Η προηγούμενη βδομάδα ήταν εξόχως διαφωτιστική για την ερμηνεία της συμπεριφοράς των κυβερνώντων μας, για την υπόθεση των τρελών αγελάδων, στην ευρωπαϊκή σύνοδο των υπουργών της Γεωργίας. Κατανοήσαμε πλήρως - όχι πως είχαμε αμφιβολίες - τις μη θέσεις που καλύπτονταν κάτω από τον «εκσυγχρονιστικό» μανδύα «πρέπει να υπάρξει κοινή ευρωπαϊκή πολιτική κι όχι μεμονωμένες πολιτικές από τις διάφορες χώρες, για να μην ανατραπεί η ΚΑΠ». Η υπερήφανος Ελλάς όχι απλώς δεν κάνει το παραμικρό από άποψη πρόληψης, αλλά αρνήθηκε να στείλει, ως όφειλε, στοιχεία στην ΕΕ για την επικρατούσα κατάσταση. Κάτι που έκανε πριν από λίγες μέρες και μάλιστα οι απαντήσεις της δεν είχαν την παραμικρή σχέση με αυτά που της ζητούσαν. Ποιος τα λέει όλα αυτά; Οχι οι «κακοί κομμουνιστές» και οι «περίεργοι οικολόγοι», αλλά η ΕΕ, που τη θεωρούν (σ.σ.οι εκσυγχρονιστές μας) ως τον επίγειο παράδεισο. Ενα παράδεισο που δεν υπόσχεται πιλάφι, όπως συμβαίνει με τους μουσουλμάνους, αλλά μπιφτέκια από τις τρελές αγελάδες, δηλητηριασμένα λαχανικά και κοτόπουλα με διοξίνες! Ευχαριστούμε. Δε θα πάρουμε.

Η πολιτική υπέρ των ΙΧ, έχει οδηγήσει σε αδιέξοδα κι αυτό είναι ηλίου φαεινότερο στην πρωτεύουσα και στις λοιπές μεγαλουπόλεις της χώρας μας. Αντί για την αναβάθμιση των μέσων μαζικής μεταφοράς, τα οποία εξακολουθούν να απαξιώνονται, τα πάντα θυσιάζονται υπέρ του ΙΧ. Ετσι προέκυψε η αναγκαιότητα με τα γκαράζ. Μόνο που η λύση θυμίζει θεραπεία καρκίνου με ασπιρίνες. Κι αν πρόκειται για υπόγεια, δε θα είχαμε την παραμικρή αντίρρηση. Αν όμως θυσιάζονται ελεύθεροι χώροι που θα μπορούσαν να αποτελέσουν πνεύμονες πρασίνου, όπως πάει να γίνει στη Γλυφάδα, τότε η αντίδρασή μας πρέπει να είναι κάθετη, για να αλιεύσουμε και μια ορολογία από το «λεξικό» του ΠΑΣΟΚ.

Από τις εκδόσεις ΟΜΒΡΟΣ κυκλοφόρησε το πρώτο βιβλίο της εκπαιδευτικού Κατερίνας Κατσαούνη, που μπορεί να απευθύνεται στα παιδιά, αλλά μπορεί να διαβαστεί και από τους μεγάλους με την ίδια ευχαρίστηση. Γραφή απλή και με μπόλικες δόσεις τρυφεράδας. Ενα υλικό καταπληκτικό που μέσα από μια φανταστική ιστορία, με ήρωες τα ζώα της πόλης, μαθαίνουμε ένα σωρό πράγματα για τις ιδιαιτερότητες και τον τρόπο ζωής τους. Ζώα που συναντάμε καθημερινά δίπλα μας, αδιαφορώντας συχνά για την ύπαρξή τους, μέσα από τις γνώσεις που αποκομίζουμε από την ιστορία, ξαφνικά φαντάζουν διαφορετικά. Εκτός από την απόλαυση της ιστορίας αυτής καθαυτής, η συγγραφέας στέλνει μηνύματα για το σεβασμό του δίπλα μας, την αναγκαιότητα του διαλόγου, τη φιλία και την ειρήνη. Μια πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση που πλέον σπανίζουν ελέω μεταμοντερνισμού στο εκδοτικό μας γίγνεσθαι.