Με μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της, το έργο «Αννα είπα!» που καθιέρωσε ως συγγραφέα τον Παναγιώτη Μέντη και χάρισε στην Λήδα Πρωτοψάλτη το Βραβείο Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών για την ερμηνεία της, ξεκινά από τον Οκτώβρη και μέχρι το Δεκέμβρη του 2011, μια εορταστική περίοδο για το θέατρο «Στοά» αφιερωμένη στα σαράντα χρόνια της συνεχούς και αδιάλειπτης λειτουργίας του. Η αγωνία, το πάθος, η αισθητική, ο στόχος θρέφουν και θρέφονται από την υπομονή και την επιμονή των δημιουργών του.

Η «Στοά» γιορτάζει ένα γεγονός σπάνιο στα θεατρικά πράγματα, προκειμένου για ιδιωτικά θέατρα καθώς είναι το δεύτερο θέατρο, μετά το «Θέατρο Τέχνης», που συμμετέχει ενεργά στα θεατρικά δρώμενα αυτού του τόπου, επί σαράντα συνεχείς θεατρικές περιόδους. Με σταθερές και αδιαπραγμάτευτες θέσεις παρουσίασε παραστάσεις που καταγράφηκαν ως σημαντικά γεγονότα δίνοντας ένα σταθερό δείγμα αισθητικής και προθέσεων.

Η «Στοά» είναι ένα επιχορηγούμενο θέατρο για περισσότερα από τριάντα χρόνια. Οι δημιουργοί της, Θανάσης Παπαγεωργίου και Λήδα Πρωτοψάλτη, θεωρούν ότι το δημόσιο χρήμα χρησιμοποιήθηκε για ένα καλλιτεχνικό έργο που τους κάνει να έχουν ήσυχη τη συνείδησή τους και ότι κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει για εκμετάλλευση της εμπιστοσύνης της Πολιτείας.

«Η "Στοά" θέλησε να κάνει ένα θέατρο που να σέβεται το κοινό» - σημειώνουν. «Το πέτυχε και οι δημιουργοί της είναι περήφανοι που πάντοτε έρχονται στις παραστάσεις τους οι φίλοι που παρακολουθούν την πορεία τους από τα χρόνια της δικτατορίας. Η "Στοά" θέλησε να προβάλει νέους ανθρώπους και να τροφοδοτήσει το ελληνικό θέατρο με καινούριο αίμα. Το μεγαλύτερο ποσοστό των συνεργατών της αποτελείται από συγγραφείς, σκηνοθέτες, ηθοποιούς, σκηνογράφους, χορογράφους και μουσικούς που έκαναν στη σκηνή της την παρθενική τους εμφάνιση και τίμησαν το ελληνικό θέατρο με την προσφορά τους. Η "Στοά" θέλησε να αποφύγει κάθε είδους τυποποίηση. Παρουσιάστηκαν έργα από τον Ευριπίδη μέχρι τον Εντουαρντ Μποντ και από τον Στρίντμπεργκ μέχρι τον Μποστ και το ρεπερτόριό της θα ήταν ακόμα πιο πλούσιο αν υπήρχε μεγαλύτερη οικονομικοτεχνική δυνατότητα».

Στις εκδηλώσεις που θα γίνουν για τον εορτασμό των σαράντα χρόνων θα κληθούν να συμμετάσχουν όλοι οι φορείς που ασχολούνται με το θέατρο, από το υπουργείο Πολιτισμού, την Εταιρεία Θεατρικών Συγγραφέων, το ΣΕΗ και τις Θεατρολογικές Σχολές των Πανεπιστημίων μέχρι τους ηθοποιούς και τους άλλους συνεργάτες που εργάστηκαν όλα αυτά τα χρόνια στη «Στοά».

Μέσα στα πλαίσια αυτού του εορτασμού εντάσσονται και δύο συμπαραγωγές με δύο θεατρικά σχήματα που ανήκουν στο χώρο των νέων και νεανικών θιάσων και έχουν ανεβάσει νεοελληνικά έργα, φιλοξενώντας τους για οκτώ Δευτερότριτα το καθένα.

Ιδιαίτερη τιμή δηλώνουν οι δύο ηθοποιοί ότι οφείλουν στον σπουδαίο συνεργάτη τους Μποστ, που φέτος κλείνουν 15 χρόνια από το θάνατό του (15.12.1995) και στον οποίο είναι αφιερωμένη η εκδήλωση που θα γίνει στις 14 Δεκέμβρη στο θέατρο «Στοά», στο οποίο έχουν ανεβεί τέσσερα έργα του.

Οι επετειακές εκδηλώσεις θα μεταφερθούν και στη Θεσσαλονίκη, στην οποία θα δοθούν παραστάσεις την επόμενη άνοιξη.

Οι εκδηλώσεις για τα σαράντα χρόνια της «Στοάς» θα ολοκληρωθούν την επόμενη θεατρική περίοδο 2011-2012, με το ανέβασμα μιας ακόμα μεγάλης επιτυχίας, της «Φαύστας» του Μποστ, αλλά και με μία έκπληξη: Την παρουσίαση ενός ακόμη πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα που δεν είναι άλλος από τον γιο του Μποστ, Κώστα Μποσταντζόγλου, και τη μαύρη κωμωδία του «Ο ελέφας». Το πλήρες πρόγραμμα της επόμενης χρονιάς θα ανακοινωθεί μέχρι το Γενάρη του 2011 όταν θα έχουν ολοκληρωθεί οι συνεννοήσεις για δύο ακόμα συμπαραγωγές με νεανικά σχήματα.

