Η κρίση στις Τουρκικές φυλακές κάθε άλλο παρά τελείωσε.

Την περασμένη βδομάδα η κυβερνητική «σύσταση» προς τα τουρκικά ΜΜΕ να περιορίσουν τις αναφορές τους στο ζήτημα των φυλακών έκανε τη δουλιά της, ενώ η βομβιστική επίθεση εναντίον αστυνομικού τμήματος την Τετάρτη σε αντίποινα για το θάνατο τουλάχιστον 30 πολιτικών κρατούμενων (όπως λέει η επίσημη εκδοχή, η ανεπίσημη εξακολουθεί να κάνει λόγο για περίπου 40, αν όχι περισσότερους) έδωσε την ευκαιρία να «μετατεθεί» η συζήτηση στα τουρκικά συνδικάτα και την Ενωση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο κατά πόσο είναι πρόσφορες τέτοιες μέθοδοι, οι οποίες δίνουν έδαφος στον πρωθυπουργό Μπουλέντ Ετσεβίτ και την κυβέρνησή του και τους κάνουν να ακούγονται πειστικοί όταν μιλούν περί «τρομοκρατών».

Παρ' όλα αυτά, το βέβαιο είναι ότι η κρίση στις φυλακές με τους πολιτικούς κρατούμενους δεν έχει τελειώσει. Πάρα πολλοί απεργοί πείνας (350 με 400 σύμφωνα με τον υπουργό Δικαιοσύνης της τουρκικής κυβέρνησης, Χικμέτ Σάμι Τουρκ, πάνω από 2.000 σύμφωνα με την Ταγιάντ, την οργάνωση αλληλεγγύης των συγγενών των κρατουμένων) συνεχίζουν. Κάποιοι - προφανώς όχι όλοι: πολλοί σταματούν και ξαναρχίζουν - έχουν ξεπεράσει ήδη τα όρια της ανθρώπινης αντοχής και βρίσκονται, πια, στο χείλος του θανάτου.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο ίδιος ο κ. Τουρκ, ο οποίος με ύφος άτεγκτο βεβαίωνε πως «δεν μπορεί κανείς να τα βάλει με το τουρκικό κράτος», την επαύριο της επιχείρησης Επιστροφή στη Ζωή, τη βδομάδα που πέρασε ζήτησε από τους κρατούμενους και τους συγγενείς τους να σταματήσουν τη διαμαρτυρία «η οποία κανένα νόημα δεν έχει».

Βέβαια, η δήλωση του Τουρκ, όσο και η κατασταλτική δράση του στρατού και της αστυνομίας και η μεταγωγή άνω των 600 κρατουμένων στα «Λευκά Κελιά» της απομόνωσης και του ψυχολογικού και φυσικού θανάτου, έχουν διττό στόχο: αφ' ενός, το «ξεκαθάρισμα» με την εκτός νόμου τουρκική Αριστερά, μια υπόθεση που είχε αφήσει «μισοτελειωμένη» ο στρατηγός Εβρέν και, αφ' ετέρου, την παράδοση του μηνύματος της «μη ανοχής» προς τα συνδικάτα και τους εργαζομένους, οι οποίοι προσπαθούν να αντισταθούν στις βουλές της καθεστηκυΐας τάξης, κάτι που διαφάνηκε με τις απεργίες και τις διαδηλώσεις του Δεκέμβρη.

Υπ' αυτό το πρίσμα, όσα συμβαίνουν στις φυλακές και περί αυτές αποκτούν εξέχουσα πολιτική σημασία και ειδικό κοινωνικό βάρος για την Τουρκία. Η μάχη που βρίσκεται σε εξέλιξη - μια μάχη άνιση, καθώς πέρα από τη δύναμη των όπλων η κυβέρνηση επιστρατεύει ένα ιδιαίτερα ευρύ προπαγανδιστικό οπλοστάσιο εντός κι εκτός της χώρας, ενώ έχει δεδομένη τη στήριξη στο έγκλημα τόσο της Ευρωπαϊκής Ενωσης όσο και των ΗΠΑ - θα κρίνει πάρα πολλά. Κυρίως θα κρίνει αν η εργατική τάξη, οι πληβείοι της Τουρκίας, θα μπορέσει να ενωθεί και να παλέψει αποτελεσματικά απέναντι στην προκρούστεια κλίνη που της «ετοιμάζουν».