Στις γενικές συνελεύσεις των ΕΛΜΕ που προηγήθηκαν και στη γενική συνέλευση της ΟΛΜΕ, οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ τόνισαν την ανάγκη για από κοινού απεργιακή κινητοποίηση όλων των εργαζομένων στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Μια πρόταση που εξασφαλίζει την ταξική ενότητα όλων των εργαζομένων και αποτελεί όρο και προϋπόθεση για την ενίσχυση της αποτελεσματικότητας των αγώνων, για διεκδίκηση από κοινού της ικανοποίησης των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, σε συνθήκες επίθεσης της πλουτοκρατίας και καπιταλιστικής κρίσης.
Οι εκπαιδευτικοί του ΠΑΜΕ με αυτή την πρόταση, άφηναν ανοιχτή την ημερομηνία της απεργίας, ενώ διαφώνησαν με την ημερομηνία 8 Μάρτη, γιατί το «τριήμερο» που δημιουργούσε αδυνάτιζε τα συλλαλητήρια, δηλαδή τη διαπραγματευτική δύναμη των εκπαιδευτικών. Κατά τη διάρκεια της ψηφοφορίας, ο πρόεδρος της ΟΛΜΕ (ΔΑΚΕ) δεν απέκλεισε - αν δεν βγάλει απεργία η ΓΣΕΕ - κοινή απεργιακή ημερομηνία και με τα συνδικάτα και τις Ομοσπονδίες που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ.
Στην τοποθέτηση αυτή αντιτάχθηκαν ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ και «Παρεμβάσεις» αποδεικνύοντας έτσι για μια ακόμα φορά την υποταγή τους στη γραμμή του εργοδοτικού συνδικαλισμού και το γεγονός ότι ο οπορτουνισμός αποτελεί ουρά της σοσιαλδημοκρατίας, υπονομεύει τελικά τις διεκδικήσεις των εργαζομένων είναι σύμμαχος για την κυβέρνηση, εμπόδιο στην ανασύνταξη του εργατικού - λαϊκού κινήματος. Μετά από αυτή την εξέλιξη, η ΔΑΚΕ αναδιπλώθηκε και υπερψηφίστηκε η εισήγηση της ΟΛΜΕ.