Η τηλεόραση «έχει βοηθήσει γενικά, αλλά στην περίπτωση του Πεκίνου δε νομίζω ότι έγινε η δέουσα διαφήμιση και όλα γίνονται την τελευταία στιγμή. Αυτό ήταν άσχημο έως τώρα και για τις χορηγίες των αθλητών που έμειναν πίσω, αλλά και για την τηλεθέαση. Είμαι δυσαρεστημένη γιατί στην Ελλάδα δεν έγινε καμία διαφήμιση για τους Αγώνες». Και παρακάτω: Το μπιτς βόλεϊ «είναι τηλεοπτικό και ελκυστικό. Απλώς χρειάζεται καλύτερο μάρκετινγκ». Οι δηλώσεις ανήκουν σε κορυφαία αθλήτρια του προαναφερόμενου αθλήματος και έγιναν λίγες μέρες πριν την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων. Με τη συναθλήτριά της αποκλείστηκε από την πρώτη κιόλας φάση της διοργάνωσης. Οπότε κλάφτε τις χορηγίες τους. Για τους χορηγούς ας μην ανησυχούμε, καθώς έχουν το χούι να αναζητούν (και να βρίσκουν) άλλους σε ανάγκη αθλητές, προκειμένου να προβάλλονται πάνω τους.

Ολα αυτά - καθώς διανύουμε το δεύτερο δεκαήμερο των Αγώνων του Πεκίνου - μέσα σε ένα ευρύτερο πλαίσιο εμπορευματοποίησης, ντόπινγκ, υποταγής αγώνων και αθλητών στα συμφέροντα και τις επιδιώξεις των πολυεθνικών. Και πόσο μακριά από τα ιδανικά της άμιλλας, της άθλησης του σώματος και του πνεύματος για τους εργαζόμενους, για τους λαούς... Ο,τι αναδείχτηκε, π.χ., στην Εργατική Ολυμπιάδα του 1924 στη Φρανκφούρτη, στη Σπαρτακιάδα του 1928 στη Μόσχα, στους Λαϊκούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936 στη Βαρκελώνη. Είναι η κατάντια του λεγόμενου επαγγελματικού αθλητισμού που θέλει χρήματα να πέφτουν μόνο αν ο αθλητής τα «φέρνει». Που πιέζει τα παιδιά από μικρές κι ευαίσθητες ηλικίες όχι να σκληραγωγηθούν, αλλά να απανθρωπέψουν. Να αγνοήσουν τη χαρά του παιχνιδιού και να κυνηγήσουν, σώνει και καλά, «επιδόσεις» και πρωτιές, θεωρώντας κάθε συναθλητή τους ως εμπόδιο προς τη δόξα, το χρήμα, το διορισμό και την αργομισθία. Ο δε γονιός, μικροαστός, ισοπεδωμένος από το σύστημα, νομοτελειακά ανασφαλής για το τι μπορεί να εξασφαλίσει στη σπορά του, καταπιεσμένος και άρα διψασμένος για «καταξίωση», αυτόφωτος μάνατζερ γυμνασμένων μυώνων, να αναζητά «υποστηρικτές» της όλης προσπάθειας. Από κοντά η φαρμακοβιομηχανία, πρόθυμη κι αυτή να συνεισφέρει για έναν καλύτερο χρόνο, μια δυνατότερη ρίψη, ένα μακρύτερο άλμα. Αρα μια υψηλότερη τηλεθέαση, περισσότερους αλαλάζοντες εν δυνάμει καταναλωτές.

Τα παραπάνω τεχνηέντως παρουσιάζονται ως αναπόφευκτα, ως το λογικό να συμβαίνει. Αντίθετα, ως εκτός πραγματικότητας, ως αιθεροβάμων, αντιμετωπίζεται όποιος διεκδικήσει πραγματικά το δικαίωμα στην άθληση, που μόνο ο λαϊκός αθλητισμός μπορεί να διασφαλίσει. Οποιος υποστηρίξει ότι ο αθλητισμός είναι αναπόσπαστο τμήμα της κοινωνικής, πολιτιστικής ανάπτυξης και όχι εμπόριο. Οποιος ζητήσει αθλητισμό για όλους, συστηματικό και οργανωμένο, με κύριο φορέα το σχολείο, φροντίδα για όλα τα παιδιά ανεξάρτητα από τις - μικρότερες ή μεγαλύτερες - δυνατότητές τους, και επισταμένη καλλιέργεια της κλίσης που το καθένα παρουσιάζει. Αθλητισμό σε όλες τις γειτονιές, με προγράμματα μαζικής λαϊκής άθλησης μέσα από την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Χωρίς οικονομική επιβάρυνση του αθλούμενου. Με εξασφάλιση όλων των αναγκαίων χώρων και υποδομών. Με αξιοποίηση του τεράστιου κι ανεκμετάλλευτου αποθέματος γυμναστών και προπονητών. Αλλά, είπαμε, αυτά απορρίπτονται ως σκέψη και αντικείμενο διεκδίκησης, καθότι ανήκουν στη σφαίρα του εξωπραγματικού. Το φυσιολογικό είναι λυσσασμένα παιδιά, απεγνωσμένοι γονείς κι αθλητές - επαίτες, να αναζητούν «χορηγούς»...