Τα τέσσερα χρόνια που πέρασαν από το 15ο Συνέδριο του ΚΚΕ, πρωτοστατήσαμε ως Κόμμα, ως ΚΝΕ, αλλά και μαζί με μας πολλοί φίλοι και συναγωνιστές, στην ανάπτυξη μεγάλων, δυναμικών και ελπιδοφόρων λαϊκών κινητοποιήσεων. Πρώτα οι αγρότες με τα τρακτέρ τους έστησαν τα μπλόκα της περηφάνιας για να υπερασπίσουν τη γη τους - τη δουλιά τους - από την πολιτική ξεκληρίσματος της κυβέρνησης και της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ακολούθησαν οι μαθητές, με τις ολοένα και πιο μαζικές διαδηλώσεις και καταλήψεις, που, παρά την αστυνομοκρατία και τους εκφοβισμούς, τάραξαν τα θεμέλια της αντιεκπαιδευτικής μεταρρύθμισης και μας γέμισαν αισιοδοξία για το μέλλον και τη γενιά της ρήξης που έρχεται! Ζήσαμε τα παλλαϊκά συλλαλητήρια- κατακραυγή στους ευρωΝΑΤΟιΚΟΥΣ βομβαρδισμούς εναντίον της Γιουγκοσλαβίας, τις πολιτικές συναυλίες ενάντια στην κυβερνητική προδοσία του Κούρδου ηγέτη Οτσαλάν στους «νεοταξίτες», τα ΚΝίτικα μπλόκα ενάντια στα ΝΑΤΟικά τανκς στη Βόρεια Ελλάδα, το «ένα βήμα μπρος» της αποφασισμένης λαοθάλασσας κατά την επίσκεψη του χασάπη πλανητάρχη Κλίντον» στη χώρα μας. Παράλληλα βιώσαμε τις δυναμικές κινητοποιήσεις των ναυτεργατών, των εκπαιδευτικών, των εργαζομένων σε GOOD YEAR και SOFTEX, στην Ιονική και σε δεκάδες ακόμα εργοστάσια, τράπεζες και ΔΕΚΟ, που βρέθηκαν στο στόχαστρο των ιδιωτικοποιήσεων της κυβέρνησης και της ΕΕ.

Ολες αυτές οι εμπειρίες, οι συσπειρώσεις, οι επαφές και συζητήσεις με εκατοντάδες ανθρώπους, οι συνεργασίες, οι «λαοσυνάξεις» είχαν μια κοινή συνισταμένη, την αγανάκτηση και την αποδοκιμασία του απάνθρωπου «κόσμου» που εγκαθιδρύουν με κάθε μέσο οι ιμπεριαλιστές, του «κόσμου» της «νέας τάξης», του «κόσμου» των πολυεθνικών, του «κόσμου» της ζούγκλας των ανταγωνισμών, του «κόσμου» των λίγων πλουτοκρατών που θα ζουν για να κερδοσκοπούν και των εκατομμυρίων ανθρώπων που θα ζουν στη φτώχεια, στην ανεργία και την υποαπασχόληση - φτηνό και πειθήνιο εργατικό δυναμικό για τις πολυεθνικές ή και αναλώσιμοι μισθοφόροι για τις επεμβάσεις της «νέας τάξης».

Ομως, ως Κόμμα και ΚΝΕ, παράλληλα με τα καθήκοντα για την ανάπτυξη των αγώνων, δώσαμε με επιτυχία, στις αντίξοες συνθήκες που ζούμε, και πολλές ακόμα μικρές και μεγάλες μάχες, όπως τρεις εκλογικές αναμετρήσεις, τρία Φεστιβάλ της ΚΝΕ με χιλιάδες επισκέπτες κ.ά. Και όλα αυτά, χωρίς να παραμελήσουμε τις εσωκομματικές συζητήσεις για σημαντικά θέματα, όπως οι ανατροπές στις σοσιαλιστικές χώρες, η κατάσταση του εργατικού-συνδικαλιστικού κινήματος και δεκάδες ακόμα αχτίφ και ημερίδες για επίκαιρα προβλήματα.

Οποιος λοιπόν παραβλέπει ή μηδενίζει την πρωτόγνωρη - για τα τελευταία χρόνια και τις δύσκολες συνθήκες που ζούμε - δράση του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, είτε το κάνει εσκεμμένα και υστερόβουλα είτε δεν είχε καμιά επαφή με τη δράση των ΚΟΒ και ΟΒ. Το σίγουρο είναι ότι τα μέλη και στελέχη του Κόμματος και της ΚΝΕ που έδωσαν, δίνουν και θα δίνουν τη σκληρή καθημερινή μάχη για να αλλάξουν οι συνειδήσεις των εργαζομένων και να εμπιστευτούν τη δύναμη της τάξης τους και την ανάγκη οικοδόμησης ΑΑΔ Μετώπου ρήξης μαζί με τα μικροαστικά στρώματα της πόλης και του χωριού, γυρίζουν την πλάτη σε αυτούς που επιλέγουν τον «εύκολο» δρόμο της ενσωμάτωσης στο σύστημα και του συμβιβασμού.

