Μπροστά σε σταυροδρόμι | ΔΙΕΘΝΗ

ΔΙΕΘΝΗ

Μπροστά σε σταυροδρόμι

Δυο νέοι αρχηγοί κρατών με υπερ-δυναμική ισχύ, ο Πούτιν χτες, ο Ομπάμα σήμερα, αναδείχτηκαν σε μια ιστορική συγκυρία οργάνωσης του πλανήτη. Ο Πούτιν προέκυψε ως ο «σταθεροποιητής» του νεο-ρωσικού καπιταλισμού μετά τη σχετικά σύντομη περίοδο αστάθειας του νέου καθεστώτος.

Η έλευσή του ήρθε ως απότοκος της ανατροπής ενός προδομένου από τους ηγέτες του εργατικού κράτους της ΕΣΣΔ, με βαθιά εκφυλιστικά φαινόμενα. Η έλευση του εικοστού πρώτου αιώνα σημαδεύτηκε απ' αυτή την αντιδραστική ανατροπή. Ο Ομπάμα εξελέγη ως Πρόεδρος των ΗΠΑ εν μέσω μιας βαθιάς οικονομικής κρίσης του αμερικανικού καπιταλισμού με διεθνείς προεκτάσεις και με έντονη τάση να μετατραπεί σε βαθιά κοινωνική κρίση.

Η ειρωνεία της Ιστορίας είναι ότι εξελέγη για πρώτη φορά ένας έγχρωμος Αμερικανός Πρόεδρος να αποκαταστήσει την οικονομική και κατ' επέκταση κοινωνική ισορροπία στη μεγάλη χώρα των αντιφάσεων, της μητρόπολης του διεθνούς καπιταλισμού.

Η έλευση των δύο αυτών πολιτικών, Πούτιν και Ομπάμα, φέρει μια φαινομενική αντιφατικότητα κι έναν κοινό παρονομαστή. Η φαινομενική αντιφατικότητα βρίσκεται στις αυταπάτες της πλειοψηφίας των Αμερικανών ότι θα επιλύσει τα χρόνια κοινωνικά προβλήματά τους. Ο κοινός παρονομαστής βρίσκεται στην αποστολή τους να περισώσουν το διεθνές καπιταλιστικό σύστημα από διαφορετικό ο καθένας μετερίζι, με διαφορετικούς ιστορικούς όρους προέλευσης.

Η βαθιά διεθνής οικονομική κρίση φάνηκε να τους οδηγεί σε μια αναδίπλωση των έκδηλων ανταγωνισμών τους (Κασπία, Καύκασος). Αυτή θα κρατήσει στην καλύτερη περίπτωση μέχρι το πέρασμα της κρίσης. Ισως όμως και να οξυνθεί ξαφνικά στο βάθεμά της ως τρόπος διεξόδου της κατά τα παλιά γνώριμα πρότυπα των παγκόσμιων κρίσεων και πολέμων του καπιταλισμού. Ολα είναι πιθανά και απίθανα σε περιόδους διεθνούς οικονομικοκοινωνικής αστάθειας.

Με βάση τη σημερινή υπαρκτή κατάσταση, ο Ομπάμα έρχεται να περισώσει το τυμπανιαίο πτώμα του υπαρκτού καπιταλισμού με φαινομενικό εχέγγυο αξιοπιστίας το χρώμα του δέρματός του. Αντίθετα, ο Πούτιν έρχεται να εδραιώσει το νεοσύστατο ρωσικό καπιταλισμό φέροντας ως εχέγγυο στους μεγαλοαστούς πρώην ολιγάρχες τα παράσημα της προδοσίας. Ο ένας, ως απόγονος των πάλαι ποτέ μπάρμπα-Θωμάδων επιζητά να ανανεώσει ένα γερασμένο αιωνόβιο καπιταλισμό. Ο άλλος, ως μεγαλο-Ρώσος αλαζόνας, επιζητά να εδραιώσει ένα νεόκοπο καπιταλισμό. Ερωτάται εάν ο γέρος βρικόλακας θα ρουφήξει το αίμα του νέου και θα τον συμπαρασύρει στο θάνατο ή εάν ο νέος θα μπήξει το σταυρό στην καρδιά του γέρου. Υπάρχει όμως πάντα και το υπαρκτό, να στραφούν κι οι δυο στο κυνήγι του αίματος και της ανθρώπινης σάρκας, προσφέροντας πόνο, δάκρυ και καταστροφή.

Στις μέρες μας, της διεθνούς καθεστωτικής ανεπάρκειας και κινδύνου πολλές αγωνιούσες φωνές ακούγονται για το ιστορικά ανεφάρμοστο σύστημα του σοσιαλισμού και την ανάλογη φερεγγυότητα του καπιταλισμού. Αυτοί οι άνθρωποι βλέπουν το σοσιαλιστικό εγχείρημα σαν ένα βιβλίο που ξαφνικά σου πέφτει από τα χέρια. Αγνοούν ακόμη και τη στοιχειώδη αντιφατική πορεία εδραίωσης του ευρωπαϊκού, κυρίως, αλλά και του αμερικανικού καπιταλισμού. Στην άγνοιά τους αρνούνται να καταλάβουν ότι ο σοσιαλισμός αναγεννάται μέσα από τις κυκλικές περιοδικές κρίσεις του καπιταλισμού ως η νέα αναδυόμενη νομοτελειακή δύναμη του ανθρώπου. Αδυνατούν να δουν ότι σε βαθιές διεθνείς οικονομικές κρίσεις του καπιταλισμού, όπως η σημερινή, ο σοσιαλισμός ξεπροβάλλει σαν τεθλασμένη δύναμη σε κοίλο κάτοπτρο. Κλείνουν τα μάτια τους μπροστά στο αποκρουστικό θέαμα του τυμπανιαίου πτώματος του καπιταλισμού που δε βρέθηκε ακόμη ο νεκροθάφτης που θα το θάψει.

Ο Πούτιν και ο Ομπάμα, αυτές οι δυο φαινομενικά αντιφατικές πλευρές του διεθνούς καπιταλισμού προσπαθούν να δώσουν πνοή στο τυμπανιαίο πτώμα, να συγκολλήσουν τα μέλη του και να αναστείλουν την αποσύνθεσή του. Η ανθρωπότητα δοκιμάζεται κι ο κίνδυνος μεγάλος.

Αντώνης ΔΑΜΙΓΟΣ