Τα οικονομικά στοιχεία της Εταιρείας Αξιοποίησης του ΑΠΘ παρουσίασε σε συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε χθες ο πρύτανης Γ. Μυλόπουλος, και δικαιολόγησε κάθε μια από τις δαπάνες που παρουσιάσθηκαν από τα ΜΜΕ ως προκλητικές σπατάλες.

Για το 1,3 εκατ. ευρώ που δαπανήθηκαν για την πανεπιστημιακή κατασκήνωση στο Ποσείδι ανέφερε ότι αφορούσε την ολοκλήρωση των έργων (βιολογικός, κλπ.) και υπόλοιπο οφειλών προς τους εργολάβους οι οποίες δεν είχαν αποπληρωθεί από την προηγούμενη διοίκηση.

Παρουσίασε ως αναγκαίες τις επενδύσεις που έγιναν για την εταιρεία «Λογότυπος» και τα κυλικεία καθώς, όπως είπε, αποφέρουν έσοδα στα ταμεία της «Εταιρίας Αξιοποίησης».

«Η Εταιρία Αξιοποίηση του ΑΠΘ, αποτελεί εναλλακτική πηγή οικονομικής στήριξης του ΑΠΘ», σημείωσε ο Γ. Μυλόπουλος και εξήγησε ότι από κονδύλιά της καλύφθηκαν ανάγκες σε εργαστηριακό εξοπλισμό και αναλώσιμα τμημάτων, χρήματα για τη λειτουργία της φοιτητικής λέσχης, η μισθοδοσία των 90 εργαζομένων της Εταιρίας, κλπ. Δηλαδή, έρχεται να καλύψει τα προβλήματα που δημιουργούνται στη λειτουργία του Πανεπιστημίου εξαιτίας της μείωσης της κρατικής χρηματοδότησης.

Από τα όσα ανέφερε ο πρύτανης, αναδείχθηκε ότι το θέμα των δαπανών της «Εταιρίας Αξιοποίησης» δεν είναι διαχειριστικό αλλά καθαρά πολιτικό και συνδέεται άμεσα με τις κατευθύνσεις για επιχειρηματική λειτουργία των ΑΕΙ, για πανεπιστήμιο αυτάρκες που δε θα «κοστίζει» στο κράτος. Προπομπός αυτής της λειτουργίας υπήρξε ο Νόμος Πλαίσιο του 1982 που προέβλεπε τη δημιουργία τέτοιων Εταιριών Αξιοποίησης. Ερχεται να ολοκληρωθεί σήμερα μέσα από το νέο Νόμο Πλαίσιο, που παρά τις αντιδράσεις, η πρυτανεία του ΑΠΘ υλοποιεί κατά γράμμα.

Ετσι, λοιπόν, από τη μια η «Εταιρία Αξιοποίησης» κάνει επενδύσεις εκατομμυρίων ευρώ σε δράσεις και τομείς που εκτιμά ότι θα αποφέρουν χρήματα και από την άλλη, έχει κακοπληρωμένους ή και απλήρωτους τους εργαζόμενους που απασχολεί μέσω των εργολάβων, χαρατσώνει τους φοιτητές για το δικαίωμα στη φοιτητική μέριμνα, για μεταπτυχιακά κ.λπ.

Γίνεται καθαρό, ότι η διασφάλιση εργασιακών δικαιωμάτων και κατακτήσεων, η διασφάλιση κοινωνικών παροχών ώστε να προστατευτεί ο εργαζόμενος και ο φοιτητής από τη λαίλαπα της κρίσης απαιτεί ρήξεις, απαιτεί δυναμική διεκδίκηση και αγώνα σε ταξική κατεύθυνση και όχι το πανεπιστήμιο που οραματίζεται και υλοποιεί η πρυτανεία του ΑΠΘ.