Οπως ήταν αναμενόμενο, οι εργασίες του συνεδρίου της κορυφαίας συνδικαλιστικής οργάνωσης μιας χώρας, που δοκιμάζεται σκληρά από το σχεδόν δεκαετές εμπάργκο και τους συνεχείς βομβαρδισμούς, οι οποίοι έχουν πια πάψει να αποτελούν είδηση, σε ελάχιστα σημεία θύμιζαν ή μπορούσαν να θυμίζουν παρεμφερείς διαδικασίες άλλων εθνικών οργανώσεων. Ομως, σε καμία περίπτωση δε θύμιζαν και τα όσα συζητούνταν σε προηγούμενο (Απρίλης '96) συνέδριο των κουβανικών συνδικάτων, που η χώρα τους επίσης βρίσκεται σε καθεστώς αποκλεισμού και αυτό σίγουρα σχετίζεται με το ρόλο που καλούνται να παίξουν οι εργατικές οργανώσεις στο κάθε καθεστώς.

Παράλληλα με το συνδικαλιστικό συνέδριο, στη Βαγδάτη έγιναν εργασίες του συνεδρίου της Ομοσπονδίας Γυναικών του Ιράκ, όπου συμμετείχαν και πολλές ξένες αντιπροσωπείες. Οι δυο αυτές μεγάλες εκδηλώσεις συνέπεσαν και με την άφιξη του Αγγλου βουλευτή και αγωνιστή κατά του εμπάργκο Τζ. Γκαλαγουέι. Ηταν λοιπόν επόμενο να επικρατήσουν τα αισθήματα και οι εκδηλώσεις αντιιμπεριαλιστικής αλληλεγγύης με αποκορύφωμα τη διαδήλωση Ιρακινών και ξένων προς το κτίριο της UNISEF και τη συνάντηση των δεύτερων με τον εκπρόσωπό της, στον οποίο διαβιβάστηκε το αίτημα για άρση του αποκλεισμού. Οι όποιες διαβεβαιώσεις δόθηκαν από την πλευρά του, όπως και οι φιλοφρονήσεις που ανταλλάχτηκαν, έχουν μάλλον λίγη αξία μπροστά στο δράμα του ιρακινού λαού, που συνεχίζει να στερείται το γάλα των παιδιών, που συνεχίζει να δουλεύει πάνω από δώδεκα ώρες τη μέρα για ενάμισι δολάριο μισθό, που εμφανίζει καρκίνους ως συνέπεια της χρήσης βλημάτων ουρανίου, που, το κυριότερο, παραμένει αξιοπρεπής στη φτώχεια του ενώ κολυμπάει σε θάλασσες πετρελαίου.

Ενα τέτοιο ταξίδι δε δίνει σε αυτόν που το πραγματοποιεί το δικαίωμα να κάνει γενικεύσεις και να βγάλει συμπεράσματα σχετικά με το πολιτικό σύστημα και το βαθμό αποδοχής του από το λαό. Μια τοποθέτηση απέναντι στο πολιτικό φαινόμενο του ιρακινού καθεστώτος οφείλει να στηρίζεται σε άλλης ποιότητας ανάλυση δεδομένων, που κατά καιρούς έχει κάνει και το ΚΚΕ. Παρ' όλα αυτά ένα σοβαρό, κατά τη γνώμη μας, ζήτημα παρέμεινε αδιευκρίνιστο παρά τη σχετική συζήτηση, που είχαμε με τους Ιρακινούς συναδέλφους. Και αυτό συνοψίζεται στα εξής:

Ομως και στο βαθμό που ισχύει ο επίμονος ισχυρισμός των Ιρακινών συναδέλφων, σύμφωνα με τον οποίο η ιρακινή κοινωνία δε γνωρίζει ανταγωνιστικές ταξικές αντιθέσεις, αφού κυριαρχούν οι ισλαμικές ανθρωπιστικές αξίες και, στην πράξη, δεν υφίσταται αστική τάξη και ο λαός πλήττεται σχεδόν εξίσου από το εμπάργκο, το πρόβλημα δεν μπορεί να περιορίζεται στο τσάκισμα των οικονομικών δομών και του ηθικού του πληθυσμού. Από τη στιγμή που οι (ελεγχόμενου εύρους) κακουχίες συσπειρώνουν το λαό, δίνοντας ίσως και κάποια άλλοθι στην πολιτική ηγεσία για παραλείψεις ή και αυταρχισμό, απώτερος στόχος του ιμπεριαλισμού δεν μπορεί παρά να είναι και η δημιουργία εκείνου του παρασιτικού στρώματος, που εκμεταλλευόμενο πραγματικές ανάγκες του πληθυσμού συσσωρεύει πλούτο, δημιουργώντας έτσι τις προϋποθέσεις να μετατραπεί με την πάροδο του χρόνου σε τάξη με ανταγωνιστικά προς τον υπόλοιπο λαό συμφέροντα, σε ένα πρόπλασμα τελικά μιας νεότευκτης αστικής τάξης, που είναι πρόθυμη, με τη διεθνή υποστήριξη, να αποδυθεί σε έναν αγώνα για την εξουσία. Παρόμοια φαινόμενα, όσο και αν δεν έχουν μελετηθεί ακόμα όσο θα έπρεπε, είχαν και έχουν σίγουρα θέση σε πολλές χώρες, που μπήκαν στο στόχαστρο της ιμπεριαλιστικής επίθεσης. Ομως παρά τους όποιους προβληματισμούς, η μνήμη των χιλιάδων νεκρών των πολέμων, που βασάνισαν τον ιρακινό και τους άλλους λαούς της περιοχής, των χιλιάδων ηλικιωμένων και παιδιών, που έχασαν τα πλέον στοιχειώδη και αυτονόητα, των τετρακοσίων νεκρών, γυναικόπαιδων, του καταφυγίου Αμίρια Βαγδάτης, όπου η μάνα των εννιά παιδιών συνεχίζει να περιγράφει στους επισκέπτες τη φρίκη των «έξυπνων» βομβών, βεβηλώνεται ξετσίπωτα από αυτόν που ανέχεται να τον αποκαλούν πλανητάρχη, από τους ανερυθρίαστους οικοδεσπότες του, που νομίζουν πως αρκεί το να ψάχνουν ποιος σκούντηξε ποιον για να δικαιολογήσουν την εκδήλωση των χαμηλότερων ενστίκτων αυτοσυντήρησης της τάξης τους με μοχλό τα μαυροντυμένα ή φαιοπράσινα ενεργούμενα πιθηκοειδή τους.