Τι είχε προηγηθεί της απεργίας στις 18 Απρίλη; Στις 5 Μάρτη 2002 ξεκινάει στο υπουργείο Απασχόλησης ο «διάλογος» για το νόμο Ρέππα. Ο συνδικαλιστικός εκπρόσωπος του ΣΥΝ στη ΓΣΕΕ κάθεται μαζί με τους υπόλοιπους της πλειοψηφίας στο τραπέζι, την ίδια ώρα που υπήρχε η ανάγκη έντασης της ταξικής πάλης ενάντια στο νόμο που ετοιμαζόταν. Υπονόμευσε στη δοσμένη στιγμή η ταχτική του τον αγώνα ή όχι; Την υπονόμευσε. Οπως ακριβώς υπονομευτική ήταν και η συνάντηση για το ίδιο θέμα του τότε προέδρου του ΣΥΝ, Ν. Κωνσταντόπουλου, με τον υπουργό Απασχόλησης στις 20 Μάρτη, στο γραφείο του πρώτου.

Την ίδια ώρα που ο ΣΥΝ νομιμοποιούσε το «διάλογο» της απάτης που διευκόλυνε το νόμο Ρέππα, οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ διαδήλωναν έξω από το υπουργείο. Στις 12 Μάρτη το ΠΑΜΕ διοργανώνει μαζική διαμαρτυρία έξω από τη ΓΣΕΕ, καταγγέλλοντας τη συμμετοχή της πλειοψηφίας στον «κοινωνικό διάλογο». Στις 14 Μάρτη, δεκάδες χιλιάδες λαού κατεβαίνουν μαζικά στους δρόμους όλης της χώρας, συμμετέχοντας στα συλλαλητήρια που διοργάνωσε το ΠΑΜΕ ενάντια στον προωθούμενο τότε νόμο Ρέππα. Στις 21 Μάρτη οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ αιφνιδιαστικά διαδηλώνουν μπροστά από το Μέγαρο Μαξίμου. Στις 3 Απρίλη, οι Ομοσπονδίες, τα Εργατικά Κέντρα και τα Συνδικάτα που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ κηρύσσουν πανελλαδική απεργία, δίνοντας μάχη στους τόπους δουλιάς για την ενημέρωση και την κινητοποίηση των εργαζόμενων.

Αυτά είναι τα όσα προηγήθηκαν της πανεργατικής απεργίας στις 18 Απρίλη, για την οποία κάνει λόγο ο ΣΥΝ και η οποία κηρύχτηκε ενάμιση ολόκληρο μήνα μετά τη δημοσιοποίηση των αντιασφαλιστικών προτάσεων της κυβέρνησης, κάτω από την πίεση των εργατικών αντιδράσεων, όπως αυτές εκφράστηκαν και στις κινητοποιήσεις του ΠΑΜΕ. Μετά τη συμμετοχή στο διάλογο «βγήκαν και... στα κεραμίδια». Αυτή είναι η αλήθεια και είναι αδιαμφισβήτητη.

Ο οπορτουνισμός του ΣΥΝ σε πλήρη ανάπτυξη. Ζητάει στα λόγια την κατάργηση του νόμου Ρέππα και διαδηλώνει μαζί με την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ στην απεργιακή συγκέντρωση ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ στις 12 Δεκέμβρη, το ψήφισμα της οποίας δε ζητούσε την κατάργηση, αλλά την εφαρμογή του. Ζητάει την κατάργηση του νόμου Ρέππα και την ίδια ώρα καλεί το δημιουργό του νόμου, το ΠΑΣΟΚ, σε κοινή δράση για το Ασφαλιστικό (βλέπε πρόταση Αλαβάνου). Ζητάει την κατάργηση του νόμου Ρέππα και ζητάει από το ΠΑΣΟΚ να συνυπογράψει Επερώτηση για τα αποθεματικά και την Κοινωνική Ασφάλιση, προσφέροντάς του συγχωροχάρτι.

Το ίδιο κάνει και τώρα ο ΣΥΝ. Καλεί τους θύτες (ΝΔ - ΠΑΣΟΚ) να λυπηθούν τα θύματα και να συμφωνήσουν στο πάγωμα του νόμου Ρέππα από 1/1/2008. Μνημειώδης πράγματι η πρωτοβουλία του ΣΥΝ, που καλεί τα κόμματα του κεφαλαίου οικειοθελώς να παραιτηθούν, έστω και προσωρινά, από την υπεράσπιση των συμφερόντων του. Μόνο οι ενιαίοι ταξικοί αγώνες, που στο στόχαστρό τους έχουν τον πυρήνα της αντιλαϊκής πολιτικής και τους φορείς της μπορούν να είναι αποτελεσματικοί, να οδηγήσουν στην απόσπαση κατακτήσεων, να βάλουν εμπόδια στην εφαρμογή αντιλαϊκών νόμων, να ακυρώσουν ελιγμούς της κυβέρνησης.