Το «δόλωμα» των επιδομάτων | ΕΡΓΑΤΙΚΑ

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

Το «δόλωμα» των επιδομάτων

Τα τελευταία χρόνια γινόμαστε μάρτυρες μιας πρωτοφανούς επίθεσης ενάντια στο βιοτικό μας επίπεδο. Οι απώλειες της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων ξεπερνούν το 30%. Ταυτόχρονα έχει εξαπολυθεί ένα μπαράζ αντεργατικών κυβερνητικών μέτρων στα εργασιακά δικαιώματα, στις συνδικαλιστικές ελευθερίες, στην υγεία, στην παιδεία και αλλού. Τα παραπάνω γίνονται μέσα από το νόμο ανατροπής των εργασιακών σχέσεων, μέσα από το νομοσχέδιο «Πολιτεία» και μέσα από το νομοσχέδιο που μετατρέπει την υγεία σε εμπορεύσιμο είδος, μέσα από τα ολέθρια σενάρια για το ασφαλιστικό. Επιπρόσθετα, ο φετινός αντιλαϊκός προϋπολογισμός εντείνει αυτή την επίθεση μέσα από την αύξηση της έμμεσης και άμεσης φορολογίας σε βάρος όλων των εργαζομένων, μέσα από τη νέα εισοδηματική πολιτική - εμπαιγμό, με τις «αυξήσεις» του 2%, μέσα από τις «παγωμένες» και απαράδεκτα χαμηλές δαπάνες για Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια, Πολιτισμό και κύρια μέσα από τις γενικότερες οικονομικοκοινωνικές αναδιαρθρώσεις, δηλαδή το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και τις ιδιωτικοποιήσεις.

Βέβαια, αυτή η γενικότερη κυβερνητική επίθεση επιχειρείται με διάφορα τερτίπια να «καμουφλαριστεί», σε ένα βαθμό, με προφανή σκοπό τον αποπροσανατολισμό των εργαζομένων στο Δημόσιο και τους δημόσιους οργανισμούς. Επίσης με τη μέθοδο του «διαίρει και βασίλευε», που, εκτός της κυβέρνησης, εφαρμόζουν κατά κόρον και οι φιλοκυβερνητικές συνδικαλιστικές ηγεσίες, επιδιώκεται να έρθουν σε αντιπαράθεση οι, έτσι κι αλλιώς, χαμένοι σε όλα, εργαζόμενοι. Το δόλωμα που συνήθως ρίχνεται είναι τα επιδόματα. Και οι εκάστοτε φιλοκυβερνητικές συνδικαλιστικές πλειοψηφίες, σκοπίμως αναδεικνύουν ως κύριο θέμα, το πώς, σε τι ύψος και σε ποιους θα καταβάλλονται τα διάφορα επιδόματα. Η αρχή έγινε πριν χρόνια με τα «χωρικά» επιδόματα στους εργαζομένους των υπουργείων και τα οποία δόθηκαν με άνισους όρους κατανομής. Ακολούθησαν οι αμειβόμενες επιτροπές και τώρα εμφανίστηκε ένα ακόμα «εκσυγχρονιστικό» φαινόμενο, αυτό των «επιδοματικών» υπερωριών. Η κατάσταση αυτή έχει δημιουργήσει εργαζομένους «πολλών ταχυτήτων» και τροφοδοτεί την πολιτική «του διαίρει και βασίλευε». Ομως η εμπειρία από αυτή την επιδοματική πολιτική έχει δείξει ότι τελικά ζημιωμένοι βγαίνουν όλοι οι εργαζόμενοι.

Και αυτό, γιατί αποδυναμώνει κατ' αρχάς την αποτελεσματική δράση. Πρόσκαιρα, βέβαια, ίσως ευνοεί κάποιους για μικρό χρονικό διάστημα. Ομως μια τέτοια πολιτική είναι κατ' εξοχήν επισφαλής επειδή εύκολα αναιρείται από τις κυβερνήσεις. Ιδιαίτερα τώρα με το νομοσχέδιο «Πολιτεία», τα όποια επιδόματα εύκολα θα αναιρεθούν μέσα από μια διαδικασία σύνδεσης μισθού - παραγωγικότητας. Αλλωστε σε πρόσφατη συνάντηση της ΑΔΕΔΥ με την υπουργό Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης, η υπουργός επιβεβαίωσε ότι θα ακολουθηθεί μια τέτοια πολιτική. Εκτός αυτών όμως υπάρχει κι ένα ακόμα ζήτημα. Η επιδοματική πολιτική ζημιώνει όχι μόνο έμμεσα, αλλά και άμεσα τους εργαζομένους, αφού κανένα επίδομα δεν προσμετριέται στον υπολογισμό των δώρων και της σύνταξης.

Για όλους αυτούς τους λόγους το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, πάντα εναντιωνόταν στην όποια επιδοματική πολιτική και απαιτούσε ουσιαστικές και πραγματικές αυξήσεις στους βασικούς μισθούς. Την επιδοματική αυτή πολιτική, που αποτελεί μια «εξειδικευμένη» αντεργατική πρακτική, η οποία απορρέει από τη γενικότερη αντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική. Και αυτή την αντιλαϊκή πολιτική πρέπει να την καταδικάσουν και να την αντιπαλέψουν οι εργαζόμενοι.

Φαίνεται ακόμα ότι είναι ανάγκη, οι εργαζόμενοι να κατανοήσουν τις βαθύτερες αιτίες αυτών των πολιτικών, που εδράζονται στις ευρωενωσιακές επιλογές αφαίρεσης εισοδήματος και δικαιωμάτων από τους εργαζόμενους, χάριν της αύξησης των υπερκερδών του μεγάλου κεφαλαίου και των πολυεθνικών. Είναι ανάγκη να κατανοήσουν ότι συνένοχοι αυτών των κυβερνητικών επιλογών είναι οι φιλοκυβερνητικές πλειοψηφίες των ανώτερων οργάνων των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Οι τελευταίες, μέσα από τη λογική του δήθεν διαλόγου ή του λεγόμενου κοινωνικού διαλόγου, αποδέχονται την ουσία της αντιλαϊκής πολιτικής κυβέρνησης και ΕΕ που είναι ενάντια στα συμφέροντα των εργαζομένων.

Ολα τα παραπάνω δείχνουν ότι είναι ανάγκη να συγκροτήσουμε μαζί με τους άλλους εργαζόμενους το δικό μας μέτωπο, που ταξικά προσανατολισμένο θα αντιπαλεύει τις γενεσιουργές αιτίες των προβλημάτων μας. Θα αντιπαλεύει δηλαδή το αντεργατικό μέτωπο κυβέρνησης, ΕΕ, πολυεθνικών. Θα αντιστέκεται, θα αποτρέπει αρνητικές εξελίξεις και θα δημιουργεί προϋποθέσεις για νέες κατακτήσεις αντίστοιχες με τις σύγχρονες ανάγκες.

Θανάσης ΠΑΤΟΥΛΙΑΣ
μέλος του ΔΣ της Ομοσπονδίας Συλλόγων Υπαλλήλων ΥΠΕΧΩΔΕ