Το λιγότερο προσβλητική είναι η εισήγηση που συνοδεύει την ανακοίνωση των επιχορηγήσεων των θιάσων του ελεύθερου θεάτρου και αφορούν την περσινή θεατρική περίοδο, ενώ αυτές καθαυτές οι επιχορηγήσεις δείχνουν την απαξίωση του ΥΠΠΟ για τις θεατρικές εκείνες εστίες που αναβάθμισαν τα τελευταία 20 χρόνια τη θεατρική δημιουργία στη χώρα μας. Τη λογική λίγα σε πολλούς τη συνηθίσαμε, χωρίς να σημαίνει ότι συμφωνούμε. Απλώς είναι μια τακτική, που εφαρμόζει το ΥΠΠΟ στην πελατειακή λογική. Τη δίκαιη ή μη «μοιρασιά» επίσης τη συνηθίσαμε. Θίασοι με πολλές παραγωγές παίρνουν σχεδόν τα ίδια, λίγο περισσότερα από θιάσους που έκαναν μία παραγωγή με τέσσερις ηθοποιούς ή κάποιοι μικροί θίασοι - που τάχα θέλουν να τους στηρίξουν - που δεν έκαναν καμία παραγωγή να παίρνουν έστω αυτά τα ψίχουλα. Βλέπουμε «ιστορικά» θέατρα που πασχίζουν κάνοντας μεγάλες παραγωγές να παίρνουν 50.000 που ίσα - ίσα φτάνουν για την ενοικίαση του χώρου, ενώ γνωρίζουν οι κύριοι του Ελληνικού Κέντρου Θεάτρου και Χορού (ΕΚΕΘΕΧ), ότι πριν ένα χρόνο με τη συνδρομή φίλων του θεάτρου κατάφεραν να ακυρώσουν την έξωση.

Τα σοβαρότερα θέματα, όμως, που προκύπτουν από τις φετινές επιχορηγήσεις είναι: Πρώτον, ο υπουργός Πολιτισμού - κατά τα συνήθη πρότυπα της κυβέρνησής του - κοροϊδεύει τους εκπροσώπους των αιτούντων επιχορήγηση θιάσων, υποσχόμενος ότι η πολιτεία θα συνεχίσει να στηρίζει το θέατρο που παράγουν και τους αποκαλεί μάλιστα «ιστορικούς» για να τους κολακέψει, ενώ την ίδια στιγμή σχεδίαζε την κατά 400.000 μείωση του ποσού της επιχορήγησης στους θιάσους αυτούς, προβάλλοντάς τους μάλιστα διά του ΔΣ, το οποίο στην εισήγησή του «έκρινε ότι δεν είναι πλέον δυνατό 10-12 σχήματα να λαμβάνουν επί 15-20 χρόνια το 80% των διαθεσίμων ποσών. Με όλον τον σεβασμό (σ.σ. ο σεβασμός δεν είναι τα λόγια αλλά οι πράξεις) στην προσφορά των θιάσων αυτών, είναι καιρός να δοθούν ευκαιρίες σε νεότερους ανθρώπους που -ελπίζουμε - θα αποτελέσουν τη νέα δύναμη του ελληνικού θεάτρου».

Για ποιες ευκαιρίες μιλούν; Ποιες ευκαιρίες μπορούν να καλύψουν οι 30.000 ή οι 15.000 ευρώ που δόθηκαν σε νεότερους;

Το δεύτερο και σοβαρότερο θέμα είναι οι βαρύγδουπες δηλώσεις του ΔΣ του ΕΚΕΘΕΧ που φαίνονται να χαράσσουν τη νέα πολιτική στρατηγική στο θέμα των επιχορηγήσεων και είναι αυτό που πρέπει περισσότερο οι θίασοι να στρέψουν την προσοχή τους για το τι τους περιμένει. Με την ευκαιρία της ανακοίνωσης των επιχορηγήσεων, λοιπόν, το ΕΚΕΘΕΧ «αισθάνεται», λέει, «την υποχρέωση να επισημάνει τα εξής: Η κρατική πολιτική γι' αυτές τις δύο τουλάχιστον τέχνες χρειάζεται ριζική επανεξέταση σε όλα τα επίπεδα (από τη χρηματοδότηση ως τη συνάρθρωση των εργαλείων της και από τις εκπαιδευτικές διαδικασίες ως τις δομές παραγωγής και διανομής) καθώς και μία νέα διατύπωση που θα λαμβάνει υπ' όψιν την εμπειρία του παρελθόντος, τα δεδομένα του παρόντος και τους στόχους του μέλλοντος».

«Η πολιτική που ασκείται από τη μεταπολίτευση και εντεύθεν εκκινεί κατά κανόνα από κάποιες λιγότερο ή περισσότερο φωτισμένες πρωτοβουλίες (π.χ. επιχορηγήσεις, ΔΗΠΕΘΕ, αλλαγή θεσμικού πλαισίου των κρατικών σκηνών), οι οποίες όμως, συνήθως, σε δεύτερο ή τρίτο χρόνο, βραχυκυκλώνονται μέσα στη συστατική παθογένεια των Ελληνικών δημοσίων πραγμάτων, την έλλειψη μεταρρυθμιστικής τόλμης και την απουσία θεσμικής αντίληψης», καταλήγει.