Κατατέθηκε στη Βουλή το νομοσχέδιο του υπουργείου Περιβάλλοντος με το οποίο, με πρόσχημα τη βελτίωση της νομοθεσίας για την ανακύκλωση των απορριμμάτων, φορτώνεται η λαϊκή οικογένεια με ακόμη μεγαλύτερους ανταποδοτικούς φόρους, ενώ ανοίγει διάπλατα το «παράθυρο» για ολοκληρωτική παράδοση του τομέα επεξεργασίας (και μάλιστα με τη μέθοδο της καρκινογόνας καύσης), ανακύκλωσης και τελικής διάθεσης των απορριμμάτων στο μεγάλο κεφάλαιο.

Το νομοσχέδιο τροποποιεί προς το χειρότερο τις αντιλαϊκές διατάξεις προηγούμενου νόμου του ΠΑΣΟΚ (2931/01), με τον οποίο υιοθετούσε τη φιλομονοπωλιακή αρχή «ο ρυπαίνων πληρώνει» στο ζήτημα της ανακύκλωσης με βάση την οποία τα λαϊκά στρώματα πληρώνουν άλλη μια έμμεση φορολογία. Παράλληλα ανέθετε τη διαχείριση της ανακύκλωσης στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο λαός πληρώνει ως καταναλωτής περισσότερα από 65 εκατ. ευρώ το χρόνο (συσκευασίες προϊόντων κ.ά.) τα οποία πηγαίνουν στα διάφορα συστήματα «εναλλακτικής διαχείρισης», ενώ από την άλλη πληρώνει και αυξημένα ανταποδοτικά τέλη για τη συλλογή και μεταφορά από τους δήμους του περιεχομένου των λεγόμενων «μπλε κάδων».

Με το άρθρο 10 του νέου νομοσχεδίου ενεργοποιείται η καταστροφική για τα λαϊκά εισοδήματα Κοινή Υπουργική Απόφαση 2527/7-1-09 της ΝΔ. Με βάση την αρχή «ο ρυπαίνων πληρώνει» η εισφορά των ΟΤΑ στους φορείς διαχείρισης απορριμμάτων, όπως ο ΕΣΔΚΝΑ στην Αττική, θα υπολογίζεται με βάση την ποσότητα αποβλήτων σε τόνους και όχι ως ποσοστό των τακτικών του εσόδων, όπως ισχύει τώρα. Αποτέλεσμα θα είναι το ήδη αντιλαϊκό ανταποδοτικό σύστημα τιμολόγησης των υπηρεσιών καθαριότητας σε βάρος των εργαζομένων να γίνει ακόμη χειρότερο. Κι αυτό γιατί όσο προχωράει η ανακύκλωση από τις ανώνυμες εταιρείες (με τα λεφτά βέβαια των λαϊκών στρωμάτων) τόσο λιγότερα χρήματα θα πληρώνουν στο φορέα διαχείρισης οι δήμοι με μεγάλη αναλογία υψηλών εισοδημάτων και περισσότερα οι δήμοι χαμηλότερων εισοδημάτων, που θα έχουν αντικειμενικά χαμηλότερα ποσοστά ανακύκλωσης. Παράλληλα, παρέχεται η νομική βάση στο μεγάλο κεφάλαιο (βιομηχανικές και εμπορικές επιχειρήσεις) να απαιτήσει τον υπολογισμό των τελών με βάση την ποσότητα των αποβλήτων, με συνέπεια στο πλαίσιο του ίδιου δήμου να καλείται να πληρώσει το «έλλειμμα» η λαϊκή οικογένεια. Για παράδειγμα ένας υπολογισμός στο Δήμο Μαρουσιού έδειξε ότι από την παραπάνω αιτία τα ανταποδοτικά τέλη καθαριότητας θα τριπλασιαστούν για τους εργαζόμενους, ενώ θα μειωθούν για τις μεγάλες επιχειρήσεις και ανάλογα με την πρόοδο της ανακύκλωσης μπορεί και να μηδενιστούν!

Επίσης με το ίδιο νομοθέτημα το σύνολο των δαπανών διαχείρισης των απορριμμάτων, ακόμη και το τεράστιο κόστος για την κατασκευή των έργων, φορτώνεται στους ΟΤΑ, γεγονός που υποχρεώνει τους δήμους είτε να επιβάλουν πρόσθετη φορολογία, είτε να παραδώσουν τον τομέα της διαχείρισης απορριμμάτων ολοκληρωτικά στο μεγάλο κεφάλαιο. Ακριβώς αυτό, άλλωστε, φανερώνουν και οι κινήσεις που γίνονται το τελευταίο διάστημα όπου φορείς διαχείρισης σε όλη τη χώρα (Θήβα, Κόρινθος, Κεντρική Μακεδονία) παραδίδουν μέσω ΣΔΙΤ και «συμβάσεων παραχώρησης» τη διαχείριση των απορριμμάτων η οποία μάλιστα έχει ως επίκεντρο την καρκινογόνα καύση, ύστερα από βιολογική ξήρανση. Η κίνηση αυτή θα έχει ως αποτέλεσμα και το τεράστιο πλέον κόστος διαχείρισης, διογκωμένο και με τα κέρδη του κεφαλαίου, να πέσει ολόκληρο στη λαϊκή οικογένεια.