Λογικά, δε θα έπρεπε να είχαμε παράπονο από το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια τα δελτία ειδήσεων, με αποκορύφωμα το τελευταίο διάστημα, παρουσιάζουν και κάποια ρεπορτάζ για το τι συμβαίνει στους χώρους εργασίας, την κατάσταση με τις εργασιακές σχέσεις, τις απολύσεις, την ανεργία κ.ά. Αρκεί να θυμηθεί κανείς κάποια δελτία ειδήσεων - περιβόλια, που ο κόσμος καιγότανε και αυτά ασχολούνταν με σκυλάκια και γατάκια και πολλά παρόμοια θαυμαστά θέματα.

Η αλήθεια είναι ότι αν μπορούσαν θα συνέχιζαν μόνο σ' αυτόν το ρυθμό, αν δεν τους υποχρέωνε η σκληρή πραγματικότητα. Οταν άρχιζαν, λοιπόν, να κλείνουν ή να μεταφέρονται στο εξωτερικό πριν από καιρό η μία επιχείρηση μετά την άλλη και να πετιούνται στο δρόμο εκατοντάδες εργάτες, κάτι έπρεπε να δείξουν. Φτάσαμε, έτσι, στη σημερινή κατάσταση, με τα δελτία ειδήσεων σε καθημερινή βάση να μας βομβαρδίζουν για απολύσεις, κλεισίματα επιχειρήσεων, την ανέχεια ανέργων, γυναικών, νέων, τις σχέσεις εργασίας - λάστιχο μέχρι και τις «συμβάσεις - σκουπίδια» που ανακάλυψαν πρόσφατα.

Ε, και κακό είναι, θα πει κανείς, τα ρεπορτάζ για την ασυδοσία στους εργασιακούς χώρους; Και βέβαια δεν είναι κακό. Αλλού είναι, όμως, το πρόβλημα και ειδικά αυτήν την εποχή, που το μεγάλο κεφάλαιο προσπαθεί να φορτώσει τη δική του κρίση στις πλάτες των εργαζομένων. Γιατί πίσω από το φαινομενικό ενδιαφέρον των καναλιών πρέπει να ψάξει κανείς πού οδηγούν, έτσι όπως είναι στημένα, τα ρεπορτάζ και τα δελτία ειδήσεων.

Και οι εργαζόμενοι - τηλεθεατές αναφωνούν τρομοκρατημένοι «κοίτα τι γίνεται, ρε παιδί μου, αλλού». Και όταν πάει στο χώρο εργασίας του, ακριβώς το ίδιο θα του πει και ο εργοδότης, όταν του ζητήσει μείωση μισθού, τζάμπα δουλειά, να βγει σε διαθεσιμότητα κ.ά. Και τα αφεντικά των καναλιών, που δεν είναι και αυτοί τίποτε άλλο από εργοδότες με πολλές επιχειρήσεις, πέτυχαν το σκοπό τους για την τάξη τους και το σύστημά τους. Ο εργάτης ακούει, ξεφυσάει, αγανακτεί, απελπίζεται, αλλά, κυρίως, φοβάται! Και αυτός είναι ο στόχος. Να φοβηθεί και σε καμία περίπτωση να μην του μπουν «περίεργες» ιδέες που σπέρνουν κάτι ταξικά συνδικάτα και οι κομμουνιστές. Να μη δεχτούν, δηλαδή, να γίνουν θυσία για τα κέρδη του μεγάλου κεφαλαίου. Αντί να κάνουν δηλώσεις απελπισίας στα κανάλια, αντί να φοβούνται, να βγουν στους δρόμους και να αγωνιστούν.