Σύμβαση που θα διαιωνίζει τα μεροκάματα πείνας και όλες τις ευέλικτες μορφές απασχόλησης και υπερεκμετάλλευσης των εργαζομένων και θα εγγυάται τη σταθερότητα στην αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου προσανατολίζεται να υπογράψει η ΓΣΕΕ.

Ο προσανατολισμός αυτός της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ αποτυπώνεται - πέραν κάθε αμφιβολίας - μέσα από το κείμενο πρόσκλησης για διαπραγμάτευση για τη νέα σύμβαση του 2010, που απέστειλε χτες προς τις εργοδοτικές οργανώσεις και από το οποίο απουσιάζουν επιδεικτικά τα πραγματικά αιτήματα και οι ανάγκες των εργαζομένων.

Τη στιγμή, που όπως αναγνωρίζει και η ΓΣΕΕ τουλάχιστον το 14% των εργαζομένων της χώρας μας διαβιούν κάτω από το επίσημο όριο της φτώχειας, η ηγεσία της ψελλίζει για κάποιες αυξήσεις που θα καλύπτουν τον επίσημο πληθωρισμό και ένα ποσοστό σύγκλισης! Για τους νεοεισερχόμενους στην εργασία, και πριν την ποσοστιαία αύξηση, ζητάει ένα εφάπαξ ποσό σε ευρώ, στον κατώτερο μισθό που σήμερα ανέρχεται σε 740 ευρώ μεικτά. Σε κάθε περίπτωση - και με όλες τις παραλλαγές - όποια και αν είναι η τελική αύξηση που θα προκύψει, αυτό που ζητάει η ηγεσία της ΓΣΕΕ δεν είναι τίποτα παραπάνω από λίγα ψίχουλα, είναι ταυτόχρονα μια ηθελημένη άρνηση διεκδίκησης των πραγματικών αναγκών των εργαζομένων και ιδιαίτερα αυτών που αμείβονται με τις χαμηλότερες αμοιβές και μια βάναυση πρόκληση σε ολόκληρη την εργατική τάξη.

Γιατί αυτό που απουσιάζει από το πλαίσιο της ΓΣΕΕ είναι ο πραγματικός εργάτης, με τις ανάγκες και τις αγωνίες του. Απουσιάζει το δικαίωμά του στη σταθερή και μόνιμη εργασία, σε ανθρώπινες συνθήκες και με αμοιβή που θα καλύπτει τις σύγχρονες ανάγκες της οικογένειάς του.

Αλλά αυτό οι εργάτες δεν μπορεί να το περιμένουν από την ηγεσία της Συνομοσποδίας που θεωρεί «συν-εταίρο» τον ΣΕΒ και κόπτεται για την ανταγωνιστικότητα της «εθνικής οικονομίας», δηλαδή την απρόσκοπτη κερδοφορία των μεγαλοεπιχειρηματιών και των τραπεζιτών. Γι' αυτό, παρά ένα κατεβατό από δήθεν αιτήματα που καταγράφει το κείμενο, εκείνο που στην πραγματικότητα επιδιώκει είναι να ανοίγει «παράθυρα» στην απασχολησιμότητα και στη σκληρή εκμετάλλευση της εργατικής τάξης.

Ετσι ενώ δήθεν κόπτεται για την «προστασία των εργαζομένων», τάσσεται υπέρ της μερικής απασχόλησης και της εκ περιτροπής εργασίας (τριήμερα και τετραήμερα) και όχι της κατάργησής τους, προτείνοντας υποτίθεται κάποια όρια (10% στη μερική) και την προϋπόθεση συμφωνίας του μισθωτού για την εκ περιτροπής εργασία. Με τα γνωστά της τερτίπια, η ΓΣΕΕ δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να επαναλαμβάνει τη γνωστή λογική που επέδειξε και όταν ψηφίζονταν όλα τα σχετικά νομοθετήματα των ευέλικτων μορφών απασχόλησης, τα οποία υποστήριξε γιατί δήθεν έτσι θα έμπαινε φραγμός στην ασυδοσία της αγοράς.

Το ίδιο τάσσεται υπέρ της διευθέτησης του χρόνου εργασίας με την οποία έχει δοθεί η δυνατότητα στην εργοδοσία να καταργεί το 8ωρο, αλλά και των εργολαβιών στις ΔΕΚΟ στο Δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα. Ολες οι δήθεν τροποποιήσεις που προτείνει η ΓΣΕΕ και γι' αυτά τα ζητήματα, σε τίποτα δεν αλλάζουν το βασικό: Δηλαδή το δικαίωμα των επιχειρήσεων να απασχολούν εργαζόμενους σε εργολάβους, αποσπώντας με αυτό τον τρόπο επιπλέον κέρδη, αλλά και να κάνουν «λάστιχο» το σταθερό ημερήσιο χρόνο εργασίας, ανάλογα με τις ανάγκες τους και πάντα σε βάρος των εργαζομένων. Ανάλογη είναι η θέση της και για τις ομαδικές απολύσεις τις οποίες η ΓΣΕΕ αποδέχεται, αρκεί η εταιρεία να καταθέτει «κοινωνικό σχέδιο» με εναλλακτικές προτάσεις για την τύχη του απολυμένου, ενώ σε άλλες περιπτώσεις να υπάρχει «αιτιολόγηση των απολύσεων». Λες και για την εργοδοσία είναι δύσκολο να «βρει» και να «αιτιολογήσει» τις απολύσεις.