Τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για την απασχόληση και την ανεργία παρουσίασε χτες σε συνέντευξη Τύπου ο πρόεδρος του ΣΥΝ Αλ. Τσίπρας, ακολουθώντας πιστά την πεπατημένη της διαπίστωσης μιας πραγματικότητας που υπάρχει, χωρίς καμία υπόδειξη των πολιτικών υπεύθυνων για τη διαμόρφωσή της. Και της διατύπωσης εύηχων προτάσεων, μείγμα σοσιαλδημοκρατικής ρητορικής και συνθημάτων με ριζοσπαστικό περιτύλιγμα, με δεδομένη πάντα τη στάση του στο συνδικαλιστικό κίνημα και τη στρατηγική του να αφήνει στο απυρόβλητο τον έναν από τους δύο εταίρους του δικομματισμού.

Ο Αλ. Τσίπρας κατηγόρησε εισηγητικά το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ για «γενικόλογες υποσχέσεις», που δε δίνουν «τίποτα συγκεκριμένο» για τους εργαζόμενους και τους άνεργους, παρότι οι θέσεις και οι προτάσεις και των δύο αυτών κομμάτων κάθε άλλο παρά γενικόλογες είναι, αφού σαφώς σκιαγραφούν μια βαθιά αντεργατική πολιτική. Καυτηρίασε τις ελαστικές μορφές απασχόλησης, όχι όμως και το ευρωενωσιακό πλαίσιο εντός του οποίου αυτές αναπτύχθηκαν. Και ζήτησε «ψήφο εμπιστοσύνης» απ' το λαό για μια «άλλη πολιτική, ένα εναλλακτικό πρόγραμμα εξόδου απ' την κρίση, που στηρίζει την κοινωνία».

Πουθενά, βεβαίως, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δεν απαντά στο αυτονόητο ερώτημα για το τι είδους «εναλλακτικό πρόγραμμα» θα μπορούσε να εφαρμοστεί στο πλαίσιο του ίδιου συστήματος που γεννά τις κρίσεις, επιδιώκοντας πάντα να τις ξεπεράσει με πετσόκομμα εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, με ένταση της επιθετικότητας σε βάρος των εργαζομένων. Το σύστημα αυτό ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ κάθε άλλο παρά το αμφισβητεί. Αντίθετα, προσπαθεί να εξωραΐσει ακόμα και τις κρίσεις του, βαφτίζοντάς τες μια «χρηματιστηριακές», μια «του καζινοκαπιταλισμού» και πάει λέγοντας.

Παίρνοντας το λόγο στη συνέντευξη, ο Αλ. Καλύβης, στέλεχος του ΣΥΝ, υπενθύμισε ότι «από το 1990 και μετά, με τη σωρεία των νόμων που ανέφερε και ο Αλ. Τσίπρας, έχει επεκταθεί το φαινόμενο της μαζικής ανεργίας στη χώρα μας και έχει, επίσης, αυξηθεί σε δραματικό βαθμό η επισφάλεια και η απορρύθμιση της εργασίας». «Ξέχασε» όμως να πει ότι με τους νόμους αυτούς η Ελλάδα ανταποκρίθηκε στις δεσμεύσεις της απέναντι στην ΕΕ, στη Συνθήκη του Μάαστριχτ και στην ΟΝΕ, στρατηγικές πολιτικές επιλογές της πλουτοκρατίας τις οποίες στήριξε ο ΣΥΝ. Καλλιεργώντας αυταπάτες δήλωσε ότι η λήψη μέτρων υπέρ των εργαζομένων και των ανέργων είναι απλά «ζήτημα προτεραιοτήτων» και αν δεν λαμβάνονται αυτό οφείλεται στο ότι η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ «έχουν άλλες προτεραιότητες». Η ασκούμενη πολιτική κατά τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δε διαμορφώνεται με βάση τις εκάστοτε ανάγκες του κεφαλαίου, αλλά όπως ειπώθηκε «είναι διαφορά κριτηρίων που διαμορφώνουν διαφορετικές πολιτικές».

Οι προτάσεις που κατέθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ αφορούν σε επίδομα ανεργίας στο «80% του τεκμαρτού μισθού» ως ελάχιστο, με προοπτική να πάει στο «80% του κατώτερου μισθού», που δεν διευκρινίστηκε ποιο πρέπει να είναι το ύψος του. Ακόμα, προτάθηκε να υπάρξουν «προβλέψεις για τα δάνεια που υπάρχουν για τους ανέργους, για τιμολόγια των ΔΕΚΟ, για τη δωρεάν μετακίνησή τους με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς». Να υιοθετηθεί ένα πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων. Να καθιερωθεί «ρήτρα απασχόλησης για τα ενισχυόμενα επενδυτικά σχέδια του ιδιωτικού τομέα, σύμφωνα με την οποία η χρησιμοποίηση δημόσιων πόρων πρέπει να συνοδεύεται από την υποχρέωση δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας». Να «μετασχηματιστεί οικολογικά η οικονομία» που «θα δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας σε τομείς της λεγόμενης πράσινης οικονομίας». Ακόμα, κάλυψη των κενών σε τομείς «κοινωνικής πολιτικής», μείωση του χρόνου εργασίας χωρίς μείωση των αποδοχών, κατάργηση «σταδιακά» των ελαστικών σχέσεων εργασίας, «φραγμοί στις απολύσεις», καθώς «δεν μπορούν να υπάρχουν κερδοφόρες επιχειρήσεις οι οποίες να προχωρούν σε μαζικές απολύσεις».

