«Πρέπει να γίνει κατανοητό σε κάθε εργαζόμενο ότι υπεράσπιση και κατάκτηση δικαιώματος, ακόμη και του μικρότερου, πλέον, δεν μπορεί να γίνει χωρίς εναντίωση στα μονοπώλια, στην πολιτική τους, ανεξάρτητα από ποιον εκφράζεται. Δεν μπορεί να γίνει χωρίς εναντίωση στο ίδιο το οικονομικό - κοινωνικό και πολιτικό τους σύστημα. Η ικανοποίηση ακόμα και των ελάχιστων αναγκών των εργαζομένων είναι αντίθετη με την κερδοφορία, που είναι η ψυχή του συστήματος της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Τα συνδικάτα και οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ σε αυτά πρέπει να ανοίξουν την πολιτική συζήτηση με τους εργαζόμενους». Αυτό είναι το ζητούμενο στη δράση των ταξικών δυνάμεων, και μπροστά στη μάχη της απεργίας και συνολικά, όπως παρουσιάστηκε πολύ συνοπτικά από τον Σ. Ζαριανόπουλο, στη χτεσινή πλατιά σύσκεψη της Γραμματείας Θεσσαλονίκης του ΠΑΜΕ, που είχε θέμα την προετοιμασία για την επιτυχία της απεργίας και της απεργιακής συγκέντρωσης του ΠΑΜΕ στις 24 του Φλεβάρη στις 10 το πρωί στο Αγαλμα του Βενιζέλου.

Στην εισήγησή του ο Σ. Ζαριανόπουλος περιέγραψε τον άξονα πάνω στον οποίο θα πρέπει να δουλέψουν οι ταξικές δυνάμεις. Με σχέδιο σε κάθε κλάδο και χώρο δουλειάς, με στόχο να ισχυροποιήσουν τους δεσμούς τους με τους εργαζόμενους, να πατήσουν γερά πόδι σε καινούριους χώρους. Μέσα από συζητήσεις, συσκέψεις, να ενημερώσουν τους εργαζόμενους για τα μέτρα που εξαγγέλλονται, τη φύση τους και τις επιπτώσεις τους, με επιχειρήματα. Να πείσουν για την αναγκαιότητα κλιμάκωσης της πάλης και ταξικής συσπείρωσης με φορέα το ΠΑΜΕ. Με προσανατολισμό στην οικοδόμηση της συμμαχίας με τους μικρούς και αυτοαπασχολούμενους ΕΒΕ και τους φτωχούς αγρότες, τη νεολαία, τη νέα βάρδια της εργατικής τάξης. «Πρέπει, θαρρετά, στο στόχαστρό μας να βρεθεί το σύνολο του μαύρου μετώπου, πολιτική, κόμματα και φορείς που το υπηρετούν», ξεκαθάρισε.

Αναφέρθηκε επίσης στο ρόλο της ΠΑΣΚΕ, της ΔΑΚΕ και της «Αυτόνομης Παρέμβασης» (ΣΥΡΙΖΑ), που προχώρησαν σε ωμή απεργοσπασία και τρομοκρατούσαν τους εργαζόμενους με σκοπό να μη συμμετάσχουν στην απεργία στις 17/12 και στη συνέχεια υπονόμευσαν την απεργία στις 10 του Φλεβάρη με αισχρή επίθεση ενάντια στο ΠΑΜΕ, καταψηφίζοντας την πρόταση για απεργία στα σωματεία, αλλά και προσπαθώντας να καλλιεργήσουν κλίμα ταξικής συνεργασίας και ενότητας για να ξεπεραστεί η κρίση.

Στη συζήτηση που ακολούθησε μεταφέρθηκε η πλούσια πείρα που αναδεικνύεται από τη δράση των ταξικών δυνάμεων. Αναδείχθηκαν η οργή και η αγανάκτηση που κυριαρχούν στους εργαζόμενους ως αποτέλεσμα της αντεργατικής επίθεσης που εξελίσσεται στο εισόδημα, στο Ασφαλιστικό, στα εργασιακά, κλπ., αλλά και της υποχώρησης που σαλπίζει και προσπαθεί να επιβάλει ως δήθεν αναγκαίο κακό ο εργοδοτικός συνδικαλισμός.

Για παράδειγμα, στο καζίνο Θεσσαλονίκης η εργοδοσία, με την απειλή της απόλυσης, προσπαθεί να περάσει τις ελαστικές μορφές απασχόλησης και παζαρεύει την εφαρμογή της εκ περιτροπής εργασίας και την «εθελούσια» απόλυση εργαζομένων με το εργοδοτικό σωματείο, το οποίο στήθηκε με παρέμβαση της ΠΑΣΚΕ στο ΕΚΘ και στην Ομοσπονδία του κλάδου.

Αντίστοιχα και στο Μετρό Θεσσαλονίκης, όπου οι εργαζόμενοι άρχισαν να λοιδορούν το εργοδοτικό σωματείο που «έδεσε» τους εργαζόμενους στις στοές του αποδεχόμενο την επιβολή της εκ περιτροπής εργασίας. «Δεν πρέπει να φοβηθούμε. Η οργή και η αγανάκτηση περισσεύουν. Να την μετατρέψουμε σε δύναμη αγώνα, σύγκρουσης», είπε ο Γ. Παπαεπαμεινώνδας από το Συνδικάτο των Οικοδόμων.

Κρίσιμο στοιχείο της αποτελεσματικότητας του αγώνα αναδείχθηκε το δυνάμωμα της αλληλεγγύης των εργαζομένων. Οπως αναφέρθηκε, η μάχη για τη μονιμοποίηση των εργαζομένων stage, για την ανάκληση των απολύσεων από το σούπερ μάρκετ «Αρβανιτίδης», η νικηφόρα κατάληξη της απεργίας των αλιεργατών, πρέπει να γίνει υπόθεση όλων, ανεξάρτητα από κλάδο και χώρο δουλειάς, γιατί η επίθεση στο δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά εκδηλώνεται παντού και χτυπά το σύνολο των εργαζομένων.