Το αμερικάνικο σύστημα των «τοπικών κολεγίων» διαφημίζει, μέσω του προσωπικού ιστολογίου του (blog), ο υφυπουργός Παιδείας, Ι. Πανάρετος, μετά το ταξίδι του στις ΗΠΑ. Οπως ο ίδιος ενημερώνει, πρόκειται για ιδρύματα όπου η εισαγωγή γίνεται χωρίς εξετάσεις, μετά τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Τα τοπικά κολέγια έχουν προγράμματα (άρα και αποφοίτους) πολλαπλών ταχυτήτων και οι σπουδές που παρέχουν είναι εξαμηνιαίες, μονοετείς, διετείς ή τριετείς. Φοιτούν σε αυτά απόφοιτοι «λυκείου» και ενήλικες που θέλουν «να βελτιώσουν τα προσόντα τους».

Μέσω των «τοπικών κολεγίων», μπορεί κάποιος να «μεταπηδήσει» σε πανεπιστήμιο μετά το διετή κύκλο σπουδών. Το 1/3 περίπου των φοιτητών τα επιλέγουν για επαγγελματική εκπαίδευση και κατάρτιση, ενώ ο υφυπουργός παραθέτει και στοιχεία για πολλούς σπουδαστές που φοιτούν σε αμερικάνικα πανεπιστήμια και ξεκίνησαν απ' αυτά τα κολέγια. Ο υφυπουργός διατυμπανίζει ότι τα εκπαιδευτήρια αυτά είναι δημόσια, αλλά ομολογεί ότι οι σπουδαστές πληρώνουν δίδακτρα, με συγκεκριμένο ποσό ανά μάθημα. Ομολογεί επίσης ότι σχεδόν το 1/3 των διδασκόντων είναι έκτακτοι. Ολα τα παραπάνω για τον Ι. Πανάρετο αποτελούν λύση για ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα. Μάλιστα, μας θυμίζει ότι τέτοια εκπαιδευτικά ιδρύματα είχε προτείνει και ο σημερινός πρωθυπουργός, το 1995 όταν ήταν υπουργός Παιδείας.

Ο υφυπουργός στην ουσία προτείνει μια συγκέντρωση των εκπαιδευτηρίων κατάρτισης σε τοπικά ιδρύματα, τα οποία θα μπορούν να οδηγούν και στο πανεπιστήμιο, μέσω του συστήματος των πιστωτικών μονάδων. Σε τελική ανάλυση, πρόκειται για ένα εκπαιδευτικό σύστημα όπου η μόρφωση του καθενός είναι ατομική του υπόθεση και ευθύνη. Το «δόλωμα» είναι οι τάχα εκπαιδευτικές ευκαιρίες και η κατάληξη είναι ότι ο κάθε εργαζόμενος είναι ο ίδιος υπεύθυνος για τη μοίρα του, για την αμορφωσιά του, για την ανεργία ή την κακοπληρωμή του...

Τα κολέγια αυτά στις ΗΠΑ είναι τοπικά γιατί μπορεί η κάθε πολιτεία να σχεδιάζει την εκπαίδευση με βάση τις ανάγκες του κεφαλαίου στην κάθε περιοχή. Ο ίδιος, ο υφυπουργός άλλωστε, σημειώνει ότι «στοιχίζει στην πολιτεία πολύ λιγότερο να πειραματιστεί με ένα νέο τοπικό κολέγιο παρά με ένα πανεπιστήμιο». Πρόκειται για ιδρύματα τα οποία παρέχουν κατάρτιση και επανακατάρτιση. Προφανώς, η πλειοψηφία των σπουδαστών τους προέρχονται από λαϊκά στρώματα, που προσπαθούν να «πιστοποιήσουν» ή να επαναπιστοποιήσουν κάποιες γνώσεις τους.

Και μια τελευταία «λεπτομέρεια» που επισήμανε ο ίδιος ο υφυπουργός: Κάθε κολέγιο ξεκινά ως εκπαιδευτικό κέντρο και αν η εξέλιξή του είναι καλή, τότε μετατρέπεται σε πλήρες κολέγιο. Ποιος κρίνει, άραγε, την «εξέλιξή» του; Προφανώς, η «ελεύθερη αγορά», στην οποία προσπαθήσουν να επιβιώσουν οι απόφοιτοι...