Σάββατο 31 Μάρτη 2012 - 1η έκδοση
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 30
ΜΕΣΑ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ
«902 ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΑ FM»
Η «Δημοκρατία» της Βαϊμάρης και τα «άκρα»

Στην περίοδο της «Δημοκρατίας» της Βαϊμάρης (1919 - 1933), με τη μετάδοση του β' μέρους της αναφοράς στην περίοδο αυτή, θα είναι αφιερωμένη η εκπομπή «Ποιητική Αδεία» που επιμελείται και παρουσιάζει ο Γιώργος Μηλιώνης την Κυριακή 1 - 3 μ.μ. στον «902 ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΑ FM».

Η αστική κοινοβουλευτική «Δημοκρατία» της Βαϊμάρης εγκαθιδρύθηκε στη Γερμανία το Φλεβάρη του 1919, μετά την ήττα της προλεταριακής επανάστασης του Νοέμβρη 1918 - Γενάρη 1919.

Με πολιτικά όργανα τις κυβερνήσεις αστικών και σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων, ενίοτε και με συγκυβερνήσεις, και με θεσμικό όργανο ταξικής κυριαρχίας το Σύνταγμα της Βαϊμάρης, η αστική τάξη, αφενός μεν θωράκιζε συνολικά το καθεστώς της απέναντι στην εργατική τάξη, ενώ αφετέρου προσπαθούσε να «ισορροπήσει» το λυσσαλέο ανταγωνισμό μεταξύ διαφόρων μερίδων του γερμανικού μονοπωλιακού κεφαλαίου.

Οι αντιθέσεις αυτές εκφράστηκαν, μεταξύ άλλων, και σε διάφορες «πρόνοιες» του Συντάγματος, με στόχο την εξισορρόπηση της ισχύος διαφόρων θεσμών, ενώ οι αντιλήψεις των σοσιαλδημοκρατών για την «ουδετερότητα» του κράτους και τον «ενωτικό» χαρακτήρα του θεσμού του προέδρου της Δημοκρατίας, ως εκφραστή του «έθνους», οδήγησαν στην αποδοχή παραχώρησης σημαντικότατων «δικαιωμάτων» στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, όπως εκείνο της κήρυξης «καταστάσεως εκτάκτου ανάγκης».

Ταυτόχρονα, η σοσιαλδημοκρατία, απέβη σε μια τεράστια επιχείρηση ενσωμάτωσης και δεσίματος της εργατικής τάξης με το αστικό κράτος και τους θεσμούς του, προωθώντας τον «κοινωνικό αυτοματισμό» και τη διάσπαση της εργατικής τάξης.

Με αφορμή τους σκληρούς όρους της Συνθήκης των Βερσαλλιών, με βάση τους οποίους ο γερμανικός ιμπεριαλισμός έχασε «έδαφος» έναντι των ανταγωνιστών του, η γερμανική αστική τάξη, ξεκίνησε την επίθεσή της εναντίον της «δημοκρατίας της» με πρώτη εκείνη του πραξικοπήματος του Καπ τον Μάρτη του 1920, πραξικόπημα στο οποίο αντιτάχθηκε η εργατική τάξη, αλλά επειδή τα αιτήματά της πήγαιναν πολύ πιο πέρα από την «υπεράσπιση του Συντάγματος», η αστική «δημοκρατία» στο σύνολό της έσφαξε τους εργάτες στην εξέγερση του Ρουρ στα μέσα του Μάρτη 1920.

Η μαζική στροφή των εργατών προς το Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας, το φθινόπωρο του 1920, σήμανε συναγερμό για την αστική τάξη, η οποία αρχίζει και «ενδιαφέρεται» ποικιλοτρόπως για το «εθνικοσοσιαλιστικό» ναζιστικό κόμμα.

Σε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα επιστολή της «Εθνικής Ενωσης της Γερμανικής Βιομηχανίας» αποκαλύπτεται με ιδιαίτερα εύγλωττο και σαφή τρόπο, γιατί η αστική τάξη της Γερμανίας, από ένα χρονικό σημείο και μετά έπρεπε να «αντικαταστήσει» τη σοσιαλδημοκρατία από το ναζισμό, προκειμένου να σταθεροποιηθεί το αστικό καθεστώς.

Βεβαίως, πέραν της ανάγκης αυτής, δεν πρέπει να ξεχνάμε και την ολόπλευρη στήριξη του ιμπεριαλισμού στην οικονομική ανόρθωση της Γερμανίας και την απόφαση μαζί με την αστική της τάξη να χρησιμοποιηθεί ως αιχμή του ιμπεριαλιστικού δόρατος εναντίον της ΕΣΣΔ. Για να επιτευχθεί αυτό ήταν απαραίτητο το «κατάλληλο» καθεστώς που δεν ήταν άλλο από εκείνο του ναζισμού.

Η «Δημοκρατία» της Βαϊμάρης δεν «έπεσε» από τη δράση των «άκρων», όπως επιχειρούν να δηλητηριάσουν τη συνείδηση της εργατικής τάξης οι απολογητές των αστών. Η «Δημοκρατία» της Βαϊμάρης «έπεσε», όταν η αστική τάξη έκρινε ότι χρειαζόταν ένα άλλο καθεστώς και χρησιμοποιώντας τις πρόνοιες του «Συντάγματός της» οδήγησε στο «νόμιμο» πέρασμα στο φασισμό.


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