Η γυναίκα ισόνομος πολίτης με ίσα δικαιώματα στην Εργασία, στη Μόρφωση, στην Υγεία, στον Πολιτισμό, στη συμμετοχή στην πολιτική και κοινωνική ζωή, με αναγνωρισμένο στην πράξη - μέσα από την κοινωνική πολιτική - του αναπαραγωγικού της ρόλου, είναι η απάντηση στο ερώτημα τι σημαίνει ισότητα στον 21ο αιώνα. Η κατάκτηση αυτών των δικαιωμάτων, εξήγησε η ομιλήτρια, επιδρά στη συνείδηση ολόκληρης της κοινωνίας, δημιουργεί νέα πρότυπα, διαπαιδαγωγεί τους νέους με άλλες αξίες.

Σήμερα, υπογράμμισε, οι γυναίκες πρωταγωνιστούν σ' αυτήν τη φτώχεια και την υστέρηση. Βιώνουν την ανεργία και την απειλή της, την ανεργία διαρκείας, τις χαμηλά αμειβόμενες «ευέλικτες» δουλιές, την τρομοκρατία στους χώρους δουλιάς.

Οι πολιτικές της ΕΕ για την απασχόληση επιδιώκουν: Να δουλεύουμε πολλά χρόνια, όποτε και όπως μας χρειάζεται η «ευέλικτη αγορά της εργασίας», να πληρώνουμε περισσότερα και να εισπράττουμε λιγότερα.Αλλανα σπουδάζουμε και για άλλα να δουλεύουμε. Θέλουν να ξεμπερδεύουν με το 8ωρο, το 7ωρο, τις συλλογικές συμβάσεις, τα επιδόματα, τις άδειες και όποιες άλλες κατακτήσεις προϋποθέτει η πλήρης απασχόληση. Αυτές οι μορφές εξασφαλίζουν φτηνούς εργαζόμενους, υποταγμένους στις ανάγκες του εργοδότη για μεγαλύτερα κέρδη, χωρίς εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα, παραδομένους στην τρομοκρατία και την εκμετάλλευση, μπροστά στην απειλή της ανεργίας, χωρίς συνδικαλιστική συμμετοχή και δράση. Τα ιδιωτικά γραφεία ενοικιάσεων, ως τέτοιων, εργαζομένων ήδη λειτουργούν.

Οι γυναίκες αποτέλεσαν και αποτελούν την πιο πρόσφορη, αλλά και πολυπληθή κοινωνική ομάδα, που την αναγκάζουν να προστρέξει σε αυτές τις μορφές απασχόλησης, γιατί ποτέ δεν υπήρξαν εκείνα τα μέτρα, που έστω θα την ανακούφιζαν, από τους διπλούς και τους τριπλούς της ρόλους... Φτηνό, ευάλωτο, «ήσυχο» συνδικαλιστικά, εργατικό δυναμικό, με μικρό ή καθόλου κόστος για κοινωνικά και άλλα εργασιακά δικαιώματα. Με την ευελιξία στις μορφές εργασίας, θα πετύχουν την πλασματική μείωση της γυναικείας ανεργίας, παρατήρησε, ακόμη και με την αύξηση της συμμετοχής των γυναικών στο εργατικό δυναμικό, με το μοίρασμα της μιας θέσης εργασίας σε 2 και 3 και με τη συμμετοχή των γυναικών στον επαγγελματικό εθελοντισμό. Είναι διατεθειμένοι, μπροστά στο στρατηγικό τους στόχο, να προχωρήσουν σε κίνητρα. Σε φορολογικές απαλλαγές για την παραπέρα εξάπλωση των «ευέλικτων» μορφών απασχόλησης. Κίνητρα στους εργοδότες, όπως η μείωση κατά 2% των εργοδοτικών εισφορών για την πρόσληψη χαμηλόμισθων (200.000 δρχ.), δηλαδή, κύρια γυναικών. Οι μακροχρόνια άνεργοι - που στην πλειοψηφία τους είναι γυναίκες - να αμείβονται με ένα ειδικό επίδομα 30.000 δρχ. το μήνα για ένα χρόνο, εφόσον προσλαμβάνονται σε θέση μερικής απασχόλησης κ.ά.

