Λωρίδα της Γάζας, η επόμενη μέρα. Καταστροφή, θρήνος, ουρές στα κέντρα διανομής τροφίμων. Οσμή θανάτου και αγώνας δρόμου για να ανασυρθούν οι αγαπημένοι που θάφτηκαν στα συντρίμμια. Οι καταγεγραμμένες απώλειες έχουν φτάσει τους 1.350 νεκρούς και τους 5.500 τραυματίες, εκ των οποίων το 70% είναι άμαχοι και κυρίως παιδιά.

Εικόνα αποκάλυψης: Ισοπεδωμένες γειτονιές, περισσότερα από 25.000 κτίρια πλήρως ή σχεδόν κατεστραμμένα, δεκάδες αγωγοί αποχέτευσης και ύδρευσης διαλυμένοι, λύματα κατακλύζουν τους δρόμους, μισό εκατομμύριο άνθρωποι χωρίς τρεχούμενο νερό, 700.000 άνθρωποι χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα. Συνεχείς εκκλήσεις των ανθρωπιστικών υπηρεσιών για τάχιστη ροή τροφίμων, φαρμάκων, πόσιμου νερού, ιατροφαρμακευτικού υλικού και γιατρών - νοσηλευτών.

Αλλεπάλληλες και οι καταγγελίες για χρήση απαγορευμένων ή νέων όπλων, επιβεβαιώνοντας όσους εκτιμούν ότι, εκτός των άλλων, ο πληθυσμός της Λωρίδας της Γάζας χρησιμοποιήθηκε ως πειραματόζωο. Οι γιατροί καταγγέλλουν τη χρήση λευκού φωσφόρου μέσα σε κατοικημένες περιοχές, αλλά και τη χρήση νέου τύπου εκρηκτικών (DIME), τα οποία προκαλούν ολική διάλυση στα κάτω άκρα και εισέρχονται σε μικρά θραύσματα στον κορμό, μην αφήνοντας σημάδια, αλλά προκαλώντας μαζική αιμορραγία εντός των επομένων ωρών σε όλα τα εσωτερικά όργανα.

Το τέλος του 23ήμερου μακελειού στη Γάζα βρίσκει τις παλαιστινιακές πολιτικές δυνάμεις βαθιά διχασμένες.Ο Πρόεδρος, Μαχμούντ Αμπάς, θεωρείται από πολλούς αναλυτές ο «μεγάλος ηττημένος» της ισραηλινής επιχείρησης. Ο «διεθνής παράγοντας», δηλαδή ΟΗΕ, ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, αραβικές ηγεσίες, ισραηλινή κυβέρνηση, επιμένουν να τον αποκαλούν «αποκλειστικό συνομιλητή», υποσκάπτοντας περαιτέρω την εικόνα του στην παλαιστινιακή κοινή γνώμη, καθώς με τον επισταμένο και μεθοδικό αυτό διαχωρισμό επιτείνεται ο ενδο-παλαιστινιακός διχασμός. Στα μάτια της πλειοψηφίας των Παλαιστινίων, ασχέτως της άποψης που έχουν για τις πολιτικές θέσεις της «Χαμάς», ο Πρόεδρος δε στάθηκε όσο αναμενόταν στο πλευρό του δοκιμαζόμενου πληθυσμού της Γάζας.

Αντιθέσεις και στο εσωτερικό του Ισραήλ, αν και εκεί η προσπάθεια να ελεγχθεί η σχετική πληροφόρηση είναι πιο αποτελεσματική. Το φιλειρηνικό κίνημα και το κίνημα των αρνητών στράτευσης κλιμακώθηκε, όπως και οι φυλακίσεις αρνητών στράτευσης ή οι συλλήψεις διαδηλωτών. Οπως μάλιστα καταγγέλλει το ΚΚ Ισραήλ, στελέχη του, αλλά και στελέχη άλλων κομμάτων και οργανώσεων, καλούνται διαρκώς σε ανάκριση από τις υπηρεσίες εσωτερικής ασφαλείας (Σιν Μπετ).

Στο επίκεντρο βρέθηκε, φυσικά, και η κοινότητα των Ισραηλινών Αράβων (20% του πληθυσμού), που είδε την απόπειρα να εξοστρακιστούν από την επερχόμενη εκλογική αναμέτρηση δύο αραβικά κόμματα και ένιωσε την «πιεστική ανάσα» της αστυνομοκρατίας σε βάρος της. Πολλοί Ισραηλινοί αναλυτές εκτιμούν ότι ο διχασμός αυτός θα αποτυπωθεί και στις επερχόμενες εκλογές της 10ης Φεβρουαρίου προκαλώντας περαιτέρω προβλήματα στη χώρα, που το περασμένο φθινόπωρο έζησε τις χειρότερες συγκρούσεις των τελευταίων χρόνων μεταξύ Ισραηλινών Εβραίων και Ισραηλινών Αράβων στην πόλη Ακρ.

