Η μεγάλη θεατρική επιτυχία του αυτοβιογραφικού μονολόγου «Αγγέλα Παπάζογλου» (με την Αννα Βαγενά) έδειξε το δρόμο... αποδείχνοντας τη βαθιά ριζωμένη σχέση του λαϊκού μας τραγουδιού με το λαό, αλλά και τη γοητεία του πηγαίου, βιωματικού, αφηγηματικού λόγου των αυθεντικών εκφραστών του λαϊκού τραγουδιού, ακριβώς γιατί είναι λόγος λαού. Λόγος για ήθη, παραδόσεις, βιώματα, χούγια, χαρές, λύπες, βάσανα, όνειρα και απογοητεύσεις αμέτρητων λαϊκών ανθρώπων, με γλώσσα άμεση, παρορμητική, χυμώδη. Πανέμορφα λαλέουσα, ιδιαίτερα όταν κουβαλά και μικρασιάτικες «ρίζες». Τέτοια γλώσσα λαού ήταν η αυτοβιογραφική αφήγηση της Μικρασιάτισσας Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, καταγραμμένη από την εγγονή της Ρέα Μανέλη, στο βιβλίο «Η γιαγιά μου η Ευτυχία», την οποία συμπυκνώνει, επιτυχώς, η εμπλουτισμένη με χιλιοτραγουδισμένα, χαρακτηριστικά τραγούδια, παράσταση «Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου», σε διασκευή και σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλα. «Βίος και πολιτεία», η Παπαγιαννοπούλου. Παντρεμένη και χωρισμένη στη Μικρασία, με την Καταστροφή, με τη μάνα και τα δυο κοριτσάκια της φθάνει στην Αθήνα. Δυνατό λαϊκό θηλυκό ανάστησε τα παιδιά της, δουλεύοντας σα θεατρίνα και έπειτα πουλώντας, επώνυμα και ανώνυμα, στίχους της που έγιναν αθάνατα λαϊκά τραγούδια. Ξαναπαντρεύτηκε, χήρεψε και με τη χαρτοπαιξία προκοπή δεν έκανε. Αυτό το αξιολάτρευτα, παρά το κουσούρι του, πλάσμα ενσαρκώνει με φυσική αμεσότητα και αλήθεια στο λόγο, στην κίνηση, στην έκφραση, με δραματικό μέτρο, αλλά και πηγαίο χιούμορ, η Νένα Μεντή. Εξαιρετική ερμηνεία.

«Caveman» τιτλοφορείται το, γραμμένο στη δεκαετία του '80 και πολυπαιγμένο σε διάφορες χώρες, μονολογικό μονόπρακτο του Αμερικανού Ρομπ Μπέικερ. Ενας σόλο κωμικός μονόλογος για άνδρα ηθοποιό, με αδιάλειπτα «παρούσα» σ' ό,τι εκείνος λέει και κάνει, μια γυναίκα. Μια κωμωδία ανάλαφρη, πρόσφορη για οργιαστικό υποκριτικό παιχνίδι, αλλά κατά βάθος πικρή, αφού μιλά για τη «φαγωμάρα» των δύο φύλων με το παραμικρό, ακόμα και για το τίποτα, για τα πιο ανούσια πράγματα, το ευάλωτο θεσμό του γάμου και το χωρισμό των αντρόγυνων και τη μοναξιά στη σημερινή «τρελαμένη» κοινωνία. Αμερικάνικη και διεθνή. Ο συγγραφέας, μιλώντας για την αιώνια «σύγκρουση» των δύο φύλων, «παίζει», μισοσοβαρά - μισοαστεία, χιουμοριστικά αλλά και μελαγχολικά, με την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους, τις εκ φύσεως διαφορές και τις ικανότητες των δύο φύλων, τη μοιρασιά των υποχρεώσεων για τη συζυγική εστία, συνήθως σε βάρος της γυναίκας ακόμα κι όταν είναι εργαζόμενη, τις ανδροκρατικές παραδόσεις και τη χειραφέτηση της γυναίκας, εξαιτίας της οποίας ο σύζυγος μπορεί να πεταχτεί από αυτήν στο δρόμο. Διωγμένος από τη γυναίκα του, ο τσαπατσούλης, τεμπελάκος στο σπίτι Ceveman, χωρίς άλλη στέγη, μέσα στο δρόμο αναμετριέται με τις αντιλήψεις, τα λάθη, τις ανάγκες, την αγάπη για τη γυναίκα του, τα δίκια της και τη μοναξιά. Δική του και δική της. Αυτή, κυρίως, τους φοβίζει και τους ξαναενώνει. Το έργο εξελληνισμένα διασκευασμένο και σκηνοθετημένο από την Αναστασία Παπαστάθη, με σκηνικό - κοστούμια της Ειρήνης Παγώνη και παιγνιώδη μουσική του Πάνου Φορτούνα, υπηρετήθηκε τα μέγιστα από την «οργιάζουσα» σκηνικά, πληθωρικά και πηγαία κωμική φλέβα του Γεράσιμου Γενατά.

