Κι εμείς οι φτωχοί, καταπιεζόμενοι και υποταγμένοι τηλέπαθοι. κρεμόμαστε από τα βαμμένα χείλη, προσδοκώντας χαμόγελα συμπάθειας, κατανόησης κι ελπίδας.

Ω... τι μεγάλο λάθος! Δε χρειάζεται μοιρολατρεία, υποταγή και ηττοπάθεια, αντίδοτό τους η οργάνωση κι ο ανελέητος ταξικός αγώνας.

Ολη η ιστορία, όλα αυτά τα σούρτα φέρτα, οι υπαινιγμοί, τα υπονοούμενα και το χτύπημα στην πλάτη... είναι για να χειραγωγηθεί και να ποδοπατηθεί - για να μην μπορεί να σηκώσει κεφάλι - το Εργατικό Λαϊκό Κίνημα, ούτως ώστε το εργατικό κόστος να συρρικνωθεί όσο είναι δυνατό στα πιο χαμηλά επίπεδα.

Τα πράγματα είναι από καιρό προαποφασισμένα, στέρεα δομημένα και σκηνοθετημένα, ώστε να πέσουν στα μαλακά, χωρίς φωνασκίες και ξεσηκωμούς, χωρίς ενοχλητικές αντιδράσεις.

Κι είναι ν' απορήσει και ν' αναρωτηθεί ο δυστυχισμένος τηλέπαθος: «Καλά όλο δανειζόμαστε; 'Η πρέπει ή χρειάζεται να δανειζόμαστε; 'Η πρέπει να εκλιπαρούμε να μην ενεργοποιηθεί ο μηχανισμός στήριξης; Δεν εισπράττουμε ποτέ; Ποτέ δε γεμίζουν τα ταμεία και τα παγκάρια μας; Και οι ανελέητοι φόροι; Και ο αυξημένος ΦΠΑ και τα αυξημένα τέλη κυκλοφορίας; Και τα καύσιμα; Και τα αυξημένα διόδια, τα διάφορα πρόστιμα, οι αυξήσεις του ενάμισι τοις εκατό που δε δόθηκαν ποτέ; Και το χέρι τους στην τσέπη μας για να αρπάξουν τμήμα του 13ου και 14ου μισθού και το κόψιμο των διαφόρων επιδομάτων;;; Αυτά τα χρήματα τι γίνονται και πού πάνε; Οι εφορίες, οι τράπεζες τι εισπράττουν; Κολοκυθοκούκουτσα;».

Τρέμουν το ΚΚΕ, το κόμμα του Λαού, το κόμμα της Εργατικής Τάξης που κρατάει ψηλά τη σημαία του Μαρξισμού - Λενινισμού και του προλεταριακού Διεθνισμού... Νόμος είναι το Δίκιο του Εργάτη.