«Να καταδικαστεί η βία απ' όπου κι αν προέρχεται»!

Τι εύηχη φράση! Και τι γνήσιος ο ουμανισμός που περικλείεται στο νόημά της!

*

«Γνήσιος»;

*

ας καταδικάσουν οι «πασιφιστές» μας και τον Κολοκοτρώνη. Τούτος, όχι μόνο ήταν «βίαιος», αλλά φώναζε κι εκείνο το «φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους»...

Ας καταδικάσουν και τον Καραϊσκάκη. Αυτός εκτός από «βίαιος» ήταν και κομματάκι αθυρόστομος...

Ας καταδικάσουν και τον Ρήγα Φεραίο. Δαύτος ξεχείλιζε από «βιαιότητα». Είχε φτάσει μέχρι του σημείου να γράψει και «Θούριο» καλώντας «Βούλγαροι κι Αρβανίτες, Αρμένοι και Ρωμιοί, αράπηδες και άσπροι με μια κοινή ορμή. Για την Ελευθερίαν να ζώσουμε σπαθί (...)».

Ας καταδικάσουν, επίσης, και τους αντάρτες στο Γοργοπόταμο, που όσο να 'ναι μια κάποια «βία» τη χρησιμοποίησαν εναντίον του Χίτλερ.

Ας καταδικάσουν και τα παιδιά της Ιντιφάντα. Η μήπως δεν είναι μορφή «βίας» να πετάς πέτρες σε πάνοπλους Ισραηλινούς στρατιώτες;

Ας καταδικάσουν και τη «βία» του Σπάρτακου. Τι ήθελε, δούλος άνθρωπος, να στραφεί «βιαίως» κατά του αφέντη του;

Ας καταδικάσουν τον Δαντόν, τον Μαρά, τον Μοντεσκιέ, κι ας τους δώσουν τα παρατσούκλια «Καπόνε», «Ντίλιγκερ» και «Τζακ ο Αντεροβγάλτης»...

***

Το τι, όμως, θεωρούν ως «κατεξοχήν», ως «ακραία» και ως ανεπίτρεπτη «ανομία», προκύπτει (...αβίαστα, μάλιστα) από το ποια είναι η «ευνομία» που θέλουν να προασπίσουν, να διατηρήσουν και να διαιωνίσουν.

«Ανακρίνοντας», λοιπόν, τους πλέον ...ύποπτους συνομιλητές τους, οι ...αρνητές της βίας θέτουν το εξόχως αποκαλυπτικό ερώτημα:

*

«Είστε ή δεν είστε με τη νομιμότητα, είστε ή δεν είστε με το αστικό κράτος;»!

*

***

όλοι αυτοί δηλαδή που τάσσονται «εναντίον της βίας απ' όπου κι αν προέρχεται», όχι μόνο δεν το κρύβουν, αλλά το δηλώνουν και περήφανα:

*

Εμείς - λένε - «είμαστε με το αστικό κράτος»!

Δικαίωμά τους.

*

Πώς, αλήθεια, γεννήθηκε; Είναι άμωμο;

Ο Ουάσιγκτον και ο Τζέφερσον στην Αμερική, ο Ροβεσπιέρος και οι ηγέτες της Αστικής Επανάστασης στη Γαλλία (που κατέληξε σ' αυτό το κράτος που υπερασπίζονται οι συντάκτες των «τρομονόμων», των «τρομοκαμερών» και της «προληπτικής αστυνόμευσης», στο αστικό κράτος δηλαδή), αλήθεια, πώς την έκαναν την επανάσταση; Απευθύνοντας ...εκκλήσεις και πρωτοκολλώντας αιτήματα προς τους φεουδάρχες; Δεν υπήρξε «βία»;

Αλήθεια, δεν έμαθαν ποτέ τίποτα για τη «βία» μέσα στην οποία κολύμπησε η Βαστίλη;..

***

Συνεπώς, οι κήρυκες κατά της βίας

- αυτοί που ουδέποτε κατήγγειλαν τη βία του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία ή τη βία των Αμερικάνων στο Ιράκ ή τη βία των ΜΑΤ κατά των αγροτών ή τη βία του Λιμενικού κατά των ναυτεργατών ή τη βία του εργοδότη στα γκέτο με τα 5.000 θανατηφόρα εργατικά «ατυχήματα» -

δεν είναι ειλικρινείς.

Δεν είναι, γενικά και πάντα, «κατά» της βίας.

Οταν στρέφονται κατά της «βίας», στρέφονται μόνο και ειδικά «κατά» εκείνης της βίας, που ...δεν τους βολεύει.

Στρέφονται, δηλαδή, κατά του δικαιώματος του λαού να αντιστέκεται, να οργανώνεται, να απαντά και να ανατρέπει τη βία της δικής τους εξουσίας, της αστικής. Τη βία του δικού τους κράτους, του αστικού. Τη βία της δικής τους δημοκρατίας, της «δημοκρατίας» των μονοπωλίων, των πολυεθνικών, των εχόντων και κατεχόντων.

*

Στρέφονται, εν ολίγοις, κατά της επαναστατικής βίας.

