«Δεν είμαστε θαυματοποιοί», δήλωσε στο «Ράδιο 9» ο Δ. Παπαδημούλης, έχοντας ωστόσο προηγουμένως αναλωθεί σε υποσχέσεις για πράματα και θάματα, αν ο συνασπισμός εξουσίας που επιδιώκουν να συγκροτήσουν πραγματωθεί και αναρριχηθεί στην κυβερνητική εξουσία. Είπε μεταξύ άλλων: «Αυτή τη στιγμή δεν είναι στην ημερήσια διάταξη ως πρώτο θέμα ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός της κοινωνίας, αλλά να μπει φρένο στον κατήφορο, να υπερασπιστούμε το μισθό, τη σύνταξη, τη δίκαιη φορολογία (...) Μπορούμε να κάνουμε πολλά, αρκεί να το θέλουν οι ηγεσίες. Ορισμένες ηγεσίες δεν το θέλουν (...) Είναι η ώρα της πίεσης και της κινητοποίησης των πολιτών. Δεν παριστάνουμε τους θαυματοποιούς. Οσοι λένε ότι ψηφίστε με, θα σας λύσω τα προβλήματα, δεν πείθουν (...) Θα χρειαστεί σκληρή δουλειά και σκληρές προσπάθειες για να ξαναβγάλουμε το κεφάλι μας έξω από το νερό. Το θέμα είναι να γίνει με έναν τρόπο που να χαρακτηρίζεται από δικαιοσύνη, από περιορισμό της διαφθοράς, της γραφειοκρατίας, της ατιμωρησίας, να κινητοποιεί πόρους για την ανάπτυξη». Τι λέει ακριβώς η ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ; Ψηφίστε για «αριστερή αντιμνημονιακή κυβέρνηση», αγωνιστείτε για να επιτύχει στο έργο της. Ποιο έργο; Τη διαχείριση του καπιταλισμού, γι' αυτό και το μόνο ρόλο που αναγνωρίζουν στο λαό είναι αυτός που λέει ο Παπαδημούλης, να πιέσει τις «ηγεσίες» ώστε να πειστούν να συμπράξουν σε μια πολιτική που υπόσχεται και τα μονοπώλια να διατηρήσει και του λαού τις ανάγκες να ικανοποιεί. Κοροϊδία δηλαδή. Και αναζητά συνεταίρους στην εξαπάτηση των λαϊκών συνειδήσεων. Φυσικά και δεν ομολογεί ότι η διαχείριση που περιγράφει είναι παντελώς ανέφικτη. Σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης, που τα μονοπώλια μάχονται με νύχια και με δόντια ώστε να καταγράψουν καθόλου ή ελάχιστες απώλειες, να μετακυλήσουν τις συνέπειες στις πλάτες των λαών, να διαμορφώσουν ευνοϊκό πεδίο κερδοφορίας στην περίοδο της αναιμικής ανάκαμψης που θα ακολουθήσει, δεν υπάρχει δύναμη που να μπορεί να υπερασπιστεί τη σύνταξη, το μισθό, να επιβάλει δικαιοσύνη σε ένα σύστημα που βασίζεται στην αδικία και την εκμετάλλευση. Ο καπιταλισμός δεν εξανθρωπίζεται. Ανατρέπεται μόνο απ' τον οργανωμένο λαό, τον αποφασισμένο να πάρει στα χέρια του τα μέσα παραγωγής, τον πλούτο που παράγεται και να τον κατευθύνει στην ικανοποίηση των δικών του αναγκών. Εκεί πρέπει να στραφεί ο λαός, αυτή τη συμμαχία να συγκροτήσει, τη λαϊκή, για τη λαϊκή εξουσία. Οι φωνές που τον καλούν να πιέσει ώστε να αλλάξει ο Μανωλιός και να φορέσει τα ρούχα του απ' την ανάποδη, αντικειμενικά συμβάλλουν στη δική του «απογύμνωση».