Τέλος, μέσα στο 2011 θα κυκλοφορήσει το «Ημερολόγιο της Στοάς», ένα βιβλίο που γράφει ο Θανάσης Παπαγεωργίου για τη σαραντάχρονη πορεία του θεάτρου από το 1971 μέχρι το 2011.

Το πρόγραμμα του χειμώνα 2010-2011 έχει ως εξής:

8 του Οκτώβρη: Παναγιώτη Μέντη «Αννα, είπα!». Σκηνοθεσία: Θανάσης Παπαγεωργίου. Σκηνικά-κοστούμια: Αφροδίτη Κουτσουδάκη. Παίζουν: Λήδα Πρωτοψάλτη, Θανάσης Παπαγεωργίου, Νίκη Χαντζίδου, Ευδοκία Σουβατζή, Εύα Καμινάρη, Δημήτρης Θεοδώρου, Βάσω Ορκοπούλου.

20 του Νοέμβρη: Δημήτρη Τσεκούρα «Η μπέμπα». Σκηνοθεσία: Ορέστης Τάτσης. Σκηνικά - Κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης. Μουσική: Θοδωρής Αμπαζής. Με την Ναταλία Στυλιανού. Από την αστική μη κερδοσκοπική εταιρία «ΡΕΟΝ».

14 του Δεκέμβρη: Τιμητική εκδήλωση για τον Μποστ για την επέτειο των 15 χρόνων από το θάνατό του.

14 του Φλεβάρη: Γιώργου Ηλιόπουλου «Για πάντα - 4 ever». Σκηνοθεσία: Βαρβάρα Δούκα. Σκηνικά: Ζαμάνης Κωνσταντίνος. Με τον Νίκο Αρβανίτη και την Ντίνα Αβαγιανού.

«Το έργο αυτό» - είχε πει σε συνέντευξή της το 1997 στον «Ρ» η Λήδα Πρωτοψάλτη - «το κάνει συγκλονιστικό ο προβολέας που έριξε ο συγγραφέας σ' αυτό το πλάσμα. Η Αννα δεν μπόρεσε να αντιδράσει. Ηταν τόσο καταλυτική η παρουσία της μητέρας της που δεν μπόρεσε να σπάσει τον κλοιό κι έτσι στράβωσε το μέταλλο. Αυτό συγκινεί τον κόσμο. Ολοι μέσα μας έχουμε έναν καταπιεσμένο εαυτό, που δεν μπόρεσε να δώσει κλοτσιά στην πόρτα. Δεν μπορούσε να αποφασίσει για τίποτε στη ζωή της. Αποφάσιζαν οι άλλοι και κυρίως η μάνα της. Οταν δεν έχει αποφασίσει ο άνθρωπος για τη ζωή του, καταλαβαίνεις τι σημαίνει αυτό. Είναι μισός άνθρωπος. Η διαφυγή της Αννας μπορεί να γίνεται με έναν ακραίο τρόπο, αλλά οι περισσότεροι δε θα επιθυμούσαμε μια διαφυγή, ενώ δε μας τρομάζει παράλληλα; Η Αννα δεν είναι τρελή, έχει "κλειστεί". Εχει φυλακιστεί μέσα στον εαυτό της. Είναι κάτι "διαφορετικό". Και όπως καθετί διαφορετικό, στη σημερινή κοινωνία, το βλέπουμε με καχυποψία και το βάζουμε στο περιθώριο. Η Αννα έχει περιθωριοποιηθεί, γιατί δεν μπορεί να ζήσει με τον τρόπο που ζουν οι άλλοι. Ζει στο σπίτι της και ανακαλεί το παρελθόν της. Αυτή τη φορά πια ζει όπως θέλει. Αυτή είναι και η νίκη της Αννας πάνω στην τραγωδία της. Εχει μια τρομακτική μοναξιά. Δεν έχει κάποιον να ακουμπήσει, να ακούσει μια γλυκιά κουβέντα, όπως δεν άκουσε σε όλη της τη ζωή και αυτό την έχει απομονώσει. Αλλά είναι μια χαρά. Αν υπήρχε κάποιος που θα της έδινε ένα χέρι φιλίας έστω, μπορεί να άρχιζε να ανθίζει και να κέρδιζε αλλιώς τη ζωή μέσα στην κοινωνία».

«Αυτό που βγάζει η Αννα - συμπλήρωνε στην ίδια συνέντευξη ο Θανάσης Παπαγεωργίου - είναι αυτό που κρύβει ο καθένας μέσα του. Κρύβει ένα κομμάτι που το έχει αποκλείσει. Ολοι μας ένα κομμάτι το έχουμε κρύψει. Ενα κομμάτι που δε θα μάθει κανείς. Η Αννα μπορεί να είναι μια ακραία ιστορία, αλλά όλοι κρύβουμε μια Αννα μέσα μας».