Στον Λουκίνο Βισκόντι, μια από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες της παγκόσμιας Τέχνης, θα είναι αφιερωμένη η εκπομπή «Ποιητική Αδεία» που επιμελείται και παρουσιάζει ο Γιώργος Μηλιώνης την Κυριακή 1-3 μ.μ. στον «902 ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΑ FM».

Ο Λουκίνο Βισκόντι γεννήθηκε στο Μιλάνο στις 2 Νοέμβρη 1906, ήταν αριστοκρατικής καταγωγής και ανατράφηκε σε ένα περιβάλλον όπου η Τέχνη κυριαρχούσε. Το 1926 υπηρέτησε στο Ιταλικό Ιππικό, το 1928 επηρεασμένος από την αγάπη του για τα άλογα ιδρύει ένα ιπποφορβείο, ενώ το 1933 εγκαταλείποντας την Ιταλία, που βυθιζόταν στο φασισμό, ταξιδεύει στη Γερμανία, βλέποντας από κοντά την άνοδο του ναζισμού. Στη συνέχεια εγκαθίσταται στο Παρίσι, όπου εργάζεται ως βοηθός του σκηνοθέτη Ζαν Ρενουάρ. Ταυτόχρονα επηρεάζεται από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα με την άνοδο των δυνάμεων του Λαϊκού Μετώπου. Η συναναστροφή του με μαρξιστικούς κύκλους τον οδηγεί στο να ασπαστεί το μαρξισμό και να γίνει μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας. Μετά από μια σύντομη και απογοητευτική παραμονή στο Χόλιγουντ, επιστρέφει στην Ιταλία, όπου μετά το 1939 και το θάνατο της μητέρας του που λάτρευε, μετακομίζει στη Ρώμη, όπου θα γνωριστεί με μια ομάδα μαρξιστών κινηματογραφιστών, γύρω από το περιοδικό «Cinema». Μαζί τους θα γυρίσει την πρώτη του ταινία «Διαβολικοί Εραστές» («Ossessione») το 1943, η οποία ταράζει τα νερά στον ιταλικό κινηματογράφο και απαγορεύεται από τη λογοκρισία.

Με την ολοκλήρωση της ταινίας, ο Βισκόντι αναλαμβάνει ενεργό ρόλο στην αντίσταση, συλλαμβάνεται και φυλακίζεται από τους Ναζί. Τα γεγονότα αυτά αποτυπώνονται στο ντοκιμαντέρ του «Μέρες Δόξας» (1945). Το 1948 το Κομμουνιστικό Κόμμα Ιταλίας του αναθέτει να γυρίσει μια τριλογία με θέμα τη ζωή των ψαράδων της Σικελίας, των ανθρακωρύχων και των αγροτών. Τελικά μόνο το πρώτο μέρος της τριλογίας ολοκληρώνεται - πρόκειται για την ταινία «Η γη τρέμει» η οποία θεωρείται χαρακτηριστικό δείγμα του ιταλικού νεορεαλισμού.

Το 1954 ο Βισκόντι, απομακρύνεται από το νεορεαλισμό με την ταινία «Senso», ακολουθεί η ταινία «Λευκές Νύχτες» και επιστρέφει στο νεορεαλισμό με την ταινία που ο ίδιος αγαπούσε περισσότερο «Ο Ρόκο και τα αδέλφια του», το 1960.

Το 1963 σκηνοθετεί τον αριστουργηματικό «Γατόπαρδο», ταινία στην οποία ο Βισκόντι παραδίδει πραγματικά μαθήματα διαλεκτικού και ιστορικού υλισμού.

Ο Βισκόντι κέρδισε το Χρυσό Λέοντα του Φεστιβάλ Βενετίας για την ταινία «Μακρινά Αστέρια της Αρκτου», ενώ αριστουργηματικοί είναι και οι «Καταραμένοι» του 1969 με θέμα την άνοδο του ναζισμού. «Ο Θάνατος στη Βενετία» του 1971 απέσπασε το Μεγάλο Ειδικό Βραβείο Εικοσιπενταετίας του Φεστιβάλ Καννών και καθιερώνεται ως μια από τις πιο διάσημες ταινίες του, ακολουθεί το «Λυκόφως των Θεών» το 1972 και δύο χρόνια αργότερα η πιο αυτοβιογραφική ταινία του, η «Γοητεία της Αμαρτίας». Σχεδόν παράλυτος εξαιτίας μιας θρόμβωσης, ο «καθηγητής» σκηνοθέτησε τον «Αθώο» το 1976, τελευταίο κώδικα του έργου του, μιας και «έφυγε» στις 17 Μάρτη εκείνης της χρονιάς.