Ενας είναι ο δρόμος μας, σύντροφε! Ενας! (η φωτογραφία από τη χτεσινή εξόρμηση του ΚΚΕ, στους αλλοδαπούς εργάτες στο εργοτάξιο του Βωβού στο Βοτανικό)

Μάλιστα... Τι λύση; Να αποκτήσει ο καπιταλισμός κοινωνικό πρόσωπο, αποφαίνονται όλοι μαζί. Τι πράγμα θα είναι αυτό, ο καπιταλισμός με κοινωνικό πρόσωπο;

Οι των οικονομικών επιτελείων περιορίζουν την περιγραφή σ' έναν καπιταλισμό, στον οποίο θα υπάρχει πιο έντονη κρατική παρέμβαση, ώστε οι ανεξέλεγκτες δυνάμεις της αγοράς να μη θέτουν σε κίνδυνο το σύστημα (αυτό περίπου περιγράφουν ως επαναφορά του Κέυνς, λες κι έπαψε ποτέ ο καπιταλισμός να λειτουργεί με όρους Κέυνς...).

Οι άλλοι, του πολιτικού προσωπικού, που είναι υποχρεωμένοι να μιλάνε πιο κοντά στο πόπολο, που πληρώνει τη ζημιά, κάνουν λόγο για κράτος με κοινωνική δικαιοσύνη. Δηλαδή; Να βάζει, λένε, εμπόδια στους διεθνείς κερδοσκόπους. Τι λε ρε μεγάλε! Χέστηκαν οι εργάτες αν στο χρηματοπιστωτικό γήπεδο παίζεται άγριο παιχνίδι που χρειάζεται ρύθμιση. Αυτό το παιχνίδι τους τρώει τα σωθικά.

Πιο προσγειωμένος ο «δικός μας», ο αποκαλούμενος και «θείο βρέφος» πριν του κλέψει τον τίτλο ο Τσίπρας, κάνει - για τα δεδομένα του - άλμα: Καταγγέλλει τον «σοσιαλ - φιλελευθερισμό»! Δηλαδή; Τίποτα. Μια φραστική φούσκα αναγκαία για να ρίξει στάχτη στα μάτια. Λάδι στα γρανάζια του συστήματος, δηλαδή...

Καθώς διαπιστώνουν ότι κινδυνεύει η «υγεία» του συστήματος είναι υποχρεωμένοι να συγκροτήσουν επειγόντως αντιπολιτευτικό πόλο ικανό να εμποδίζει τη μαζική ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών συνειδήσεων. Καθώς ο Τσίπρας έχει ήδη αποδειχτεί λίγος (τα χάνει και νευριάζει ακόμα κι όταν του απευθύνουν απλές ερωτήσεις στα αμφιθέατρα), ο Λαλιώτης έρχεται να προσφέρει μια πλατφόρμα που να χωράει περισσότερους, να εγκλωβίζει, δηλαδή, περισσότερους.

Απέναντί τους, όμως, έχουν μια αδυσώπητη πραγματικότητα:

Παράδειγμα: Οι φράουλες της οργής. Που δε σημαίνουν καμιά ντροπή για την Ελλάδα του 2008, γιατί πολύ απλά ο βαθμός εκμετάλλευσης για να παραχθούν αυτές οι φράουλες είναι ο καθρέφτης της οικονομίας της. Στα χέρια και αυτών των εργατών βασίζεται η ανάπτυξη αυτής της καπιταλιστικής οικονομίας. Απέναντι σ' αυτήν την πραγματικότητα, κανένας κροκόδειλος δεν έχει θέση. Αυτοί οι εργάτες δεν έχουν ανάγκη από κλάματα. Η δουλειά τους, ο τρόπος που ζουν, μαρτυρά κατευθείαν τον ένοχο που ή θα ανατραπεί, ή θα βαθύνει η βαρβαρότητα.

Αυτοί οι εργάτες δεν έχουν ανάγκη από κενολογίες. Εχουν ανάγκη από γνώση και οργάνωση. Ετσι που να κατανοήσουν ότι η ζωή τους δεν είναι καλύτερη επειδή στην πατρίδα τους ήταν χειρότερη. Γνώση χρειάζονται και μνήμη. Να συγκρίνουν στην πράξη το σοσιαλισμό που γνώρισε η ανθρωπότητα και τον καπιταλισμό που βιώνουν. Και στήριξη θέλουν, από συνδικάτα που βλέπουν τον εργάτη ως τάξη κι όχι ως εταίρο που η παραγωγικότητά του συμβάλλει στην ανταγωνιστικότητα του αφεντικού του.

Ο εξάχρονος «Μήτσος» που στο προηγούμενο αφεντικό τον έλεγαν «Ασκούν» κι εκπαιδεύεται να γίνει αύριο «Ισμαέν», δεν πρέπει να αφεθεί να μάθει πως εδώ είναι καλύτερα. Γιατί δεν είναι. Γιατί το παιδί πρέπει να πηγαίνει σχολείο. Γιατί οι γονείς του πρέπει να έχουν σταθερή δουλειά, ικανοποιητικό μισθό, σπίτι. Γιατί όλοι μαζί, Ελληνες και «ξένοι», πρέπει να έχουν δική τους την παραγωγή. Χωρίς νταβαντζήδες που αύριο θα παρουσιαστούν στα γκέτο ως ΜΚΟ φιλανθρωπική οργάνωση.

Πάμε γι' άλλα: Αυτή η κυρία, που παριστάνει την αδέκαστη δικαστίνα, είναι αυτή που νομιμοποίησε το όργωμα της Γιουγκοσλαβίας με βόμβες απεμπλουτισμένου ουρανίου και έστειλε ως όργανο των αυτουργών τον Μιλόσεβιτς στο θάνατο. Οτι σήμερα, ως πρέσβης πια της Ελβετίας στη μακρινή Αργεντινή, επιχειρεί να ξεπλύνει το αίμα από πάνω της, καρφώνοντας έναν ήδη κραγμένο φονιά, που ελέω Ευρωπαϊκής Ενωσης και ΝΑΤΟ ανακηρύχτηκε πρωθυπουργός στο προτεκτοράτο, δεν τη σώζει. Η τάξη που εκπροσωπεί είναι αυτή που παράγγειλε τα νεφρά στον Θάτσι. Δεν ξεπλένονται με τίποτα. Ολοι τους. Είθε το μίσος των λαών γι' αυτή την τάξη - τους καπιταλιστές - όταν και όποτε αποκτήσει τέτοια συνείδηση να γίνει ικανό να τους ξεπαστρέψει οριστικά.