Πάνω απ' το 50% των συνολικών δαπανών Υγείας στη χώρα μας το καρπώνονται άμεσα οι μεγάλες επιχειρήσεις του χώρου (το υπόλοιπο είναι δαπάνες που πληρώνονται στο δημόσιο σύστημα), τη στιγμή που τα λαϊκά στρώματα υποχρεώνονται σε άγρια χαράτσια στην ώρα της ανάγκης για υπηρεσίες Υγείας και φάρμακα. Δηλαδή, οι προμηθευτές, οι φαρμακοβιομήχανοι, οι ιδιωτικές κλινικές και τα διαγνωστικά κέντρα «βάζουν στην τσέπη τους» κάπου 12 - 12,5 δισ. ευρώ το χρόνο, που τους διασφαλίζουν την υψηλή κερδοφορία των κλάδων τους.

Αυτό προκύπτει από στοιχεία που αναδείχτηκαν στη χτεσινή συνάντηση του Πανελλήνιου Φαρμακευτικού Συλλόγου (ΠΦΣ) και της ηγεσίας του υπουργείου Υγείας, όπου ο υπουργός, Α. Λοβέρδος, παρουσίασε τις θέσεις της κυβέρνησης για την απελευθέρωση του επαγγέλματος του φαρμακοποιού, όπως απαιτούν οι ανάγκες των πολυεθνικών. Οι συνολικές δαπάνες - όσα δηλαδή πληρώνουν το κράτος, τα ασφαλιστικά ταμεία και οι ασθενείς - για την Υγεία το 2009 υπολογίστηκαν σε 24 δισ. ευρώ ενώ το 2010 γίνεται η εκτίμηση ότι θα φτάσουν τα 25 δισ. ευρώ. Οπως φαίνεται στον Πίνακα, οι προμηθευτές των ιατροτεχνολογικών προϊόντων παίρνουν το 19% (ή 4,56 - 4,75 δισ. ευρώ), οι φαρμακοβιομήχανοι 18% (ή 4,32 - 4,5 δισ.), τα διαγνωστικά κέντρα 7% (ή 1,68 - 1,75 ) και οι ιδιωτικές κλινικές 6% (ή 1,44 - 1,5). Αν συνυπολογιστούν και οι φαρμακοποιοί, που παίρνουν το 7% (ή 1,68 - 1,75 δισ. ευρώ), τότε ο ιδιωτικός τομέας στην Ελλάδα καρπώνεται το 57% των συνολικών δαπανών για την Υγεία.

Αυτή η συνολική δαπάνη πληρώνεται κατά 45% απ' τους ασθενείς και κατά 55% απ' το κράτος και τα ασφαλιστικά ταμεία, ενώ θα έπρεπε να ήταν εντελώς δωρεάν για όλους χωρίς καμιά επιβάρυνση. Δηλαδή, οι άρρωστοι καταβάλλουν από την τσέπη τους 12 - 12,5 δισ. ευρώ το χρόνο για τις υποβαθμισμένες υπηρεσίες Υγείας, και ένα επίσης μεγάλο ποσοστό τα ασφαλιστικά ταμεία που επίσης πληρώνουν με χρήματα του λαού, ενώ η κυβέρνηση ετοιμάζεται για νέα χαράτσια στα πλαίσια της ολοήμερης λειτουργίας των νοσοκομείων και της εφαρμογής της «καλλικρατικής» δομής της χώρας.

Η χτεσινή συνάντηση της ηγεσίας του υπουργείου Υγείας με αντιπροσωπεία του ΠΦΣ έγινε για να διαμορφωθούν οι τελικές ρυθμίσεις με νόμο της απελευθέρωσης των «κλειστών επαγγελμάτων».

Ανάμεσα σε αυτά που πρότεινε η ηγεσία του υπουργείου Υγείας ήταν η μείωση του ποσοστού κέρδους των φαρμακοποιών - είναι 23,8% επί της λιανικής τιμής - κατά 5%. Οι φαρμακοποιοί δήλωσαν ότι δε δέχονται αυτή τη μείωση, δέχτηκαν όμως την παραλλαγή της με την καθιέρωση κλιμακούμενου rebate, για τον τζίρο που κάνουν προς τα ασφαλιστικά ταμεία. Επίσης ο υπουργός Υγείας ζήτησε τη λειτουργία των φαρμακείων το Σάββατο, πρόταση που θα αποτελέσει το κύκνειο άσμα για τους μικρομεσαίους φαρμακοποιούς καθώς και το διάδρομο για να μπορέσουν οι αλυσίδες των σουπερμάρκετ να λειτουργούν φαρμακεία σε μόνιμη βάση. Υποκριτικά η ηγεσία του υπουργείου Υγείας υποστήριξε ότι οι φαρμακοποιοί πρέπει να ενδιαφερθούν για τους άνεργους φαρμακοποιούς, όταν δεν έβγαλε «κιχ» για τις απολύσεις φαρμακοποιών απ' τις πολυεθνικές του φαρμάκου στο όνομα της κρίσης. Επίσης, αποτελεί πρόκληση το δήθεν ενδιαφέρον για τους άνεργους φαρμακοποιούς όταν οι θέσεις τους στα νοσοκομεία είναι άδειες και όταν στον Οργανισμό Περίθαλψης Ασφαλισμένων του Δημοσίου (ΟΠΑΔ) όλοι οι συμβασιούχοι φαρμακοποιοί - που έκαναν ελέγχους - απολύθηκαν. Τελικά συμφωνήθηκε να εφαρμοστεί ένας παλιότερος νόμος για τη λειτουργία στις αργίες του 20% των φαρμακείων της περιοχής.

