Την μεγάλη αύξηση των ξένων παιχτών στην Σούπερ Λίγκα καυτηριάζει σε ανακοίνωσή του ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Αμειβομένων Ποδοσφαιριστών (ΠΣΑΠ). Αναφέρει πως οι Ελληνες παίχτες έγιναν «κομπάρσοι στο πρωτάθλημα» προσθέτοντας ότι - στην κανονική περίοδο - «χρησιμοποιήθηκαν 475 ποδοσφαιριστές από τους οποίους οι 261 είναι ξένοι. Πλέον, κάθε ομάδα στην Σούπερ Λίγκα έχει στο δυναμικό της, κατά μέσο όρο, 17 ξένους ποδοσφαιριστές. Η αναλογία είναι μεγαλύτερη από κάθε άλλο πρωτάθλημα στην Ευρώπη εκτός από το Αυστριακό.

Οι Ελληνες ποδοσφαιριστές που χρησιμοποιήθηκαν στο τελευταίο πρωτάθλημα δεν ήταν πιο πολλοί από 214. Κι από αυτούς οι 22 είναι νεαροί, οι οποίοι έπαιξαν μόνο σε ένα ματς, όταν πια όλα είχαν κριθεί στις τρεις τελευταίες αγωνιστικές. Από τους 156 ποδοσφαιριστές που είχαν συμμετοχή σε τουλάχιστον 20 από τα 30 ματς του πρωταθλήματος, κι άρα αποτελούσαν ουσιαστικά τον κορμό των ομάδων, οι 85 είναι ξένοι κι οι Ελληνες 71. Στη σεζόν 2009-2010 δεν ήταν πιο πολλοί από 30 οι Ελληνες ποδοσφαιριστές ηλικίας από 18 έως και 22 ετών, οι οποίοι χρησιμοποιήθηκαν έστω σε 2-3 παιχνίδια του πρωταθλήματος».

Η επισήμανση αυτής της πραγματικότητας είναι αποτέλεσμα της ολοκληρωτικής εμπορευματοποίησης του ποδοσφαίρου, της επιδίωξης που έχουν οι αρμόδιοι - πολιτικοί, επιχειρηματίες, αθλητικοί παράγοντες - ότι (και) το ποδόσφαιρο είναι μπίζνα, επομένως πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο κερδοφόρο. Δε νοιάζονται για το άθλημα, αλλά για το κέρδος. Στο πλαίσιο αυτό λοιπόν ό,τι το απαρτίζει, μη εξαιρουμένων των ποδοσφαιριστών, είναι περιουσιακό στοιχείο για εκμετάλλευση. Και αντιμετωπίζεται με τον καλύτερο - γι' αυτούς - τρόπο ώστε να αποφέρει (με διάφορους τρόπους) περισσότερα κέρδη. Π.χ., όπως και στελέχη του ΠΣΑΠ έχουν αναγνωρίσει, υπάρχει μια σημαντική παράμετρος. Οι αλλοδαποί, πλην των λίγων εξαιρέσεων, αποτελούν φτηνό εργατικό δυναμικό, αγορασμένο απο φτηνές ποδοσφαιρικές αγορές, και κυρίως με μειωμένα δικαιώματα και διεκδικήσεις. Ταυτόχρονα οι αγοραπωλησίες παικτών από το εξωτερικό, με δεδομένο το γεγονός ότι οι ΠΑΕ ανήκουν σε ομίλους, γίνεται δρόμος και για άλλες επιχειρηματικές δραστηριότητες. Ετσι και στην διαδικασία μετεγγραφής τα περιθώρια (νόμιμου ή παράνομου) κέρδους είναι περισσότερα για τον όμιλο.

Οσο (και) το ποδόσφαιρο αντιμετωπίζεται σαν επιχείρηση, σαν κομμάτι της βιομηχανίας θεάματος αυτές και άλλες στρεβλώσεις θα το χαρακτηρίζουν. Το ζητούμενο δεν (πρέπει να) είναι ο διαχωρισμός των εργαζομένων, με βάση την εθνικότητα. Ετσι και αλλιώς ξένοι και Ελληνες παίκτες δουλεύουν για τους επιχειρηματίες ιδιοκτήτες τους. Πράγματι αυτή η κατάσταση αφαιρεί δυνατότητες Ελλήνων ποδοσφαιριστών να αναδειχτούν, να παίξουν μπάλα με όλες τις συνέπειες αλλά γι' αυτό δε φταίνε οι ξένοι. Φταίει το ποδόσφαιρο - επιχείρηση. Οσο για την αναγκαιότητα αθλητισμού υψηλών επιδόσεων στις σωστές του βάσεις, μόνο αν είναι το απότοκο του μαζικού αθλητισμού, για νέους, μπορεί να επιτευχθεί. Αλλά χρειάζεται εντελώς άλλη πραγματικότητα, (όχι αυτοσκοπό την επιτυχία ή/και το κέρδος) και προσανατολισμό. Που σημαίνει ότι ο αθλητισμός δεν μπορεί να είναι επιχείρηση για το κέρδος. Τότε το δικαίωμα των νέων (και) στην Ελλάδα να αθλούνται και να προοδεύουν, θα είναι αυτονόητο και θα εξασφαλιστεί.