Η ισραηλινή σφαγή στη Γάζα έφερε στο προσκήνιο, για άλλη μια φορά, το βαθύ διχασμό μεταξύ των αραβικών ηγεσιών, που οδηγεί, ουσιαστικά, και στη συνεχιζόμενη απραξία τους απέναντι στα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα που διαπράττονται σε βάρος αραβικών πληθυσμών (Ιράκ, Λίβανος, Παλαιστίνη). Παρά τις αλλεπάλληλες συνόδους, οι αραβικές ηγεσίες δεν εκφράστηκαν με μία φωνή, ούτε την ύστατη στιγμή.

Αίγυπτος, Ιορδανία και Σ. Αραβία, όχι μόνο γιατί δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς, αλλά και γιατί, προφανώς, θεώρησαν ότι η άνοδος των αντίστοιχων, της «Χαμάς», ισλαμιστικών οργανώσεων στο εσωτερικό τους απειλεί την κυριαρχία της παρούσης εξουσίας, εκτός από έωλες δεσμεύσεις για ανθρωπιστική βοήθεια και λεκτικές καταγγελίες, υιοθέτησαν τη «μέση οδό» της γενικόλογης «αναγκαιότητας εκεχειρίας». Η Αίγυπτος, μάλιστα, προκάλεσε το μένος της αραβικής κοινής γνώμης σφραγίζοντας τα σύνορα με τη Γάζα.

Περισσότερο ενδιαφέρον προκάλεσε η Σ. Αραβία, καθώς οι στενές σχέσεις της με τη «Χαμάς» είναι γνωστές. Εκτιμάται, όμως, ότι στην παρούσα φάση το Ριάντ θεώρησε ότι η επιρροή του Ιράν στη «Χαμάς» είναι ισχυρότερη και με τον τρόπο αυτό ασκεί πίεση στην οργάνωση να «επιλέξει» μέντορα. Ο ρόλος του Ιράν θίχτηκε ανοιχτά στις θυελλώδεις αραβικές συνόδους με τη Συρία και το Κατάρ, που υιοθέτησαν σκληρότερη στάση απέναντι στο Ισραήλ και ζήτησαν αναγνώριση της παλαιστινιακής αντίστασης και «πάγωμα» κάθε «πρωτοβουλίας διαπραγμάτευσης» με το Ισραήλ, να κατηγορούνται για «υπόθαλψη της ιρανικής προσπάθειας αποσταθεροποίησης του αραβικού κόσμου».

Διπλωματικές πηγές προσκείμενες στη Δαμασκό εκτιμούσαν ότι πλέον ο ενδο-αραβικός συσχετισμός δύναμης έχει αλλάξει και ότι οι φιλο-αμερικανικές δυνάμεις απομονώθηκαν. Το βέβαιο είναι, όπως ανέφεραν αναλυτές, ότι το διαμεσολαβητικό κύρος της Αιγύπτου, που τα τελευταία χρόνια αποτελούσε το σταθερό δίαυλο διαπραγματεύσεων, επλήγη σοβαρά και ουδείς γνωρίζει αν θα μπορέσει να το ανακτήσει.

Αλλεπάλληλες εκκλήσεις για ανθρωπιστική βοήθεια απευθύνει σήμερα η ηγεσία του ΟΗΕ, όπως τις μέρες της σφαγής καλούσε σε εκεχειρία. Για άλλη μια φορά, οι ξεχωριστές υπηρεσίες του Οργανισμού αποδείχτηκαν πιο «προωθημένες», μέσα από τις μαρτυρίες και τις καταγγελίες τους, από τον ΓΓ και το Συμβούλιο Ασφαλείας, που επέδειξαν εξοργιστική καθυστέρηση και τηρούν, ακόμη και σήμερα, ίσες αποστάσεις απέναντι στον θύτη και στο θύμα, αποκλείοντας από το λεξιλόγιό τους την έννοια της «κατοχής και του δικαιώματος στην αντίσταση». Επί της ουσίας, ο ΟΗΕ δεν έπραξε τίποτε απολύτως για να σταματήσει η σφαγή, όπως δεν έχει πράξει τόσα χρόνια για να εφαρμόσει το Ισραήλ τις αποφάσεις που περιφρονεί προκλητικά. Αντίθετα, η ισραηλινή ηγεσία έκανε περίγελο τον ΓΓ, βομβαρδίζοντας κτίριο του ΟΗΕ, την ώρα που ο Μπαν Γκι Μουν βρισκόταν στο Ισραήλ.