Κατά των μέτρων τάχτηκε η «Δημοκρατική Πανεπιστημονική Κίνηση Φαρμακοποιών» στη συνεδρίαση του ΔΣ του ΠΦΣ που ακολούθησε τη συνάντηση. Η ΔΗΠΑΚ εδώ και καιρό με ανακοίνωσή της προβάλλει τα εξής:

«Οποιο μέτρο κι αν θα παρθεί στη βάση να εξυπηρετηθεί η "ανταγωνιστικότητα", οι χαμένοι θα είμαστε εμείς και τα λαϊκά στρώματα. Υπάρχει η εμπειρία:

Οι συνθήκες του "κλειστού επαγγέλματος", του "σταθερού ποσοστού κέρδους" και της "ενιαίας λιανικής τιμής" δεν απέτρεψαν την επιδείνωση της θέσης μας.

Αλλά και με το "άνοιγμα του κλειστού επαγγέλματος", με το "κλιμακωτό ποσοστό κέρδους", με το "σπάσιμο της λιανικής τιμής", πάλι επιδεινώνεται η θέση μας, διότι έχουν στόχο την παραπέρα διείσδυση των μονοπωλίων στο χώρο του λιανικού εμπορίου του φαρμάκου.

Η λύση δε βρίσκεται ούτε στην "απελευθέρωση" του επαγγέλματος, αλλά ούτε στον περιορισμό σε μια γραμμή άμυνας, διατήρησης της σημερινής κατάστασης, διότι είναι καταδικασμένη σε ήττα, αφού δεν αντιστοιχεί στο μέγεθος της επίθεσης και στις στρατηγικές επιδιώξεις του κεφαλαίου και της ΕΕ.

Το "ανοιχτό" ή "κλειστό" επάγγελμα είναι ψευτοδίλημμα, γιατί και τα δυο είναι εκτεθειμένα απέναντι στην επίθεση των μονοπωλίων.

Γιατί δεν αντιμετωπίζουν το βασικό πρόβλημα, ότι δηλαδή το φάρμακο αποτελεί εμπόρευμα, αντικείμενο κερδοφορίας και πλουτισμού, όπου ένα μεγάλο μέρος των αυτοαπασχολούμενων φαρμακοποιών δεν μπορούμε να αντεπεξέλθουμε στον ανταγωνισμό και στην πίεση των μονοπωλίων.

Στην αντιπαράθεση ανάμεσα στα μονοπώλια, την πολιτική και τις δυνάμεις που τα υπηρετούν από τη μία και τους εργατοϋπαλλήλους, τους μικρούς επαγγελματίες, τους φτωχούς αγρότες από την άλλη, η θέση μας, των μικρών αυτοαπασχολούμενων φαρμακοποιών, είναι με τα λαϊκά στρώματα, γιατί αντικειμενικά έχουμε πολλά κοινά συμφέροντα και ισχυρό κοινό αντίπαλο. Οσο πιο ισχυρή γίνει αυτή η συμμαχία, με μαζικά - αγωνιστικά χαρακτηριστικά, με κοινούς αντιμονοπωλιακούς στόχους, τόσο θα δημιουργούνται οι προϋποθέσεις να ανοίξει ο άλλος δρόμος ανάπτυξης, που θα υπηρετεί τις λαϊκές - κοινωνικές ανάγκες, θα καταργεί τα μονοπώλια, θα "απελευθερώνει" το φαρμακείο και τον φαρμακοποιό από την κυριαρχία τους.

Για να αναπτυχθεί η έρευνα και η παραγωγή στο φάρμακο, με τη συμμετοχή του φαρμακοποιού, όπου οι αντίστοιχες επιχειρήσεις θα γίνουν λαϊκή περιουσία. Με ένα αποκλειστικά δημόσιο, σύγχρονο και δωρεάν σύστημα Υγείας, που να υπηρετεί τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, με τον εργαζόμενο επιστήμονα φαρμακοποιό να προσφέρει τις γνώσεις του, σύμβουλος στη θεραπευτική - φαρμακευτική αγωγή, με καλές αμοιβές και ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς. Με το φάρμακο να χορηγείται από τα κρατικά νοσοκομεία, τα Κέντρα Υγείας, και από το δίκτυο των κρατικών φαρμακείων, στις πόλεις, στις συνοικίες και στα χωριά.

Μόνο σ' αυτές τις συνθήκες μπορεί να αναδειχτεί ο επιστημονικός και κοινωνικός μας ρόλος ως φαρμακοποιών, να έχουμε πλήρως εξασφαλισμένα επαγγελματικά δικαιώματα, χωρίς να μας συνθλίβει ο ανταγωνισμός της επιχειρηματικής δράσης, όπως σήμερα, που χτυπάει τόσο εμάς, όσο και τα λαϊκά στρώματα».