ξεπέρασα τους δίσεκτους καιρούς

κι απόκτησα τον μύθο μου με στοχασμούς πικρούς

σε υπόγειους δρόμους άδειους και υγρούς

Με λεν Μαριάνθη κι είμ' από τρελή γενιά

μισώ του κόσμου τη βία κι απονιά

χιλιάδες μάτια με κοιτάν από μακριά

και μου μετράνε της ζωής μου τα κεριά»

«(...)τα ζάρια μου τα έπαιξα στις φτωχογειτονιές

και κέντησα τον πόνο με πενιές

δεν μπόρεσα να γίνω ούτε γυναίκα ούτε ευτυχής

δε δούλεψα σε οίκους ανοχής

και μες στην αναδίπλωση της νέας εποχής

απόμεινα μια ανάμνηση ατυχής»

(Η Μαριάνθη των ανέμων, Μάνος Χατζιδάκις)

Σαν σήμερα, πριν από 14 χρόνια, έκλεισε ο κύκλος της ζωής ενός δημιουργού, που δήλωνε ως αυτονόητο: «λαϊκό είναι ό,τι ασχολείται με τον άνθρωπο και προέρχεται από τον άνθρωπο». Και για το ρόλο της Τέχνης έλεγε απλά πως «η Τέχνη συμπληρώνει τον άνθρωπο, τον βοηθά να αισθανθεί, έστω και για λίγο, προς τα πού πρέπει να τείνει».