Τολμηρές ιδέες προερχόμενες από τη δίψα για μεγαλύτερο κέρδος ή πρώτη χαραμάδα για το σκηνικό του μέλλοντος; Και ποιο είναι αυτό; Η ακόμη μεγαλύτερη μετατροπή ενός αθλήματος όπως το ποδόσφαιρο σε ακριβό προϊόν που θα πουλιέται στους πολλούς (μάζα) αλλά τα κέρδη θα τα διαχειρίζονται λίγοι (τουλάχιστον λιγότεροι απ' ό,τι σήμερα) ή για την ακρίβεια ελάχιστοι... Πριν δυο βδομάδες προκλήθηκε σάλος από τη δημοσίευση των σχεδίων της περίφημης Ενωσης Ευρωπαϊκών Συλλόγων (απόγονος της G-14) όσον αφορά το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Η παλιά ιδέα της Λίγκας των ισχυρών ομάδων G-14 για ένα ανεξάρτητο πρωτάθλημα των ισχυρών συλλόγων, οι οποίοι θα είναι απαλλαγμένοι από τις υποχρεώσεις τους στα εθνικά πρωταθλήματα και πάνω απ' όλα θα διαχειρίζονται μόνοι τους το προϊόν, φαίνεται να ξανάρχεται στο προσκήνιο. Εχοντας γίνει το απαραίτητο λίφτινγκ που προσαρμόζει τα πλάνα στα νέα (κυρίως) οικονομικά δεδομένα με την εξίσου απαραίτητη επικάλυψη της πολυσυμμετοχικότητας ώστε να κρυφτούν τα πραγματικά συμφέροντα, η νέα... παλιά ιδέα ξανάρχεται ως λύση...

Από τις αρχές του '90, όταν το ποδόσφαιρο άρχισε να παίρνει το υπέρμετρα επαγγελματικό προσωπείο που διατηρεί μέχρι σήμερα, η ΟΥΕΦΑ έχει μεταβάλει πολλές φορές το άθλημα.

Με πρωτεργάτη τον πρώην πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας Ποδοσφαίρου, Λέναρτ Γιόχανσον, διαμορφώθηκε ένα ακριβό σε πώληση προϊόν που αμέσως κατέλαβε την πρώτη θέση στη λίστα των παγκόσμιων κορυφαίων αθλητικών γεγονότων και παράλληλα πρόσφερε χρήματα τόσο στην ΟΥΕΦΑ, όσο και στους συλλόγους. Το Τσάμπιονς Λιγκ, επί της ουσίας η μετατροπή του μέχρι πρότινος Κυπέλλου Πρωταθλητριών, ήταν η απάντηση της ΟΥΕΦΑ στα πρώτα... τσιμπήματα των ισχυρών συλλόγων (Ρεάλ Μαδρίτης, Μπαρτσελόνα, Γιουβέντους, Μίλαν, Ιντερ, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Λίβερπουλ, Μπάγερν Μονάχου, Λιόν κλπ.) για μεγαλύτερο μερίδιο στην πίτα των κερδών. Παράλληλα ήταν και η εξιλέωση της ίδιας της Συνομοσπονδίας αναβαθμίζοντας ένα προϊόν όπως το Κύπελλο Πρωταθλητριών που είχε αρχίσει λόγω γεγονότων να ξεφτίζει (αρκετά επεισόδια, τραγωδία Χέιζελ, κακό θέαμα). Το Τσάμπιονς Λιγκ, όμως, δεν ήταν η μοναδική πρόταση αναμόρφωσης της ελίτ του ποδοσφαίρου. Αργότερα στα μέσα της δεκαετίας του 1990 και το ίδιο το Τσάμπιονς Λιγκ αναμορφώθηκε ουκ ολίγες φορές τόσο σε αγωνιστικά ζητήματα (π.χ. δυο φάσεις ομίλων, περισσότερα παιχνίδια) όσο και εξωαγωνιστικά (αναπροσαρμογή πλάνων που αφορούσαν τα οικονομικά ζητήματα) σαν απάντηση της ΟΥΕΦΑ σε κάθε σκέψη των ισχυρών για ένα βήμα παραπέρα. Η ισχύς (και κυρίως οι απειλές) της ΟΥΕΦΑ, όμως, ποτέ δεν επέτρεψε στα σχέδια της G-14 να λάβουν «σάρκα και οστά» και σύντομα εγκαταλείφθηκαν, όπως εγκαταλείφθηκε και η ίδια η G-14.