Πρόκειται για προτάσεις βγαλμένες άλλες από τη σοσιαλδημοκρατία και άλλες δανεισμένες από το ταξικό κίνημα, που σερβίρονται μεταλλαγμένες για να μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να ψαρεύει σε θολά νερά. Ακόμα και οι προτάσεις εκείνες που απαντούν συνθηματικά στις ανάγκες των εργαζόμενων, είναι άσφαιρες μιλώντας για τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, αφού σαν σοσιαλδημοκρατικό μόρφωμα, όχι μόνο στηρίζει τη συμβιβασμένη συνδικαλιστική πλειοψηφία που έχει αποστολή να ακυρώσει κάθε ριζοσπαστισμό στο κίνημα, αλλά επιπλέον αφήνει ανέγγιχτη την πολιτική του δικομματισμού, κρατώντας ανοιχτές πόρτες προς το ΠΑΣΟΚ. Μ' αυτόν τον τρόπο επιβεβαιώνεται ότι ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αντικειμενικά δεν μπορεί να δράσει σε σύγκρουση με την κυρίαρχη πολιτική, προϋπόθεση αναγκαία για να αποσπάσει σήμερα το κίνημα και τις ελάχιστες κατακτήσεις.

Μιας και κατά τους ισχυρισμούς τους η πολιτική ασκείται με γνώμονα τι θέτει ως προτεραιότητα κάθε πολιτική δύναμη και όχι τα ταξικά συμφέροντα που εκπροσωπεί, προσπάθησαν να διαχωρίσουν την πρότασή τους για «πράσινη οικονομία» από εκείνη του ΠΑΣΟΚ, λέγοντας: «Οταν εμείς διαφοροποιούμαστε από το μοντέλο πράσινης ανάπτυξης του ΠΑΣΟΚ, διαφοροποιούμαστε γιατί εμείς προσανατολίζουμε τον οικολογικό μετασχηματισμό της οικονομίας και της παραγωγικής βάσης προς όφελος της κοινωνίας και όχι προς όφελος των ίδιων επιχειρηματικών συμφερόντων».

Την πλήρη εικόνα, ωστόσο, ήρθε να συμπληρώσει η διευκρίνιση Τσίπρα, ο οποίος αναρωτήθηκε «τι είδους πράσινη ανάπτυξη μπορεί να γίνει στη χώρα μας, όταν δεν υπάρχει παραγωγική βάση για πράσινη ανάπτυξη. Στη Γαλλία και τη Γερμανία δίνουν επιδοτήσεις στις μεγάλες αυτοκινητοβιομηχανίες - και σωστά - προκειμένου να αρχίσουν να παράγουν αυτοκίνητα που δε θα καίνε πετρέλαιο, που θα είναι είτε ηλεκτροκίνητα, είτε υβριδικά. Στη χώρα μας, πώς μπορεί να υπάρξει μια τέτοια προοπτική ανάπτυξης όταν δεν έχουμε παραγωγική βάση; Σε ποιες βιομηχανίες;». Αυτό είναι το πρότυπο για τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Χρήμα στο κεφάλαιο για να κερδίζει από διαλυμένες εργασιακές σχέσεις, στο όνομα της καταστροφής του περιβάλλοντος για την οποία το ίδιο ευθύνεται.

Σε άλλη ερώτηση για την κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα ο Αλ. Τσίπρας, προκαλώντας τη νοημοσύνη όσων γνωρίζουν την πραγματικότητα, τη συμπόρευση δηλαδή των δυνάμεων του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ με τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, δήλωσε «ρωτάτε εμένα που συγκρούστηκα κιόλας με την ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος»! Για να ισχυριστεί αμέσως μετά ότι ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ «παλεύει για την ανασυγκρότηση των συνδικάτων, να γίνουν διεκδικητικά, να προβάλλουν αντιστάσεις». Τέλος, ο Αλ. Τσίπρας χαρακτήρισε τις προτάσεις τους σχεδόν «επαναστατικές», γιατί όπως είπε «δεν μπορεί να τις υιοθετήσει η κυρίαρχη αντίληψη του συστήματος»!