Η πρόσφατη απεργιακή κινητοποίηση των συμβασιούχων στο πρόγραμμα «Βοήθεια στο Σπίτι» ανέδειξε ξανά ότι η εργασιακή ομηρία στην Πρόνοια συνδέεται άρρηκτα με το αν αυτή αντιμετωπίζεται ως «ευκαιρία» (και άρα αν «προσφέρεται» ευκαιριακά και ανταποδοτικά) ή ως δικαίωμα (και άρα πρέπει να διασφαλίζεται ανεξαίρετα σε όλο το λαό).

Οι συμβασιούχοι ορισμένου χρόνου ξεπερνούν τους 4.500 και οι υπηρεσίες που παρέχουν αφορούν σε πάνω από 100.000 ηλικιωμένους. Οπως χαρακτηριστικά είπε στον «Ρ», τη μέρα της απεργίας, η εργαζόμενη Πόπη Χριστόφη «κάνουμε ό,τι θα έκανες εσύ για τη μητέρα σου. Από ψυχολογική υποστήριξη που προσφέρουν οι κοινωνικοί λειτουργοί, τη μέτρηση της πίεσης που κάνουν οι νοσοκόμοι, τα ψώνια, τα φάρμακα, την πληρωμή λογαριασμών που κάνουν οι οικογενειακοί βοηθοί και άλλα πολλά. Σε πολλές περιπτώσεις δεν υπάρχουν άλλα μέλη οικογενείας να τους σταθούν και αυτό το κάνουμε εμείς». Ακόμα μας είπε ότι δουλεύει εδώ και χρόνια και αυτή τη στιγμή, ύστερα και από τις περικοπές των μισθών, πληρώνεται με μόλις 680 ευρώ το μήνα! Το πρόγραμμα εφαρμόζεται μέσω των δήμων και χρηματοδοτείται από κοινοτικά κονδύλια και εθνικούς πόρους. Η χρηματοδότηση λήγει στο τέλος του 2010 και υπάρχει κίνδυνος το πρόγραμμα να σταματήσει, οι εργαζόμενοι να βρεθούν στο δρόμο και οι ηλικιωμένοι χωρίς τη συμπαράσταση και βοήθεια που έχουν πραγματικά μεγάλη ανάγκη.

Τα λόγια της εργαζόμενης δείχνουν ανάγλυφα ότι τέτοιου είδους υπηρεσίες δε μπορούν να προσφέρονται αποσπασματικά, ούτε στο πλαίσιο πολιτικής ιδιωτικοποίησης και εμπορευματοποίησής τους. Είναι αναγκαία η ανάπτυξη της πάλης για αποκλειστικά δημόσιες, δωρεάν και υψηλής ποιότητας παροχές Υγείας και Πρόνοιας, ενταγμένες στο υπουργείο Υγείας και 100% χρηματοδοτούμενες από τον κρατικό προϋπολογισμό. Και αυτή η πάλη είναι άρρηκτα δεμένη με τον αγώνα για το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή εργασία με πλήρη δικαιώματα.