Το ζήτημα της πολιτικής των ελληνικών αστικών κυβερνήσεων έναντι της Τουρκίας σήμερα δεν είναι τυχαίο, ούτε ουρανοκατέβατο. Αντίθετα έχει τις ρίζες του στην αμέσως μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο κατάσταση με την ένταξη και των δύο χωρών στο ΝΑΤΟ. Είναι γνωστή από τον καιρό του «ψυχρού πολέμου» η ευαισθησία της ευρωατλαντικής συμμαχίας για τη νοτιο-ανατολική της πτέρυγα που στηριζόταν στο συμμαχικό δίπολο Ελλάδας - Τουρκίας με όμορες χώρες του Συμφώνου Βαρσοβίας.

Η ελληνική αστική τάξη υποχρεωνόταν εκ των πραγμάτων να ακολουθήσει δυο αντίθετους δρόμους. Ο ένας ήταν η συγκατάβασή της στις τουρκικές προκλήσεις και διεκδικήσεις στο όνομα της σταθερότητας της νοτιο-ανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ, στο οποίο όφειλε την ύπαρξή της μετά τον εμφύλιο. Ο άλλος ήταν να καταστήσει σαφές στους πάτρωνές της ότι η τουρκική προκλητικότητα θα αποτελούσε αφορμή ενός καθολικού πολέμου υπεράσπισης των κανόνων Διεθνούς Δικαίου του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ για την εδαφική ακεραιότητα, ασφάλεια και ειρήνη της Ελλάδας. Προτίμησε τον πρώτο δρόμο ως χαμαιλέων υπηρέτης των αγγλο-αμερικανικών κυρίως επιδιώξεων. Εκτοτε της έμεινε ο χαρακτηρισμός της «εθνικά ύποπτης» τάξης της Ελλάδας. Ο χαρακτηρισμός αυτός εξακολουθεί να παραμένει παρά την καθοριστική αλλαγή των διεθνών ανταγωνισμών που επέφερε η ανατροπή της ΕΣΣΔ. Ο δεύτερος δρόμος που δεν ακολούθησε προϋπόθετε την αμυντική αναδιάταξη της χώρας πέρα από τα ΝΑΤΟικά συμφέροντα κι εξοπλισμούς και την απαλλαγή από την ξένη στρατιωτική παρουσία των βάσεων και των πολεμικών στόλων. Ακόμη και κάποιες στιγμιαίες «αναλαμπές» όπως εκείνες του 1964 του Γ. Παπανδρέου με αφορμή την Κύπρο, του 1974 του Κ. Καραμανλή με αφορμή τη δικτατορία και του 1987 του Α. Παπανδρέου με αφορμή το ερευνητικό τουρκικό σκάφος στο Αιγαίο «έσβηναν» αμέσως, επιβεβαιώνοντας την απόλυτη ταύτιση της ελληνικής αστικής τάξης με τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα των ισχυρών.

Η πολιτική αυτή συνεχίζεται σήμερα εντονότερη από τις ελληνικές κυβερνήσεις λόγω των εντονότερων συμβατικών υποχρεώσεων και συμφερόντων στη βαλκανική ενδοχώρα ως ο περιφερειακός εντεταλμένος εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του ΝΑΤΟ. Η συνέχεια αυτή έχει πάρει τη μορφή αντιλαϊκής καταιγίδας αφαίμαξης ακόμη και των ισχνών λαϊκών αποταμιεύσεων. Η ελληνική αστική τάξη εκχώρησε επιπρόσθετα μέρος της εθνικής κυριαρχίας στα διεθνή τοκογλυφικά συμφέροντα από τα οποία δεν πρόκειται να απαλλάξει την Ελλάδα. Το γεγονός αυτό την καθιστά μαζί με τις κυβερνήσεις της άκρως επικίνδυνη για τα εθνικά λαϊκά συμφέροντα της χώρας.