«Η θεία μου κι εγώ!... 0 απέναντι μου κι εγώ! 0 θάνατος κι εγώ! Η ζωή κι εγώ! Εγώ κι εγώ!... Ενα ακροβατικό σκηνικό παιχνίδι, πάνω στην ανθρώπινη ύπαρξη. Μια σπαρακτική ανάβαση στην απελπισία της ανθρώπινης μοναξιάς. Ενα ταξίδι στην παιδική μνήμη και στο τραύμα, που έμεινε ανοιχτό στο χρόνο. Φως, σκοτάδι. Λόγια και σιωπή. Γέλιο και δάκρυ. Ανοιξη και χειμώνας. Μεγά­λος, μικρός, νιάτα και γηρατειά. Στο επίκεντρο του έργου ο άνθρωπος και μόνο αυτός. Μόνος αυτός. Ολομόναχος!

Στο επίκεντρο του έργου η μία απέναντι στον άλλο. Περιμένουν. Αγανακτούν. Πολεμούν. Χαμογε­λούν, επικοινωνούν με το τίποτα, στο τίποτα, για το τίποτα. «Εχει ανάγκη ο ένας τον άλλο, για να ζήσει», φωνάζει απ' τα κατάβαθα του συγγραφικού του πηγαδιού ο Πάνιτς. Εχουμε ανάγκη την αγάπη. Χωρίς αυτήν είμαστε νεκροί πριν ζήσουμε και ζωντανοί νεκροί όσο ζούμε. 0 Κεμπ και η Γκρέις, οι δυο πόλοι της ίδιας μπαταρίας. 0 Κεμπ και η Γκρέις, οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος» (Πέτρος Ζούλιας).