Οι μεθοδεύσεις για την ανατροπή του υπάρχοντος ασφαλιστικού συστήματος, που αποτελεί αδιαίρετο δίδυμο με τις εργασιακές σχέσεις, έχουν ξεκινήσει από καιρό. Προετοιμάζουν ένα σύστημα, που στον 21ο αιώνα αντιμετωπίζει τις ανάγκες των εργαζομένων με όρους του 19ου αιώνα: Μείωση των συντάξεων. Αύξηση των ορίων ηλικίας για όλους. Μια εθνική σύνταξη (ένα επίδομα ΕΚΑΣ) για όλους και τα υπόλοιπα για το συμπλήρωμα της σύνταξης θα ανατεθούν στην ανταποδοτικότητα και στην ιδιωτική πρωτοβουλία. Προωθούν ένα σύστημα ασφάλισης, από το οποίο να κερδοφορήσουν οι επιχειρηματίες ιδιώτες, κτυπώντας τον κοινωνικό της χαρακτήρα.

Μια σειρά επιδόματα, όπως της ανεργίας, της ασθένειας, της κυοφορίας, της λοχείας, του τοκετού και άλλα, που έχουν σχέση με τις αναπηρίες, χάνονται μέσα στη μαύρη τρύπα της πιο στυγνής εκμετάλλευσης, γιατί έχουν σαν προϋπόθεση την ασφάλιση και την πραγματοποίηση ορισμένων ημερομισθίων. Τώρα, με το μοντέλο της «απασχολήσιμης», είναι άγνωστο αν και πόσες γυναίκες θα φτάσουν σε σύνταξη και με πόση σύνταξη. Η ΟΓΕ επανειλημμένα πήρε πρωτοβουλίες για ενωτικά βήματα με άλλες γυναικείες οργανώσεις για το ασφαλιστικό και με επιτυχία. Σε αυτό το σημείο, η πρόεδρος της ΟΓΕ απηύθυνε έκκληση στις γυναικείες οργανώσειςγια καθολικό και ενωτικό αγώνα μαζί με όλους τους εργαζόμενους, «για να σταματήσουμε αυτή τη βάρβαρη επίθεση».

Σε άλλο σημείο η ομιλήτρια αναφέρθηκε στις περικοπές των δαπανών για την κοινωνική πολιτική λέγοντας:

«Ποιοι ωφελούνται από τις περικοπές για κοινωνική πολιτική και ποιες καλούνται να πληρώσουν αυτόν το λογαριασμό, οι γυναίκες το ξέρουν καλά. Ο δημόσιος χαρακτήρας της Παιδείας, της Υγείας, εκτός από την αυτόνομη νομοθετική επίθεση που γίνεται, συμπαρασύρεται αντικειμενικά, αν τους επιτρέψουμε να αγγίξουν την Κοινωνική Ασφάλιση, επισήμανε η ομιλήτρια. Τότε όλα θα μπουν στην υπηρεσία της ανταποδοτικότητας και της ατομικής ευθύνης. Και η μητέρα και τα παιδιά παραδίδονται σαν ατομική ευθύνη στην «αγορά» της Υγείας και μετατρέπονται σε κανονικό εμπόρευμα!

Ομως το θέμα της μητρότητας, όπως το εξαντλήσαμε σε σύνδεση με το δημογραφικό το 1999, στα πλαίσια της 8ης του Μάρτη, εξακολουθεί για μας να αποτελεί κορυφαίο αίτημα, σαν βασικό ανθρώπινο δικαίωμα!

Η μόρφωση των παιδιών παραδίνεται σε μια Παιδεία προσαρμοσμένη απροκάλυπτα πλέον στις ανάγκες της αγοράς για καταρτίσιμους και απασχολήσιμους. Ο καταμερισμός και η υποβάθμιση των σπουδών και των γνώσεων στοχεύει στη διευκόλυνση και από αυτήν την πλευρά στην αύξηση των κερδών και τη συγκεντροποίηση του κεφαλαίου. Η σημερινή παραγωγή χρειάζεται λίγους και υψηλής ειδίκευσης. Ολοι οι άλλοι, με υποβαθμισμένες σπουδές και γνώση, θα μένουν απλοί χειριστές της νέας τεχνολογίας, χαμηλά αμειβόμενοι, εξαρτημένοι και δέσμιοι της «ζήτησης» στην αγορά. Ολοι μπορούμε να προβλέψουμε τη θέση των γυναικών και σ' αυτήν τη νέα πυραμίδα που διαμορφώνεται».