Πρώτον, για την ενίσχυση του θεσμού και των δομών του κοινωνικοεταιρισμού, τον οποίο επινόησε το κεφάλαιο για να ενσωματώσει τις εργατικές αντιδράσεις που προκαλεί η πολιτική του. Δεύτερον, για τη δημιουργία βραχύχρονων προγραμμάτων κατάρτισης και επανακατάρτισης ανέργων, που στόχο έχουν να κρύψουν την πραγματική ανεργία κάτω από το χαλί και να κατευνάσουν με ψίχουλα τις αντιδράσεις όσων μείνουν χωρίς δουλειά την περίοδο της κρίσης, όπως επιτάσσει η Στρατηγική της Λισαβόνας. Τρίτον, για την παραπέρα υπονόμευση της εκπαίδευσης και μάλιστα της δημόσιας, μέσω της ενίσχυσης της ψευτοκατάρτισης, λόγος για τον οποίο άλλωστε δημιουργήθηκε και η Ακαδημία της ΓΣΕΕ. Και τέταρτον, για τη δημιουργία προγραμμάτων βραχύχρονης απασχόλησης των ανέργων, που στόχο έχουν την προσφορά τζάμπα εργασίας στους μεγαλοεργοδότες. Αυτά προβλέπει η Προγραμματική Συμφωνία των «κοινωνικών εταίρων». Αυτά αντιπαλεύουν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, οι οποίες αντιπροτείνουν και παλεύουν για 1.120 ευρώ επίδομα για όλη την περίοδο της ανεργίας, για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη των ανέργων και των οικογενειών τους χωρίς καμιά προϋπόθεση και άλλα μέτρα ουσιαστικής προστασίας των ανέργων. Αυτά όμως δεν αρέσουν στο κεφάλαιο και τους τηλεβόες του, επειδή θίγουν την κερδοφορία του. Δικαίωμά τους είναι να υπερασπίζονται ένα σύστημα σάπιο μέχρι το μεδούλι, βαπτίζοντας προοδευτικό και φιλεργατικό ό,τι χτυπάει στην καρδιά τους τα πραγματικά εργατικά συμφέροντα και δικαιώματα. Οσο όμως κι αν σκούζουν από τηλεοράσεως, δεν πρόκειται να κάμψουν την αποφασιστικότητα και τη συνέπεια με την οποία το ΠΑΜΕ αντιπαλεύει με επιθετικά αιτήματα την άθλια κοινωνικοεταιρική επίθεση στους εργαζόμενους και τους ανέργους.