Μου έλεγε ο αείμνηστος Γιάννης Θεοδωράκης: «Πολλοί θεωρούν ότι η Αριστερά πρέπει να ασχολείται μόνο με τα δυσάρεστα και τα τραγικά. Οτι στο λεξιλόγιό της υπάρχουν μόνο οι λέξεις "φτώχεια, αρρώστια, θάνατος". Δεν είναι, όμως, έτσι. Αριστερά σημαίνει, προπάντων, πλούτος συναισθημάτων, υγεία ιδεών, χαρά της ζωής». Θυμήθηκα τα λεγόμενά του τώρα που γύρω μας «είναι όλα μαύρα». Οπου κι αν κοιτάξεις στον κόσμο βλέπεις τη φτώχεια να οδηγεί δισεκατομμύρια ανθρώπους στην πείνα, στην εξαθλίωση, στην απόλυτη δυστυχία. Βλέπεις, στην εποχή της έκρηξης των ιατρικών επιστημών, να επανεμφανίζονται αρρώστιες που είχαν εξαφανιστεί από την ανθρωπότητα. Βλέπεις το θάνατο που σκορπούν οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι να «θερίζει» τα παιδιά της Γιουγκοσλαβίας, της Παλαιστίνης, του Ιράκ, του Αφγανιστάν. Βλέπεις τα καραβάνια των πεινασμένων, των ρακένδυτων και των κατατρεγμένων να εγκαταλείπουν τις εστίες τους και να μεταφέρουν την αγωνία για ζωή σε τόπους ξένους και εχθρικούς.

Σήμερα, λοιπόν, που η απόγνωση και η απελπισία οδηγούν στην ατομική μοιρολατρία και στην κοινωνική υποταγή, ο λόγος της Αριστεράς δεν μπορεί να περιορίζεται στη διαπίστωση και στην καταγγελία, δεν ωφελεί να είναι παρηγορητικός. Δεν αρκεί να στέκεται στις ελπίδες για βελτιωμένο παρόν, στα οράματα για καλύτερο μέλλον. Χρειάζεται να αναδεικνύει όλες τις εστίες αντίστασης, να προωθεί τη δύναμη της αισιοδοξίας που κρύβεται στις ψυχές των ανθρώπων και πηγάζει από τη θέληση για καλύτερη ζωή σ' ένα διαφορετικό κόσμο. Με άλλα λόγια, χρειάζεται να λειτουργεί σαν ρολόι αφύπνισης των συνειδήσεων, να δίνει διέξοδο και προοπτική στα όνειρα, στις αγωνίες και στους αγώνες για την ευτυχία των ανθρώπων.

Αλλά γιατί γίνεται λόγος για την «Αριστερά»; Η αυτοαποκαλούμενη «Αριστερά» είναι συμβιβασμένη με την «υπάρχουσα κατάσταση» και ποτέ της δεν είχε στόχο να παλεύει για την ανατροπή του συστήματος, αλλά είχε πάντα συμβολή στη διατήρησή του. Είναι ένας από τους επίδοξους διαχειριστές του καπιταλιστικού καθεστώτος. Από την άλλη υπάρχουν οι κομμουνιστές. Που δεν κιότεψαν, δεν μεταλλάχτηκαν. Που πάντα, και σήμερα, αποτελούν την αστείρευτη πηγή άντλησης ιδεών και ιδανικών, την αφετηρία των αγώνων για την αλλαγή της κοινωνίας.

Η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ για τη λαϊκή εξουσία δεν προσφέρει απλώς την εναλλακτική λύση σε επίπεδο διακυβέρνησης. Είναι και μια παραίνεση προς τους ανθρώπους που ζουν στο σκοτάδι της απελπισιάς ν' αναζητήσουν, με θάρρος, την αχτίδα φωτός που θα τους οδηγήσει στο ξέφωτο των ονείρων τους, αξιοποιώντας όλες τις δυνάμεις και τις δυνατότητές τους. Βεβαίως, το ΚΚΕ δε θα ξεγελάσει το λαό με υποσχέσεις για εύκολους δρόμους προς την κοινωνική απελευθέρωση. Γι' αυτό και υπογραμμίζει ότι ο δρόμος που προτείνει είναι δυσκολοδιάβατος και για να τον διανύσει κάποιος πρέπει να είναι εφοδιασμένος με κουράγιο και δύναμη, επιμονή και υπομονή. Αξίζει, όμως, τον κόπο. Κι όσοι πιστοί προσέλθετε...