Στην περίπτωση Κασπίας - Καυκάσου αυτή η διευθέτηση φάνηκε να δημιουργείται με κυρίως πρωτοβουλία των ηγέτιδων δυνάμεων της Ευρωπαϊκής Ενωσης (Γαλλία, Γερμανία) ακολουθούμενες από υποδεέστερους παλιούς εταίρους όπως π.χ. η Ελλάδα.

Τελικά, όλα δείχνουν να παγιώνεται ένα καθεστώς δυο προτεκτοράτων. Ενα ρωσικό, Αμπχαζία-Νότια Οσετία κι ένα αμερικανικό, η υπόλοιπη Γεωργία.

Από την αρχή δήλωσε ότι θεωρεί οργανικούς εταίρους τους ευρωενωσίτες. Προσθέτει, μάλιστα, με νόημα ότι ο ρωσικός νεοκαπιταλισμός δεν είναι το ξαφνικό νόθο τέκνο του διεθνούς καπιταλισμού, αλλά ισότιμος εταίρος. Είναι κύριο ζήτημα για τους Ρώσους ολιγάρχες μετά το πρώτο χρονικό διάστημα εσωτερικής σταθεροποίησης της αστικής τους εξουσίας. Τώρα κάνουν μεγάλη προσπάθεια να περιορίσουν την επιρροή των ευρωατλαντιστών στα νεόκοπα κράτη της πρώην Σοβιετικής Ενωσης ή ακόμη και να τα εντάξουν στη δική τους ηγεμονία. Αυτό φέρει το αίτιο μιας μόνιμης διαταραχής ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού με τον ευρωατλαντισμό και κάνει την προσωρινή φαινομενική ισορροπία εντελώς επισφαλή σε μια περιοχή πλούσιων ενεργειακών πόρων και μείζονος στρατηγικής σημασίας.

Η Ελλάδα των αγωγών του ρωσικού πετρελαίου κι αερίου για λογαριασμό κυρίως της Ευρωπαϊκής Ενωσης, μπαίνει σ' ένα αυξανόμενο επικίνδυνο ανταγωνιστικό παιχνίδι. Η ελληνική μεγαλοαστική τάξη μπορεί να ετοιμάζεται να «διεισδύσει» στο χώρο της Κασπίας-Καυκάσου σε σύμπραξη και συμμετέχοντας στην ευρωενωσίτικη «διείσδυση». Αλλωστε αυτό φάνηκε και στα αντιλαϊκά μέτρα που επέμεινε ανοιχτά ο πρωθυπουργός στη ΔΕΘ. Η αστική τάξη έχει ανάγκη να βγάλει κι από τη μύγα ξίγκι για να συνεχίσει τη διευρυνόμενη «διεισδυτική» της πολιτική. Σε αντίθεση μ' αυτό, το κίνημα ειρήνης φωνάζει πεισματικά: Ειρηνιστές, γρηγορείτε!