Σίγουρα από μια ταινία περιμένεις κάτι περισσότερο από μια μάλλον μονότονη περιγραφή της ανίας του χολιγουντιανού σταρ του κινηματογράφου Τζόνι Μάρκο. Σε μια καταπληκτική εισαγωγική σκηνή πέντε δευτερολέπτων ο Τζόνι μπουρδουκλώνεται κατεβαίνοντας τη σκάλα του ξενοδοχείου και πέφτει - εκτός κάδρου. Αμέσως μετά, τον βλέπουμε ξαπλωμένο στο κρεβάτι του στο ξενοδοχείο που μένει με γυψωμένο χέρι, ναρκωμένος από τα φάρμακα και το αλκοόλ, να κοιτάει με βλέμμα απλανές - χωρίς να βλέπει - δυο κατάξανθες στριπτιζέζ σε κατ' οίκον επίσκεψη, εφοδιασμένες με φορητό μαγνητόφωνο και πτυσσόμενα κοντάρια, απαραίτητη σκηνογραφία της παράστασης. Κι ο Τζόνι Μάρκο κοιτάζοντας, αποκοιμιέται... Κι είναι να αναρωτιέται κανείς πώς είναι δυνατόν ο σταρ με την ατημέλητη εμφάνιση χωρίς ποτέ να ξεστομίζει μια καλή κουβέντα αλλά και χωρίς να παραμένει σιωπηλός ενσαρκώνει με έναν κάποιο ενδιαφέροντα τρόπο τον παγκόσμιο αστέρα τον οποίο με το που τον αντικρίζουν όλες οι γυναίκες πετούν από πάνω τους τα ρούχα τους. «I amno one» ομολογεί ο σταρ στο τηλέφωνο, μιλώντας με την πρώην γυναίκα του σε μια σκηνή ολοκληρωτικής αποδραματοποίησης. «Γίνε κάπου εθελοντής» είναι η δική της απάντηση. Αυτή η αντιφατική σχέση διέπει την ταινία. Το χάσμα μεταξύ της εμπορεύσιμης και της πραγματικής αξίας του Τζόνι Μάρκο δε θα μπορούσε να περιγραφεί αποτελεσματικότερα.Η γεννημένη το 1971 Σοφία Κόπολα με αυτήν την τέταρτη ταινία της μετά το «Virgin suicide», το «Lost intranslation» και το «Marie Antoinette», απέδειξε ότι είναι άξια επίγονος του σπουδαίου πατέρα της, Φράνσις Φορντ Κόπολα, δεδομένου ότι έχει συνειδητά επιλέξει το ευρωπαϊκό μοντέλο παραγωγής, τον «κινηματογράφο του δημιουργού». Θα ήταν δύσκολο να διανοηθεί κανείς ένα περισσότερο ρεαλιστικό πορτρέτο του Τζόνι Μάρκο, του σταρ που κρύβεται από τη ζωή στο πολυτελές ξενοδοχείο που εγγυάται πλήρη εχεμύθεια, από την ακραία, καθόλου κολακευτική για το ρόλο, ερμηνεία του ηθοποιού Στίβεν Ντορφ. Η κάμερα της Κόπολα ψάχνει, ψηλαφίζει και στέκεται σε κάθε ανούσια λεπτομέρεια του χώρου. Προχωρά στην καταλογογράφηση της ψυχοφθόρας ψυχαγωγίας της απομόνωσης και της αποξένωσης, με τα διαδραστικά video games να φιγουράρουν στην κορυφή και τα τυχερά παιχνίδια στο καζίνο του Λας Βέγκας που ακολουθούν. Ο Τζόνι Μάρκο καίτοι ζωντανός βρίσκεται σε κατάσταση μη ύπαρξης. Οταν στο εργαστήρι των ειδικών εφέ του φτιάχνουν τη μάσκα του γερασμένου του προσώπου και βρίσκεται τυλιγμένος στις γύψινες γάζες με μόνο άνοιγμα δυο μικρές τρύπες στα ρουθούνια, έχουμε την αίσθηση ότι όπου να 'ναι θα εκραγεί, θα αρχίσει να ουρλιάζει και να τραβά τους επιδέσμους να ξεκολλήσουν. Τίποτα όμως... Μάλλον πρόκειται για προβολή των δικών μας συναισθημάτων!
Η Κόπολα ταυτόχρονα με την αποτύπωση της θανάσιμης ανίας του πρωταγωνιστή καταγράφει την παράλληλη διαδικασία σταδιακής αποκοινωνικοποίησής του. Με τις στιλιστικά μακρόσυρτες σιωπές, με τα παρατεταμένα πλάνα όπου συμβατικός και πραγματικός χρόνος ταυτίζονται, με την αέναη επανάληψη και άπνοια... Οταν η 11χρονη κόρη του μπαίνει στο δωμάτιο του ξενοδοχείου και στη ζωή του, ο Τζόνι Μάρκο αισθάνεται κάτι να ξυπνάει κάπου μέσα του. Η ταινία, που βραβεύτηκε με το Χρυσό Λιοντάρι στο φετινό 67ο Φεστιβάλ Βενετίας, αρχίζει με την κάμερα ακίνητη να παρακολουθεί τη μαύρη Φεράρι του σταρ που τρέχει σε κυκλική τροχιά, μία, δύο, τρεις, τέσσερις φορές, το σπορ αυτοκίνητο σταματά και ο σταρ βγαίνει και στέκεται μπροστά στο μαύρο όχημα. Η ταινία τελειώνει με ποιοτική διαφοροποίηση σε σχέση με την αρχική σεκάνς. Η μαύρη Φεράρι τρέχει σε ευθεία προς τα μπρος πορεία. Ο Τζόνι Μάρκο κατεβαίνει από το αυτοκίνητο, το εγκαταλείπει και προχωρά προς τα μπρος. Εχει μετατοπισθεί, έχει βγει από το τέλμα, έκανε το αποφασιστικό βήμα και δεν μπορεί πια να γυρίσει πίσω. Ελπιδοφόρο το μήνυμα της Κόπολα και ψήγματα απάντησης στο «τι θα μπορούσε να αντιπροσωπεύει η πορεία προς τα μπρος» ίσως εμφανιστούν με την επόμενη δουλειά της Κόπολα...
Παίζουν: Στίβεν Ντορφ, Ελ Φάνινγκ, κ.ά.
Παραγωγή: ΗΠΑ (2010).
Feeds
Οχι στις περαιώσεις! 
