Χτες η ΓΣΕΕ, στο πλαίσιο της πανευρωπαϊκής μέρας δράσης των συνδικάτων που οργάνωσε η ΣΕΣ, επέδωσε ψήφισμα διαμαρτυρίας προς τους εκπροσώπους της ΕΕ στην Αθήνα. Για ποιο πράγμα, όμως, «διαμαρτύρεται» μαζί με την ΣΕΣ η ΓΣΕΕ; Το ψήφισμα που επέδωσε όχι μόνο δε συνιστά διαμαρτυρία, αλλά απόλυτη συμφωνία με τις στρατηγικές επιλογές της ΕΕ και των μονοπωλίων της. Προβάλλει ως «λύση» όχι την ικανοποίηση των εργατικών διεκδικήσεων, αλλά μια άλλη διαχείριση της ίδιας στρατηγικής και γι' αυτό είναι πολιτική παγίδευσης και αποπροσανατολισμού των εργαζομένων. Λίγες μέρες μάλιστα πριν την 48ωρη απεργία, η προβολή τέτοιων θέσεων είναι πισώπλατη μαχαιριά στους αγώνες των εργαζομένων.

Ετσι η θέση της ΓΣΕΕ ότι η μείωση των μισθών σε Ελλάδα και άλλες ευρωπαϊκές χώρες επιβλήθηκε από την ΕΕ και το ΔΝΤ και ότι οι κυβερνήσεις τους «εξαναγκάστηκαν» σε αυτήν την πολιτική, όχι μόνο δε βοηθάει τους αγώνες των εργαζομένων, αλλά επί της ουσίας απαλλάσσει τις αστικές εθνικές κυβερνήσεις από τις ευθύνες τους, καλλιεργεί τη λαθεμένη άποψη ότι η αντεργατική πολιτική επιβάλλεται «απέξω», λοξοδρομεί τους αγώνες των εργαζομένων από τον κύριο στόχο, που είναι η στρατηγική των μονοπωλίων και αυτοί που την υπηρετούν, και σε ευρωπαϊκό και σε εθνικό επίπεδο.

Το ίδιο επιζήμια είναι η θέση ότι δήθεν τα ελλείμματα τα προκάλεσε «η ανεύθυνη συμπεριφορά των χρηματαγορών» και η επίσης εξωφρενική άποψη ότι «η μισθολογική και φορολογική λιτότητα δεν αποδίδουν». Ολα αυτά αντί να βοηθούν στην κατανόηση των αιτιών και του χαρακτήρα της καπιταλιστικής κρίσης, προκαλούν συγχύσεις στους εργαζόμενους, συγκαλύπτουν τις πραγματικές διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στα συμφέροντα των λαών και των μονοπωλίων και ορίζονται ως διαχωριστικές γραμμές οι «μέσα» και οι «έξω», το «χρηματιστικό» κεφάλαιο το οποίο γεννά τα προβλήματα και το «παραγωγικό» η ενίσχυση του οποίου μπορεί να φέρει την ανάπτυξη.

Και καθόλου τυχαίο δεν είναι ότι η ΓΣΕΕ αυτό που βρίσκει να καταλογίσει στις «νεοφιλελεύθερες πολιτικές» είναι πως «παραβιάζουν βασικές αρχές της Συνθήκης της Λισαβόνας», η οποία συνθήκη, μάλιστα, «δεσμεύει την ΕΕ να εξαλείψει τις ανισότητες»! Και ετσι καλεί τους ηγέτες της ΕΕ να δράσουν και «να αλλάξουν κατεύθυνση» στην οικονομική διακυβέρνηση, δηλαδή να εφαρμόσουν γνήσια τη στρατηγική της Λισαβόνας και όχι ρεβιζιονιστικά, όπως οι νεοφιλελεύθεροι. Σωστή εφαρμογή της Λισαβόνας, αυτό διεκδικεί η ΓΣΕΕ και γι' αυτό είναι επικίνδυνη.