Παρά τη διπλωματική κινητικότητα, τίποτε δεν έπραξαν ούτε η ΕΕ ή οι ξεχωριστές ευρωπαϊκές δυνάμειςπου έσπευσαν να διαγκωνιστούν για έναν ενισχυμένο ρόλο στην περιοχή στο πλαίσιο της «ευρείας Μέσης Ανατολής». Επικεντρώνοντας στην «ανθρωπιστική βοήθεια», η ΕΕ, επισταμένα, απέφυγε να αγγίξει την ουσία του προβλήματος: την κατοχή. Αντίθετα, υιοθέτησε στον έναν ή στον άλλο βαθμό την ισραηλινή επιχειρηματολογία περί «αυτοάμυνας» και παρέπεμψε στο θολό μέλλον όλα τα σημαντικά ζητήματα, όπως, π.χ., την άρση του φονικού εμπάργκο, στο οποίο επίσης συμμετέχει την τελευταία διετία.

Εντούτοις, παρά τις δημόσιες δηλώσεις «πίστης» προς τον Παλαιστίνιο Πρόεδρο, διπλωματικές πηγές στις Βρυξέλλες, αλλά και στο Παρίσι, διέρρεαν ότι εξετάζεται πολύ σοβαρά πλέον η πιθανότητα ενός «διαύλου επικοινωνίας» με τη «Χαμάς», εκτιμώντας ότι πλέον δεν μπορεί να επιτευχθεί καμία πρόοδος χωρίς αυτήν. Η πολιτική ηγεσία της οργάνωσης, διά του Μασχάαλ, αφήνει «ανοιχτή την πόρτα» σε μια ευρωπαϊκή κρούση.

Οσο για τις ΗΠΑ, δεν παρέκκλιναν επί της ουσίας διόλου από τη γνωστή, προκλητικά υποστηρικτική προς το Ισραήλ, στάση τους. Η απερχόμενη ηγεσία Μπους υιοθέτησε ανοιχτά την ισραηλινή επιχειρηματολογία περί «αυτοάμυνας» και προσφέρθηκε να «συνεισφέρει» στον έλεγχο των «συνόρων» της Γάζας, προκειμένου να τερματιστεί το λαθρεμπόριο όπλων προς τη «Χαμάς». Οι πολυαναμενόμενες πρώτες δηλώσεις του νέου Προέδρου για το θέμα δεν αλλάζουν διόλου τη στάση αυτή. Αλλάζουν, μόνο, τις εντυπώσεις, καθώς ο Ομπάμα φρόντισε να κάνει μεγαλύτερες αναφορές στα βάσανα του πληθυσμού στη Γάζα, να διαψεύσει, εμμέσως, τις ισραηλινές διαβεβαιώσεις περί απρόσκοπτης ροής της ανθρωπιστικής βοήθειας και να αποφύγει να κατηγορήσει ευθέως τη «Χαμάς», καθώς πολλές είναι οι διαρροές εκατέρωθεν που αφήνουν ανοιχτό το ενδεχόμενο μιας «έμμεσης» διαπραγμάτευσης.

Υπό τις συνθήκες αυτές, αυτό που επανεπιβεβαίωσε το 23ήμερο λουτρό αίματος στη Γάζα είναι η υποκρισία της λεγόμενης «διεθνούς κοινότητας», οι αντιπαραθέσεις των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για την καλύτερη προώθηση των συμφερόντων τους στην περιοχή και οι αντεγκλήσεις μεταξύ των αναδυόμενων περιφερειακών δυνάμεων της περιοχής για την εξασφάλιση μεγαλύτερης επιρροής, έτσι ώστε να αναδειχτούν σε προνομιακούς «συνομιλητές» για τους ιμπεριαλιστές. Και όλα αυτά με το αίμα του παλαιστινιακού λαού. Ουδείς έθιξε την αιτία του επαναλαμβανόμενου εδώ και δεκαετίες εγκλήματος: της ισραηλινής κατοχής. Ούτε έθεσε κανείς επιτακτικά το μοναδικό δρόμο δίκαιης επίλυσης: την ίδρυση ανεξάρτητου βιώσιμου παλαιστινιακού κράτους, χωρίς όρους και προϋποθέσεις, χωρίς εποικισμούς, με απόλυτο έλεγχο των συνόρων του και των εσωτερικών του υποθέσεων. Και αυτό σημαίνει ότι είναι θέμα χρόνου το πότε ο παλαιστινιακός λαός θα κληθεί να πληρώσει, και πάλι με αίμα, τον αγώνα του για ανεξαρτησία, ελευθερία, αξιοπρέπεια.