***

πέραν της άποψης του κ. Χρυσοχοΐδη, του κ. Μαρκογιαννάκη, των κ.κ. Καρκαγιάννη, Μανδραβέλη, Πρετεντέρη κλπ., υπάρχει και η άποψη του Ρήγα Φεραίου:

«Οταν η Διοίκησις βιάζη, αθετή, καταφρονή τα δίκαια του λαού και δεν εισακούει τα παράπονά του, το να κάμη τότε ο λαός, ή κάθε μέρος του λαού επανάστασιν, να αρπάζη τα άρματα και να τιμωρήση τους τυράννους του, είναι (το) πλέον ιερόν από όλα τα δίκαιά του και το πλέον απαραίτητον από όλα τα χρέη του»,

έγραφε ο Ρήγας...

*

Κόντρα σε εκείνους που θέλουν να συκοφαντήσουν τους λαϊκούς αγώνες,

απέναντι σε εκείνους που με τη λεοντή του λαϊκισμού και το επιδοτούμενο από τα ΜΜΕ ακροδεξιό τους παραλήρημα προσπαθούν να προβοκάρουν την ταξική πάλη είτε κρυμμένοι πίσω από κουκούλες, είτε αξιοποιώντας τις κουκούλες,

θα υπάρχει πάντα η Ιστορία και η αλήθεια που δεν πρόκειται να επιτρέψει ποτέ στους «Γεωργαλάδες» του συστήματος να βλασφημήσουν κατά του ΕΛΑΣ, του ΕΑΜ, του ΔΣΕ, των Διεθνών Ταξιαρχιών στην Ισπανία, του Τσε στην Κούβα, των Μπολσεβίκων στη Ρωσία.

*

Ας μην αυταπατώνται:

Δεν πρόκειται να επιτύχουν, όσο κι αν παίξουν τους «κλέφτες κι αστυνόμους» παρέα με τους «μπαχαλάκηδες» συμπαίχτες τους, να «καταστείλουν προληπτικά» τη ριζοσπαστικοποίηση των μαζών, να ποινικοποιήσουν τους ταξικούς αγώνες σαν «ροπή» προς το «χάος», το «βανδαλισμό» και την «τρομοκρατία»!

***

ως απάντηση στις ιδιότυπες «δηλώσεις μετανοίας» που έχουν το θράσος να ζητούν,

εμείς δηλώνουμε ότι είμαστε εναντίον της αστικής βίας τους και υπέρ κάθε επαναστατικής μορφής πάλης, που επιλέγει ο λαός για να αποτινάξει τους δυνάστες του.

Για να γίνουμε ακόμα πιο ξεκάθαροι και πιάνοντας το νήμα από την ...«Αρχή (του αξετίλυχτου ακόμα κουβαριού) της Ιστορίας», δηλώνουμε ότι

• τασσόμαστε υπέρ και της πάλης του Σπάρτακου κατά των δουλοκτημόνων,
• τασσόμαστε υπέρ της επαναστατικής κατάληψης των Βερσαλιών, συμφωνώντας απόλυτα με τον Ρουσό ότι «ο τύραννος είναι μονάχα κύριος όσο κρατιέται με τη βία και γι' αυτό δεν μπορεί να παραπονεθεί για τη βία όταν τον διώξουν. Η βία τον κράτησε, η βία τον ανατρέπει και όλα έχουν τη σωστή, φυσιολογική τους πορεία»,
• τασσόμαστε υπέρ και της επαναστατικής κατάληψης των Χειμερινών Ανακτόρων.

*

Γι' αυτό όταν έρθει η ώρα είναι το αστικό κράτος που θα κληθεί να σεβαστεί την επιθυμία της πλειοψηφίας του λαού. Είναι το αστικό κράτος, το ΝΑΤΟ, η ΕΕ, οι ιμπεριαλιστικοί και κατασταλτικοί μηχανισμοί που θα πρέπει να απαντήσουν - και υπάρχει πλούσια πια εμπειρία τι θα απαντήσουν ώστε να υπάρχει και η σχετική προετοιμασία - αν σέβονται τη θέληση του λαού ή αν θα οδηγήσουν τα πράγματα στη βία και την αναμέτρηση...

***

«Ναι, μα αν απειληθεί η εξουσία του αστικού κράτους δεν θα έχει το "δίκιο" να αντιδράσει;»,

ρωτούν με (προσποιητή) αφέλεια οι - κατά τ' άλλα - υπέρμαχοι της ...«μη βίας».

Ομως, σε αυτή την περίπτωση, αν θεωρούν ότι απέναντι στο δίκιο του λαού έχει πράγματι το «δικαίωμα» να αντιτάξει το δικό της «δίκιο» η άρχουσα τάξη και το κράτος της, τότε - στην καλύτερη γι' αυτούς περίπτωση - ομολογούν και παραδέχονται ότι

*

«ανάμεσα σε δύο ίσα δίκαια αποφασίζει η βία» (Καρλ Μαρξ: «Το Κεφάλαιο», τ. Α΄, σελ. 246, εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή»).

*

«η βία παίζει και έναν άλλο ρόλο στην ιστορία, έναν επαναστατικό προοδευτικό ρόλο, το ότι, δηλαδή, σύμφωνα με τα λόγια του Μαρξ, είναι η μαμή, που από κάθε παλιά κοινωνία ξεγεννά μια καινούρια κοινωνία, το ότι αποτελεί το όργανο με το οποίο επιβάλλεται η κοινωνική εξέλιξη και σπάζει τις αποστεωμένες, τις νεκρές πολιτικές μορφές (...)» (Φρ. Ενγκελς: «Αντι-Ντίρινγκ», εκδόσεις «Αναγνωστίδη»).