Στον Ομηρο αναφέρεται η φράση: «Ποίον έπος φύγεν έρκος οδόντων». Αφορά εκείνους που τους ξεφεύγει ο λόγος από το «φραγμό των δοντιών», που δεν ελέγχουν το λόγο τους, κατά το «μη προτρεχέτω η γλώττα της διανοίας». Το διέπραξε, όμως, ο επί των Εξωτερικών υπουργός μας, παραδεχόμενος ότι εκεί, στον Απω Βορρά, στη φινλανδική πρωτεύουσα: «Δεν ανοίξαμε τις πόρτες του παραδείσου, είπε, αλλά τις πόρτες της ευκαιρίας».

Δεν έχομε έτσι χρείαν άλλων μαρτύρων και μαρτυριών, μηδέ του Φινλανδού πρωθυπουργού, Π. Λίπονεν, εξαιρουμένου, που, με επιστολή του προς την τουρκική ηγεσία, «ερμηνεύει» επί το ευνοϊκότερο για την Τουρκία, τα όσα περιλαμβάνονται στις αποφάσεις του Ελσίνκι, που προσυπέγραψε η ελληνική κυβέρνηση, χωρίς ανταποδοτικά ανταλλάγματα, ακόμη και στα θέματα της Κύπρου.

Υ πογραφή, που σημαίνει ατέρμονες συζητήσεις, πριν από το δόκανο της Χάγης και επί τέσσερα χρόνια, για θέματα Αιγαίου, όταν και όπου θέλει ο επιθετικός γείτονας που έχει, ολοφάνερα, την έννοια του ΕΥΡΩ-ΝΑΤΟ και, βέβαια, του παντεπόπτη και παντοκράτορα επικυριάρχου, που είχε προκαθορίσει τις κινήσεις και κατά την επίσκεψη του Κλίντον στην Αθήνα. Οι χαρούλες, εξάλλου, που έκανε η Μαντλίν Ολμπράιτ μετά την υπογραφή των αποφάσεων του Ελσίνκι από την ελληνική κυβέρνηση δεν αφήνουν αμφιβολίες και για τις υπαγορευόμενες προθέσεις και πιέσεις και για το αποτέλεσμα.

Σ τη σκληρή λυδία λίθο δοκιμάζεται, εμπειρικά, η περιεκτικότητα σε καράτια χρυσών αντικειμένων. Και εκεί, στο Ελσίνκι, με τα βασαλτικά πετρώματα, μπαίνει στη δοκιμασία της λυδίας λίθου η συμφωνία που υπογράψαμε και η οποία μεταβαπτίζεται τώρα, σε πλαίσιο και ό,τι προκύψει. Αργά, ή γρήγορα, θα μετρηθούν τα καράτια, αλλά και τα «μπακίρια» και τα σκουπίδια και τα κύμβαλα, των εναέριων παραβιάσεων. Αλαλα θα έπρεπε να είναι τα «χείλη των ασεβών», μέχρι νεωτέρων, έξωθεν ...κατευθύνσεων και υπαγορεύσεων.