Ο λαός μίλησε! Ομως δε μίλησε με την αποχή του 60% των εκλογέων από τη διαδικασία. Ούτε με τη συμμετοχή στο 40% και κάτω που σήμανε την κατάληψη π.χ. του δημαρχιακού θώκου της Αθήνας από την... «πλειοψηφία» του 17%. Ειδικά γι' αυτό προκαλεί αηδία σε όσους τουλάχιστον γεννηθήκαμε στην αγκαλιά της Παλλάδας, βραχήκαμε στη θάλασσα του Επινείου και γνωρίσαμε την εκτός Αθηνών - Πειραιώς Ελλάδα, όταν υπηρετήσαμε τη στρατιωτική μας θητεία.

Ομως σε πείσμα τους το εργατολαϊκό κίνημα, η πηγαία δύναμη του λαού, μίλησε την επομένη της λήξης των εκλογών. Μίλησε στο Σύνταγμα, εκεί στον ιστορικό χώρο του Μακρυγιάννη για να δέσει την ιστορική συνέχεια και συνάφεια στη δημοκρατική πορεία της Ελλάδας. Μίλησε με τη γλώσσα και την ψυχή της σύγχρονης Ελλάδας, του ΚΚΕ. Μίλησε όπως τότε απαιτώντας από τη σύγχρονη βαυαροκρατία ένα νέο λαϊκό κυβερνητικό χάρτη, πέρα και πάνω από τα χαλκεία ντόπιων και ξένων τοκογλύφων. Μίλησε με τη μεγάλη, τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων, την εργαζόμενη Ελλάδα και το πιο δημιουργικό κομμάτι της, την εργατο-υπαλληλική τάξη. Ωστόσο, όλα αυτά είναι απλά και μόνο μια άκρως ενδιαφέρουσα συγκυρία, ένα ισχυρό «δύναται». Για να γίνει δημιουργία χρειάζεται περίσκεψη, περισυλλογή, εγρήγορση. Περίσκεψη για το πού βρίσκεται και πού βαδίζει. Περισυλλογή για να αγκαλιάσει τις νέες λαϊκές δυνάμεις που το προτίμησαν. Εγρήγορση για να γίνουν αυτά τα δυο σύντομα, στέρεα κι ολοκληρωμένα. Τώρα ουδείς δικαιούται να πει το «δεν ήξερα». Ουδείς από το αστικό πολιτικό συνάφι και την αγελαία δημοσιογραφία δικαιούται να πει ότι το ΚΚΕ δεν έχει συγκεκριμένη πρόταση διεξόδου από την κρίση.

Η ΓΓ Αλέκα Παπαρήγα υπήρξε άκρως καταλυτική και κατατοπιστική ως προς αυτό. Η ομιλία της 15ης Νοέμβρη στο Σύνταγμα ακολούθησε και απέκρουσε βήμα το βήμα, μέτρο το μέτρο την κυβερνητική και ξενόπνευστη αντιλαϊκή πολιτική κι έδειξε το δρόμο της λαϊκής ανακούφισης και σωτηρίας. Είναι ένα πλέγμα μέτρων και θέσεων που συνιστά στο σύνολό του κυβερνητικό πρόγραμμα διεξόδου, βγαλμένο από τη μήτρα των λαϊκών συμφερόντων.