Η προσαρμογή του ελληνικού καπιταλισμού στο πλαίσιο της ευρωζώνης με ανταγωνιστικές προϋποθέσεις και όρους, απαιτεί ευέλικτες εργασιακές σχέσεις και μείωση των μισθών. Χωρίς αυτές τις δύο προϋποθέσεις, οι προωθούμενες καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις θα οδηγήσουν σε άνοδο της ανεργίας και σε μείωση των ρυθμών μεταβολής της απασχόλησης...

Αυτά επισημαίνει μεταξύ άλλων, ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας Γ. Προβόπουλος, στον πρόλογο πολυσέλιδης μελέτης που συνέταξαν οικονομολόγοι του κεντρικού τραπεζικού ιδρύματος, με θέμα «Ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της Ελλάδος: Αιτίες ανισορροπιών και προτάσεις πολιτικής».

Το ιδιαίτερο ενδιαφέρον των επισημάνσεων αυτών, οι οποίες γίνονται σε περίοδο εφαρμογής των εξοντωτικών μέτρων του μνημονίου, εντοπίζεται στο γεγονός ότι απαντούν στο ερώτημα τι θα γίνει μετά το 2013, όταν και - υποτίθεται - τελειώνει η «θεραπεία σοκ» την οποία υφίσταται ο ελληνικός λαός με μειώσεις μισθών, αύξηση φορολογικής επιβάρυνσης, δραστικές περικοπές κοινωνικών δαπανών και αθρόες ιδιωτικοποιήσεις επιχειρήσεων στρατηγικού χαρακτήρα. Και η Τράπεζα της Ελλάδας απαντά ότι μετά το 2013, για να είναι ανταγωνιστική η ελληνική οικονομία στο πλαίσιο της ευρωζώνης, θα απαιτηθεί νέα μείωση μισθών και μεγαλύτερη ευελιξία στις εργασιακές σχέσεις. Οτι ανταγωνιστικότερο κεφάλαιο προϋποθέτει εξάπλωση της φτώχειας στο διηνεκές. Ο κυνικός και ταξικός ρεαλισμός της κεντρικής τράπεζας «αδειάζει» τον κυβερνητικό λαϊκισμό, ο οποίος, διά στόματος πρωθυπουργού, έδωσε «υποσχέσεις» ότι ...οι πρώτοι που θα ευνοηθούν μετά την εφαρμογή των μέτρων του μνημονίου θα είναι οι χαμηλόμισθοι...

Αντίθετα, ο Γ. Προβόπουλος επισημαίνει ότι: «Η μεγαλύτερη ευελιξία της αγοράς εργασίας διευκολύνει την προσαρμογή, στο πλαίσιο μιας νομισματικής ένωσης, στην οποία εξ ορισμού η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας τιμών/κόστους δεν μπορεί να προέλθει από υποτίμηση του νομίσματος, αλλά από τη βελτίωση του σχετικού κόστους και των σχετικών περιθωρίων κέρδους σε σύγκριση με τις λοιπές περιοχές της ένωσης». Στη συνέχεια απειλεί ότι «χωρίς αυτή την ευελιξία, οι διαρθρωτικές αλλαγές που απαιτούνται για την ισχυρή και σταθερή ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας θα συνεπάγονται υψηλότερο κόστος σε όρους ανεργίας και αναξιοποίητων ευκαιριών παραγωγικής απασχόλησης»!

Σε άλλο σημείο της παρέμβασής του, και επιχειρώντας να δικαιολογήσει τη διεύρυνση του ελλείμματος του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών στην περίοδο συμμετοχής της Ελλάδας στην ευρωζώνη (από 0% έως 5% του ΑΕΠ τη δεκαετία του '60 έως και τα τέλη της δεκαετίας του '90 το έλλειμμα εκτινάχθηκε στο 14% του ΑΕΠ το 2008), ο κεντρικός τραπεζίτης εντοπίζει ως αιτία του προβλήματος τους ...υψηλούς μισθούς, υπογραμμίζοντας ότι «από την ένταξη της Ελλάδας στη ζώνη του ευρώ, σημειώθηκε μια σωρευτική απώλεια ανταγωνιστικότητας τιμών/κόστους της τάξεως του 20-25%». Είναι ολοφάνερο ότι σημασία δεν έχουν τόσο τα λαθρόβια στοιχεία που επιστρατεύουν οι υπάλληλοι της άρχουσας τάξης για να στηρίξουν τους ισχυρισμούς τους, όσο η προοπτική που χαράσσουν και σύμφωνα με την οποία για να διατηρηθεί ο ελληνικός καπιταλισμός στο πλαίσιο της ευρωζώνης, ο ελληνικός λαός θα πρέπει να γίνεται εσαεί φτωχότερος...