Η Γαλλία είναι πατρίδα δύο εκ των μεγαλύτερων πολυεθνικών εταιρειών διαχείρισης νερού ανά τον κόσμο, της SUEZ και της VEOLIA. Στρατηγική τους είναι η υπογραφή αποικιακών συμβολαίων μακροχρόνιας εκχώρησης των δικαιωμάτων για τη λειτουργία και τη συντήρηση (όχι, όμως, και του κόστους κατασκευής) των δικτύων. Στόχος τους είναι είτε χώρες ολόκληρες, είτε δίκτυα μεγάλων πόλεων.

Σήμερα, πάνω από 460 εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο εξαρτώνται από ιδιωτικές επιχειρήσεις ύδρευσης, ενώ μέχρι το 2015, περισσότερο από το 75% της ευρωπαϊκής αγοράς και το 65% της αντίστοιχης αμερικάνικης θα ιδιωτικοποιηθούν. Την ίδια στιγμή, περισσότεροι από 1,2 δισ. άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση σε πόσιμο νερό και το 20% του πληθυσμού της Γης αναγκάζεται να πίνει νερό από μολυσμένες πηγές.

Η περίπτωση της Βολιβίας είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα για το τι σημαίνει ιδιωτικοποίηση του νερού. Ας τη δούμε κάπως αναλυτικά, διότι παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον:

• Το Σεπτέμβρη του 1998, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο εγκρίνει δάνειο 138 εκατ. δολαρίων στη Βολιβία και παράλληλα δίνει την εντολή να ξεπουλήσει σε ιδιώτες όσες κρατικές επιχειρήσεις παρέμεναν ακόμη στα χέρια της.
• Το Σεπτέμβρη του 1999 υπογράφεται συμβόλαιο παράδοσης του συστήματος ύδρευσης της πόλης Κοτσαμπάμπα στην εταιρεία AGUAS DEL TUNARI, έναντι 2,5 δισ. δολαρίων. Κύριος μέτοχος της εταιρείας η BECHTEL, η οποία είναι θυγατρική της πολυεθνικής INTERNATIONAL WATER LTD.
• Τον Ιανουάριο του 2000 η AGUAS DEL TUNARI, προχωρά σε αυξήσεις 200% και 300%. Η πόλη ακινητοποιείται για 4 μέρες, με απεργίες, διαδηλώσεις και οδοφράγματα από τους κατοίκους που διαμαρτύρονται για την ιδιωτικοποίηση και τις αυξήσεις.

Αυτό όμως είναι μόνον η αρχή. Το 2005, είχαμε δεύτερο ξεπούλημα. Αυτή τη φορά, στην πόλη Ελ Αλτο, όπου το δίκτυο ύδρευσης το πήρε η SUEZ, η οποία σήμερα διεκδικεί και την ΕΥΑΘ ΑΕ. Η εταιρεία έφτασε στο σημείο να αναγκάσει 200.000 κατοίκους να μείνουν χωρίς νερό γιατί επέβαλε τέλος σύνδεσης 500 δολάρια, ποσό εξωφρενικό για μια χώρα όπου το μεροκάματο είναι μόλις 1 δολάριο τη μέρα...

Ειδικά στην υποσαχάρια Αφρική η κατάσταση είναι δραματική, μιας και οι ιδιωτικές εταιρείες νερού, κυριολεκτικά, «λύνουν και δένουν»:

• Στην Αφρικανική Γουινέα, όπου τα νερά «λυμαινόταν» το κονσόρτσιουμ των πολυεθνικών εταιρειών SAUR και VIVENDI (σ.σ. τώρα έχει μετονομασθεί σε VEOLIA, δηλαδή, μια από τις εταιρείες που διεκδικεί την ΕΥΑΘ ΑΕ), πρόσβαση στο νερό, έχει λιγότερο από 34% των κατοίκων της χώρας, διότι δεν είχε καταστεί «οικονομικά συμφέρουσα» η συντήρηση και επέκταση του δικτύου.
• Στο Φορτ Μπιούφορτ, του Ανατολικού Ακρωτηρίου, στη διετία 1994 - 1996, όταν και δόθηκε η εκμετάλλευση της τοπικής εταιρείας ύδρευσης στη SUEZ (σ.σ. το βασικό διεκδικητή και σημερινό μέτοχο του 5,01% της ΕΥΑΘ ΑΕ) τα τιμολόγια του νερού αυξήθηκαν κατά 600% (!), με αποτέλεσμα χιλιάδες οικογένειες να μείνουν χωρίς νερό.
• Τραγική η κατάσταση και στη Νότια Αφρική όταν το 2003 με την ιδιωτικοποίηση των εταιρειών ύδρευσης σε πέντε πόλεις, δήμους και περιφέρειες της Ν. Αφρικής, σε περίπου 10.000.000 Νοτιοαφρικανούς «κόπηκε» το νερό, διότι δεν μπορούσαν να πληρώσουν τους δυσβάσταχτους λογαριασμούς. Σε άλλα 2.000.000 έγινε έξωση από τους δικηγόρους των εταιρειών ύδρευσης, που προχώρησαν σε κατασχέσεις ως αποζημίωση για τους απλήρωτους λογαριασμούς ύδρευσης. Αντίστοιχη είναι και η κατάσταση που επικρατεί μέχρι και σήμερα, αφού δεν έχει αλλάξει κάτι.