Δεν αξίζει να ξοδέψω άλλο μελάνι γι' αυτούς, που διακηρύσσουν ότι «πονούν για το Κόμμα», ΟΜΩΣ στηρίζονται εδώ και καιρό από την «Ελευθεροτυπία» και τα άλλα αστικά ΜΜΕ, καθώς και από τα ευρωκόμματα και τις συνδικαλιστικές τους ηγεσίες. Εξάλλου, όπως λέει κι ο λαός μας, «πες μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι». Μόνο που είναι τραγελαφικό να λένε ότι «η ηγεσία του ΚΚΕ τους κυνηγά για τις απόψεις τους». Η αλήθεια είναι ότι αυτοί επιχείρησαν και επιχειρούν να επιβάλουν τις απόψεις τους μέσω των αστικών ΜΜΕ, μια και το 15ο Συνέδριο τις απέρριψε με συντριπτική πλειοψηφία. Οπως επίσης είναι γεγονός ότι η ηγεσία του ΚΚΕ είναι που τους έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία, όταν τα μέλη και οι ΚΟΒ είχαν και έχουν αγανακτήσει με την αντικαταστατική και αντι-ΚΚΕ τακτική τους, που ουσιαστικά «διαστρεβλώνει και μηδενίζει» τα θετικά βήματα που έχει κάνει το Κόμμα μας με την πολιτική του και την καθημερινή δράση και αυτοθυσία των μελών και στελεχών του.

Ας προχωρήσουμε, όμως, σύντροφοι, στην ουσιαστική συζήτηση πάνω στις Θέσεις του 16ου Συνεδρίου μας. Συμφωνώ με τις Θέσεις ως βάση συζήτησης και θα επιχειρήσω να εστιάσω σε ορισμένα σημεία του κειμένου.

Η Θέση 24 «Από τα επιμέρους μέτωπα συσπείρωσης... στο ΑΑΔ Μέτωπο» πρέπει να αναλυθεί πολύ περισσότερο διότι επιμέρους συσπειρώσεις και μέτωπα θα είναι ο πρόδρομος του Λαϊκού Μετώπου εξουσίας και πρέπει να αποτελέσουν έναν από τους βασικούς μας στόχους μέχρι το 17ο Συνέδριο. Υπάρχει ανάγκη σταθερού προσανατολισμού, συγκεκριμένων χρεώσεων και αξιοποίησης όλων των μελών μας σε επιμέρους συσπειρώσεις όπως σε Σωματεία-Επιτροπές Αγώνα και στο ΠΑΜΕ, στις επιτροπές ειρήνης και στην ΕΕΔΥΕ, στα κινήματα Παιδείας, σε Συλλόγους και Συντονιστικά για το Περιβάλλον-την Ολυμπιάδα και τον Πολιτισμό, κλπ. Επίσης, θα πρέπει να κάνουμε θαρραλέα βήματα στη συνεργασία και αξιοποίηση με ευρύτερο κόσμο, που θέλει να συμπαραταχθούμε σε μια πορεία αγώνων και ρήξης με τις αντιλαϊκές ευρωκατευθύνσεις.

Η Θέση 54 «...για την άμεση ολοκλήρωση της αναδιάταξης των κομματικών δυνάμεων...» πρέπει να εξειδικευτεί, έτσι ώστε να γίνεται κατανοητό ότι παράλληλα με τον βασικό προσανατολισμό στην εργατική τάξη, δε θα πρέπει να υποτιμήσουμε τα άλλα επιμέρους μέτωπα και συσπειρώσεις που προανέφερα. Ιδιαίτερα σε αστικές περιοχές όπου υπάρχει ενισχυμένο το μικροαστικό στοιχείο, μέσα από τα άλλα επιμέρους μέτωπα (Ειρήνης, Παιδείας, Περιβαλλοντικά, κλπ.), μπορούν να συσπειρωθούν τόσο εργατικά όσο και μικροαστικά στοιχεία. Οσα προανέφερα προϋποθέτουν ότι θα βάλουμε προτεραιότητες στον προσανατολισμό και την αναδιάταξη, με βάση τις δυνατότητες και τις ανάγκες του χώρου δράσης κάθε ΚΟΒ.

Στη Θέση 19 παρ. 6 «Για τη συγκρότηση του ΑΑΔΜ δεν αρκεί η κοινή δράση...» η παθητική διατύπωση δεν εκφράζει τον καθοριστικό ρόλο που καλούμαστε ως κομμουνιστές να παίξουμε, για τη συνειδητοποίηση του λαού και τον προσανατολισμό του στην ανάγκη ρήξης. Θα πρέπει να αναδιατυπωθεί ως εξής: «Ευθύνη και υποχρέωση των μελών του Κόμματος και της ΚΝΕ είναι να πείθουμε, στην καθημερινή δράση και στις επιμέρους συσπειρώσεις, τους εργαζόμενους και το λαό, για τον άλλο δρόμο - της ρήξης με τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς - το δρόμο του Λαϊκού Μετώπου Εξουσίας. ΔΙΟΤΙ για τη συγκρότηση του ΑΑΔΜ δεν αρκεί η κοινή δράση...».

Αχτ. Γραφείο Α΄ Αθήνας