Για όποιον παρακολούθησε με μια στοιχειώδη προσοχή τη δίκη Γιαννόπουλου κατά Κατριβάνου, είναι εντελώς αυτονόητη η απόφαση, στην οποία θα κατέληγε ένα Δικαστήριο που θα έκρινε με βάση τα στοιχεία και μόνο με αυτά. Οπως είναι και εντελώς φανερό ότι τελικά σ' αυτή τη δίκη, εκείνος που ουσιαστικά καθόταν στο εδώλιο επί μέρες δεν ήταν η Θ. Κατριβάνος, αλλά ο Ε. Γιαννόπουλος, η ιστορία και η δράση του, όχι σε μία, αλλά σε δυο εξαιρετικά κρίσιμες περιόδους: Στην κατοχή και στα μετέπειτα τραγικά, για κάθε Ελληνα που έπραξε έστω και στοιχειωδώς το χρέος του, χρόνια. Ο μηνυτής ήταν αυτός που, από τη θέση του, ουσιαστικά, κατηγορούμενου, προσπαθούσε να αναστηλώσει ένα «αγωστικό» είδωλο, που δεν κλονίστηκε απλώς, αλλά έσβησε οριστικά και αμετάκλητα κάτω από το βάρος των συντριπτικών στοιχείων και των επίσημων εγγράφων. Κάτω από το βάρος της αλήθειας, που βρήκε τρόπους και βγήκε στην επιφάνεια.

Αυτά ισχύουν, ανεξάρτητα από την όποια απόφαση του δικαστηρίου, την οποία ακόμα δεν ξέρουμε, αλλά όλοι την προβλέπουν και διατυπώνουν μάλιστα δημοσίως τις προβλέψεις τους. Με τόση σιγουριά, όση και η εμπιστοσύνη στην «ανεξάρτητη» δικαιοσύνη, πολύ περισσότερο όταν ο μηνυτής είναι ο πολιτικός της προϊστάμενος. Οση και η... εκτίμηση προς το πρόσωπο του Ε. Γιαννόπουλου, ακόμα και από δημοσιογράφους και σχολιαστές που έχουν θέσει όλες τις υπηρεσίες τους στο συμφέρον του κυβερνώντος κόμματος.

Πάντως, όπως και να έχουν τα πράγματα, θα το ξαναπούμε: Με δικαστικές αποφάσεις δεν απονέμονται πιστοποιητικά αντίστασης και μάλιστα ΕΘΝΙΚΗΣ Αντίστασης.