Οι λέξεις γίνονται κρίκοι συνειρμικοί και μας γυρίζουν στο παρελθόν, μας θυμίζουν πράγματα, που ενώ τα μεταχειριζόμαστε καθημερινά, κουβαλάνε μαζί τους μια ολόκληρη ιστορία.

Υπάρχει μια φωτογραφία από την πρώτη Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, μετά την απελευθέρωση, με όλα τα μέλη της και πρωθυπουργό τον Γεώργιο Παπανδρέου.

Σε αυτήν εμφανίζεται, εκ μέρους της Εθνικής Αντίστασης, ο Γιάννης Ζεύγος, ως υπουργός Γεωργίας. Στέκεται αριστερά στην πάνω, δεύτερη σειρά, στην άκρη, και είναι ορατός από τη μέση κι επάνω.

Σε μια βιογραφία, από την αντιστασιακή λογοτεχνία, είχα διαβάσει πως όταν καλέστηκε να πάρει μέρος στην κυβέρνηση, φορώντας - το λιγότερο - μαύρο κοστούμι, βρέθηκε μπροστά σε πρόβλημα.

Απλούστατα δεν είχε μαύρο ένδυμα.

Τελικά βρέθηκε ένα σακάκι κάποιου ανιψιού του, που δεν ήταν στα μέτρα του, αλλά θα τον κάλυπτε για την περίσταση.

Το 1925 η δικτατορία του Πάγκαλου τον εξόρισε στη Φολέγανδρο και ένα χρόνο μετά την πτώση της έρχεται στην Αθήνα και από τότε αρχίζουν οι αγώνες του που διακόπηκαν, με τη σχεδόν εξ επαφής δολοφονία του, στις 20 του Μάρτη 1947, στη Θεσσαλονίκη, όπου είχε μεταβεί ως αντιπρόσωπος της ΚΕ του ΕΑΜ στο κλιμάκιο του ΟΗΕ που είχε εκεί την έδρα του.

Μετά την επιστροφή του από τη Φολέγανδρο, «...προσλήφθηκε στο ίδιο, ιδιωτικό σχολείο όπου εργαζόμουν. Λιγόλογος, απέριττος στην εμφάνιση, ασκητικός στη ζωή, πάντα μ' ένα βιβλίο ή μια εφημερίδα στο χέρι, προκαλούσε γρήγορα την εμπιστοσύνη και το σεβασμό... Ο Γιάννης ήταν στοχαστής. Παρά την έντονη πρακτική δουλειά και τις σκληρές συνθήκες ζωής, δεν εγκατέλειπε τη μελέτη... Οι δυσκολίες δε σταματούσαν στην έλλειψη του αναγκαίου υλικού... Μέσα σε κρύο ή παγωμένο δωμάτιο το χειμώνα, έγραφε ή μελετούσε κουλουριασμένος στο ντιβάνι, μ' ένα κόντρα πλακέ στα γόνατα, με γάντια στα χέρια, με το παλτό στις πλάτες. Με κλειστά παράθυρα το καλοκαίρι, στα ισόγεια ή ημιυπόγεια δωμάτια που νοικιάζαμε στο τοτεινά μονώροφα λαϊκά σπίτια. Και τα θέματα τον περίμεναν...».

Το σακάκι είχε επιστραφεί.

Οσο για τα κοστούμια ήταν ένας συνειρμός.