Παπαγεωργίου Βασίλης

To G20 δημιουργήθηκε το 1999, με πρωτοβουλία της Ομάδας των Επτά πιο Αναπτυγμένων Οικονομιών του Κόσμου (G7), με στόχο το νέο αυτό φόρουμ να αντικατοπτρίζει τις αλλαγές που συντελούνται τα τελευταία χρόνια στην παγκόσμια οικονομία και να συμπεριλάβει στη διαμόρφωση των αποφάσεων τις μεγάλες υπό ανάπτυξη χώρες.

Αποτελείται από 19 χώρες και την Ευρωπαϊκή Ενωση. Συγκεκριμένα, στο G20 μετέχουν οι: Αργεντινή, Αυστραλία, Βραζιλία, Καναδάς, Κίνα, Γαλλία, Γερμανία, Ινδία, Ινδονησία, Ιταλία, Ιαπωνία, Μεξικό, Ρωσία, Σαουδική Αραβία, Νότιος Αφρική, Νότιος Κορέα, Τουρκία, Μεγάλη Βρετανία, οι ΗΠΑ και η Ε.Ε.

Στην ημερήσια διάταξη της Συνόδου του G20, τρία είναι τα βασικά θέματα: Η ανάγκη να διατεθούν περισσότερα ποσά από τους κρατικούς προϋπολογισμούς για την «τόνωση» της οικονομίας, η ρύθμιση του χρηματοπιστωτικού συστήματος και η αύξηση της χρηματοδότησης του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για την αντιμετώπιση εκτάκτων καταστάσεων.

Η ανισόμετρη ανάπτυξη στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος βρίσκει την κάθε οικονομία σε ένα διαφορετικό στάδιο του κύκλου της κρίσης. Παραδείγματος χάριν, η κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος στις ΗΠΑ εμφανίζεται εντονότερη σε σχέση με την Ευρωπαϊκή Ενωση. Ωστόσο, το βασικό χαρακτηριστικό αυτής της κρίσης είναι ο συγχρονισμός της και βέβαια η φύση της, δηλαδή η υπερσυσσώρευση κεφαλαίων και προϊόντων.

Αυτό σημαίνει ότι οι συμμετέχοντες στη σύσκεψη μπορούν να συμφωνήσουν ως προς το ποιοι θα είναι αυτοί που θα πληρώσουν την κρίση, δηλαδή οι εργαζόμενοι, είναι όμως δύσκολο να συμφωνήσουν για τα εργαλεία που θα χρησιμοποιήσουν για την έξοδο από την κρίση. Στη βάση αυτή εκδηλώνονται και οξύνονται οι αντιθέσεις τους, στο βαθμό που κανείς δεν παραιτείται από τη φιλοδοξία να βγει από την κρίση σε καλύτερη θέση από τους ανταγωνιστές του, να βρεθεί σε καλύτερη θέση στο κυνήγι των νέων αγορών, της νέας επέκτασης.

Ετσι η κυβέρνηση των ΗΠΑ εμφανίζεται υπέρ της αύξησης των κονδυλίων για τη βοήθεια στις τράπεζες και τις πολυεθνικές εταιρείες, ενώ Γαλλία και Γερμανία υποστηρίζουν ότι προέχει η ρύθμιση των κανόνων του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Ενισχυμένη επίσης εμφανίζεται και η τάση αμφισβήτησης του δολαρίου ως νόμισμα αναφοράς και αντικατάστασης του με ένα άλλο διεθνές νόμισμα. Τάση που υποστηρίζεται από την Κίνα, τη Ρωσία αλλά και τη Βρετανία...

Λίγες μέρες πριν από τη σύνοδο του G20 στο Λονδίνο, ο κοινός παρονομαστής των άρθρων στα διεθνή μέσα ενημέρωσης είναι οι μεταξύ τους αντιθέσεις. Αυτό βεβαίως δεν θα τους εμποδίσει να καταλήξουν σε μέτρα κατά των εργαζομένων, είτε με τη μορφή των απολύσεων, είτε των μισθολογικών περικοπών, είτε της κατάργησης των εργασιακών δικαιωμάτων.