Από το χώρο του μακελειού

Ο Ρότζερ Φίλιμορ, προεδρεύων της εταιρείας «Λονμίν» (που είναι η τρίτη μεγαλύτερη παραγωγός πλατίνας παγκοσμίως), που έχει το ορυχείο Μαρικάνα, εξέφρασε υποκριτικά «λύπη» για τα θύματα και προσπάθησε στη συνέχεια να παρουσιάσει το λουτρό αίματος σε βάρος των απεργών σαν ...«ζήτημα επιβολής της δημόσιας τάξης και όχι εργατικών σχέσεων»!

Η αιματηρή καταστολή της απεργίας, που ξεκίνησε πριν περίπου 10 μέρες με βασικό αίτημα το διπλασιασμό των πολύ χαμηλών αμοιβών των σκληρά εργαζομένων, προκάλεσε σοκ και αποτροπιασμό σε κυβέρνηση, πολιτικά κόμματα και συνδικάτα.

Ο Νοτιοαφρικανός πρόεδρος Τζέικομπ Ζούμα εξέφρασε σοκ, βαθιά λύπη «για την τραγική απώλεια τόσων ζωών» και ανησυχία για τα πιο οδυνηρά γεγονότα σε καταστολή απεργίας που έχουν σημειωθεί από το τέλος του ρατσιστικού καθεστώτος Απαρτχάιντ το 1994. Διέταξε τη διενέργεια έρευνας για τα αίτια της αιματοχυσίας, σημειώνοντας σε ανακοίνωσή του: «Πιστεύουμε πως υπάρχει χώρος στη δημοκρατία για επίλυση οποιασδήποτε διαφοράς μέσω διαλόγου χωρίς παραβίαση του νόμου και τη χρήση βίας».

Το Κογκρέσο Νοτιοαφρικανικών Συνδικαλιστικών Ενώσεων (COSATU) εκφράζει σε ανακοίνωσή του αποτροπιασμό για το τελευταίο κύμα βίας σε ορυχείο της εταιρείας «Λονμίν». Επιπλέον, εξέφρασε την πλήρη υποστήριξή του στην Εθνική Ενωση Μεταλλωρύχων (NUM), καλώντας την να καταβάλει «κάθε προσπάθεια» για επίλυση της κρίσης. Επιπροσθέτως, ανήγγειλε πως θα συγκαλέσει έκτακτη συνεδρίαση της ηγεσίας των συνδικάτων της συνομοσπονδίας για να συζητηθεί, όπως επισημαίνει, «η συντονισμένη πολιτική στρατηγική χρήσης εκφοβισμού και βίας από απογοητευμένους πρώην συνδικαλιστές ηγέτες, σε μία συντονισμένη απόπειρα για διαίρεση και αποδυνάμωση του συνδικαλιστικού κινήματος»...

Το κυβερνών Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο (ANC) εξέφρασε επίσης λύπη για τους θανάτους των απεργών, σημειώνοντας ότι «θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί εάν οι συνδικαλιστές στα ορυχεία και η διοίκηση της εταιρείας "Λονμίν" είχαν επιλύσει τις διαφορές τους». Επανέλαβε τη θέση του ότι η βία σε οποιαδήποτε εργατική κινητοποίηση «δεν μπορεί και δεν ενισχύει τη θέση των εργαζομένων και των απεργών αλλά αντίθετα αδυνατίζει το συνδικαλιστικό κίνημα κάνοντάς το να χάσει το σεβασμό και τη συμπάθεια του γενικότερου πληθυσμού».