Του Ρ. Βίντλε (1919) είναι η έξυπνη και διδακτική σύνθεση και μας ζητάει να αιχμαλωτίσουμε το μαύρο Ρουά σε (2) δύο κινήσεις.

Λευκά: Ρα6, Βη5, Πα4, Ιδ5, Αε2, Στρ. γ3 (6)

Μαύρα: Ρε4, Ββ4, Στρ. α5, β6, δ2, ε7 (6)

Το ισχυρό:

Λευκά: Ρζ1, Ββ2 (2)

Μαύρα: Ρθ1, Αα8, Αζ4, Στρ. α6, β5, δ5, ζ2, θ2 (8)

Η στρατηγική τοποθέτηση του λευκού Ρουά και η ευέλικτη βασίλισσα ανατρέπουν την υλική υπεροχή των μαύρων. Παίζουν τα λευκά και κάνουν ΜΑΤ σε (4) τέσσερις κινήσεις. Σύνθεση του Τζ. Αλουμπίρεκ (1929).

Η ΛΥΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΥ

Λευκά: Ρδ1, Ββ4, Ιδ7, Αα2, Στρ. ε6, δ2, η2 (7)

Μαύρα: Ρε4, Στρ. δ4, ζ5 (3)

Παίζουν τα λευκά και κάνουν ΜΑΤ σε (2) δύο κινήσεις.

1. Βε7 Ρδ3 2. Ιγ5 + ματ. Αν 1... Ρζ4 2. Βθ4 + ματ. Αν 1... δ3 ή 1... ζ4, τότε 2. Ββ4 ή 2. Βθ7 + ματ!

Η λύση του ισχυρού:

Στο «τεσσάρι» του 19ου αιώνα είχαμε 1. Ρε7! Αβ3 2. Ρζ8 Αγ4 ή Αα2 3. Βε8!~ 4. Πζ4 + ματ. Πολύ ωραίο πρόβλημα αν κρίνουμε και τη χρονολογία σύνθεσης (1872)!