Το «παίζει αντισυστημική». Οχι μόνο δεν είναι αντισυστημική δύναμη, αλλά είναι παιδί του συστήματος, όπως άλλωστε ήταν και οι ιδεολογικοί και πολιτικοί της πρόγονοι τη δεκαετία του 1930 που αξιοποιήθηκαν για την υπεράσπιση του συστήματος της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και για τη διεξαγωγή δεύτερου παγκοσμίου ιμπεριαλιστικού πολέμου. Σπέρνει το μίσος ανάμεσα σε τμήματα των εργαζομένων αναγορεύοντας ως εχθρό τον εργάτη που έχει άλλο χρώμα και άλλη θρησκεία και όχι το κεφάλαιο ανεξαρτήτου εθνικότητας, θρησκείας και χρώματος. Πίσω από τα λαϊκιστικά συνθήματα ενάντια στο σάπιο πολιτικό σύστημα, τους τοκογλύφους κ.λπ., κρύβουν το μίσος τους για το εργατικό - λαϊκό κίνημα. Η ίδια τα απορρίπτει όλ' αυτά και αυτοπροσδιορίζεται ως «εθνικιστική» οργάνωση. Η επιλογή της να αυτοπροσδιορίζεται ως τέτοια αποτελεί μια κίνηση τακτικής, προκειμένου να μη στιγματιστεί από την αρνητική εικόνα για την ιδεολογία και την πρακτική του εθνικοσοσιαλισμού που υπάρχει σε πλατιά λαϊκά στρώματα, εξαιτίας και των ιστορικών εμπειριών στη χώρα μας.

Ας δούμε, λοιπόν, στη βάση των πολιτικο-ιδεολογικών της αντιλήψεων και αντλώντας στοιχεία από την ιστορία του διεθνούς κινήματος, τι πραγματικά είναι. Είναι απλώς «εθνικιστική» όπως ευαγγελίζεται ή είναι μια εθνικοσοσιαλιστική / φασιστική οργάνωση; Που βεβαίως εμπεριέχει και τον «εθνικισμό».

• Η ακραία εθνικιστική ιδεολογία της «Χρυσής Αυγής» με την πρόταξη του έθνους ως «ανώτερη πνευματική εκδήλωση» της φυλής και του κράτους ως στοιχείου που σταθεροποιεί και αναπτύσσει το έθνος. Η προβολή του Ελληνικού έθνους ως υπεράνω όλων - χαρακτηριστικό το: «Πάνω απ' όλα για μας είναι το Ελληνικό Αίμα».
• Τα ιδεολογήματα για την πραγμάτωση μιας «Μεγάλης Ελλάδας», σε συνδυασμό με τις επιθετικές, τυχοδιωκτικές θέσεις σε μια σειρά μέτωπα της εξωτερικής πολιτικής (Βόρεια Ηπειρος, Μακεδονία, Θράκη, κ.τ.λ).
• Η αντίληψη για το κράτος που εξασφαλίζει ότι η ταξική διαίρεση δεν οδηγεί σε «κοινωνική διαστρωμάτωση», αλλά σε αρμονική συμβίωση των τάξεων «όπως σ' έναν ζωντανό οργανισμό».
• Η αντι-πλουτοκρατική συνθηματολογία, με αιχμή τόσο προς το εσωτερικό της χώρας, όσο και προς το διεθνές τραπεζικό σύστημα, χωρίς όμως να θίγεται το δικαίωμα ιδιοκτησίας πάνω στα μέσα παραγωγής.
• Η μη αναγνώριση της εργατικής τάξης ως αυτοτελές κοινωνικό υποκείμενο και ο συνεπαγόμενος αντικομμουνισμός (ενάντια στον «αντεθνικό μπολσεβικισμό») ως συστατικό στοιχείο της ιδεολογίας.
• Η προσπάθεια διαμόρφωσης μαζικής βάσης και επίδρασης, πρώτα και κύρια στα μικροαστικά στρώματα που συμπιέζονται από τα μονοπώλια, με ερεθισμό των πιο ταπεινών ιδιοκτησιακών κινήτρων.
• Η ταυτόχρονη προσπάθεια διείσδυσης σε αδιαμόρφωτα στρώματα της εργατικής τάξης, με την προβολή μέτρων που δήθεν θα δώσουν κάποια άμεση ανακούφιση (προστασία κατοικίας, ελάχιστο επίπεδο διαβίωσης, κ.τ.λ.).
• Η αναζήτηση ενός φυλετικού εχθρού, καταρχάς στο εσωτερικό της χώρας, που ευθύνεται για μια σειρά άμεσα προβλήματα των λαϊκών στρωμάτων (Εβραίοι στη ναζιστική Γερμανία, σκουρόχρωμοι και μαύροι λαθρομετανάστες στη σημερινή Ελλάδα).
• Προσπάθειες δημιουργίας δυναμικών, εκπαιδευμένων, ημι-στρατιωτικών ομάδων κρούσης, που ακόμα εμφανίζονται περιστασιακά, αλλά όλο και συχνότερα. Στόχος αυτών των ομάδων είναι η ένοπλη αντιμετώπιση του εργατικού κινήματος και η στήριξη του αστικού καθεστώτος. Χαρακτηριστικές είναι οι ημι-στρατιωτικές παρελάσεις δυνάμεών της στο κέντρο της Αθήνας, αλλά και η στρατιωτική «εκπαίδευση» τμημάτων της.