Ο απόγονος της G-14, η Ενωση των Συλλόγων ή αλλιώς ECA, περιλαμβάνει 137 συλλόγους από όλη την ευρωπαϊκή επικράτεια και από την ίδρυσή της και (τουλάχιστον) προς στιγμή, φαίνεται να είναι πιο διαλεκτική (απ' ό,τι η G-14) στις σχέσεις με την ΟΥΕΦΑ αφού έχει επιλεγεί ο δρόμος της συνεργασίας. Μάλιστα οι πρώτες πληροφορίες μετά την αποκάλυψη των πλάνων της Ενωσης όσον αφορά τα μελλοντικά σχέδια για το ποδόσφαιρο, κάνουν λόγο για μια τελείως διαφορετική (σε σχέση με το παρελθόν) στάση της ΟΥΕΦΑ που δείχνει να είναι πιο διαλεκτική. Είναι χαρακτηριστική η πρώτη αντίδραση του προέδρου της, Μισέλ Πλατινί, που σίγουρα δεν έχει καμιά σχέση με αντίστοιχες του παρελθόντος. Ο Γάλλος πρώην ποδοσφαιριστής σε δηλώσεις του στο «France Football» επισήμανε: «Ολοι γνωρίζουν τη φιλοσοφία μου για τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, αλλά σε έναν κόσμο που αλλάζει, πρέπει να είμαστε προσεκτικοί. Εάν ήταν στο χέρι μου, θα επέστρεφα στην πρότερη μορφή, μόνο με νοκ άουτ φάσεις. Πρέπει να ακούμε με προσοχή κάθε πρόταση και να αναλύσουμε τι θα μας προτείνουν. Εάν οι σύλλογοι έρθουν και μας μιλήσουν, θα τους ακούσουμε και μετά θα αποφασίσουμε», δήλωσε ο Πλατινί αφήνοντας παράθυρο αισιοδοξίας στους εμπνευστές της ιδέας. Μάλιστα το ίδιο το γαλλικό περιοδικό αποκάλυψε ότι στην πρόσφατη διάσκεψη της ΟΥΕΦΑ στη Νιόν, συζητήθηκε το θέμα της Superleague. Σύμφωνα με την ιταλική έγκυρη αθλητική εφημερίδα «Gazzetta dello Sport», για την πρόταση της Superleague υπάρχουν υποστηρικτές ακόμα κι εντός της ΟΥΕΦΑ, ενώ το «France Football» ισχυρίζεται πως έχουν ήδη εισχωρήσει στο σχέδιο Ρεάλ Μαδρίτης, Μπαρτσελόνα, Μίλαν, Ιντερ, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Λίβερπουλ, Λιόν και Πόρτο. Πάντως ό,τι και εάν γίνει, αυτό θα γίνει μετά το 2012 αφού τότε λήγουν τα εμπορικά συμβόλαια που υπάρχουν αυτή τη στιγμή, άρα δεν είναι δυνατόν να καταργηθούν οι δύο τρέχουσες διασυλλογικές διοργανώσεις.

Με δεδομένο τη μεγάλη δημοτικότητα αλλά και εμπορικότητα του Τσάμπιονς Λιγκ που αυτή τη στιγμή μοιάζει αχτύπητο, εύλογη είναι η απορία γιατί τώρα εμφανίζεται ένα τέτοιο σχέδιο στο προσκήνιο. Η απάντηση είναι προφανέστατη και φυσικά συνδέεται με τα οικονομικά. Από τη στιγμή που οι πρώτοι υπολογισμοί κάνουν λόγο για έσοδα κυρίως των συλλόγων περίπου 10 φορές περισσότερα από ό,τι δίνει αυτή τη στιγμή η συμμετοχή στο Τσάμπιονς Λιγκ, είναι ένας καλός (και φυσικά επικρατέστερος ) λόγος ώστε να υποστηριχτεί η μετατροπή του σε κάτι καινούριο και πιο προσοδοφόρο. Μάλιστα η συγκυρία που θέλει αυτή τη στιγμή τους περισσότερους ισχυρούς συλλόγους να αντιμετωπίζουν τεράστια οικονομικά προβλήματα είτε από υπερβολικά ανοίγματα του παρελθόντος είτε σαν θύματα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης (αφού το ποδόσφαιρο συνδέεται άμεσα με τις επιχειρήσεις), θεωρείται κάτι παραπάνω από βολική ώστε να μελετηθούν σοβαρά τέτοιου είδους σχέδια.

Η ικανοποίηση των ορέξεων των ισχυρών του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου δεν μπορεί να μην έχει επιπτώσεις για κάποιους άλλους και φυσικά για το ίδιο το άθλημα. Πρωτίστως η μεγαλύτερη απαξίωση των εθνικών πρωταθλημάτων, αφού τα λεγόμενα βαριά ονόματα το πιθανότερο είναι αν όχι αρχικά, στο άμεσο μέλλον να εγκαταλείψουν πλήρως τις εσωτερικές υποθέσεις αφού πλέον αυτό που θα ενδιαφέρει (και φυσικά θα πουλάει περισσότερο) θα είναι οι διεθνείς υποχρεώσεις. Αλλωστε τα πλάνα για 38 αγωνιστικές (Τετάρτη και Σάββατο προβλέπει το αρχικό σχέδιο) καθιστούν απαγορευτική για κάποιο σύλλογο τη συμμετοχή σε οποιαδήποτε άλλη διοργάνωση (π.χ. πρωτάθλημα, κύπελλο). Και βέβαια από την άλλη το όλο σκηνικό θα είναι ξένο για τις περισσότερες ομάδες, που πλέον ούτε θα μπορούν να το αγγίξουν.

Ολα αυτά τα σχέδια είτε εκείνα που έχουν εφαρμοστεί στο παρελθόν είτε τα μελλοντικά που πρόκειται να εφαρμοστούν, εντάσσονται στις προσπάθειες για παραπέρα εμπορευματοποίηση του αθλήματος που προσφέρει τεράστια κέρδη σ' αυτούς που διαχειρίζονται τα ηνία του. Κουβέντες, όπως αναβάθμιση, μόνο το καλό του ποδοσφαίρου δεν αποτελούν, παρά το περιτύλιγμα ώστε να κρυφτούν οι πραγματικές προθέσεις του επαγγελματικού αθλητισμού. Η εκμετάλλευση των φιλάθλων, κυρίως σαν καταναλωτική μάζα, είναι ο αυτοσκοπός. Ο αθλητισμός είναι μια παγκόσμια επιχείρηση και όλα τα σχέδια αφορούν στη βελτίωση των κερδών αυτής (της επιχείρησης) και φυσικά όχι στην αναβάθμιση του ρόλου που πρέπει πραγματικά να έχει στην κοινωνική ζωή, ο αθλητισμός.