Σαν «ταχυδακτυλουργός» ο έρωτας «μαγεύει» την αθώα νιότη, μα και κάθε πλάσμα - ιδιαίτερα κάθε αφελές, έρημο και δύστυχο - που αποζητά ένα μερίδιο ευτυχίας. Η «μαγεία» του έρωτα, μέσα από τη «μαγεία» ενός ερωτύλου τσιρκολάνου ταχυδακτυλουργού, είναι το θέμα του έργου «Πορτοκάλι λεμόνι αυγό καναρίνι» του Ράιν Γκροφ, που παρουσιάζει στο «Προσκήνιο» ο νεοσύστατος, προσανατολισμένος στις «νέες θεατρικές τάσεις της αγγλόφωνης θεατρικής κειμενογραφίας», όπως δηλώνει, θίασος «Εκφραση 7: 36ΑΜ». Θεματολογικά το έργο δε φέρει τίποτα «νέο», νεοτερικό και ουσιώδες δραματουργικά και θεματολογικά. Απλώς πρόκειται για αισθηματικό -ερωτικό δράμα, αίσιο στο τέλος του. Την πλοκή του συνθέτουν δύο, αλλεπάλληλα, ερωτικά «τρίγωνα». Η μόνη μυθοπλαστική ιδιαιτερότητά του συνίσταται στο ότι το μόνο αρσενικό σκέλος των τριγώνων είναι ένας, διδαγμένος από τον παππού του, φημισμένος «μάγος». Ενας ταχυδακτυλουργός και «υπνωτιστής». Μυθοπλαστική ιδιαιτερότητα αποτελεί και το ότι ο κύριος τόπος εξέλιξης του έργου είναι το παρασκήνιο και η σκηνή όπου δίνει παραστάσεις ο θανάσιμα, με την τέχνη και τις απιστίες του, «μαγευτής» των τριών γυναικείων προσώπων. Και οι τρεις γυναίκες μαγεύονται από την τέχνη του, ζητούν να γίνουν βοηθοί του στις παραστάσεις του, και πέφτουν στα δίχτυα της ερωτικής γοητείας που ασκεί, τις απιστίας του με τη διάδοχό τους και στον κίνδυνο να τις διαπεράσει η λόγχη του σπαθιού πάνω στην οποία, αφού τις υπνωτίσει, προσπαθεί να τις ισορροπήσει, σε ένα νούμερό του. Η πρώτη, αθώα κοπέλα, δίνει και τη ζωή της για τον έρωτά του. Και η δεύτερη προτιμά το θάνατο από την απιστία του. Και η τρίτη είναι έτοιμη και να πεθάνει «μαγεμένη» από έρωτα γι' αυτόν αλλά και την τέχνη του. Σώζεται, όμως, από το «πνεύμα» της πρώτης κοπέλας που «καίει» τη συνείδηση του ταχυδακτυλουργού. Περίεργο, χωρίς δραματουργικό βάθος, το έργο ευεργετείται από την ευρηματική και ατμοσφαιρική σκηνοθεσία και το καλαίσθητο σκηνικό του Σωτήρη Καραμεσίνη, με δημιουργικούς συνεργάτες τους Αντώνη Περή (μετάφραση), Σάκη Μπιρμπίλη (φωτισμοί), Αριστέα Γράβου (κοστούμια), Κυριάκου Κοσμίδη (χορογραφία) και πρωτίστως από την αφειδώλευτα κοπιώδη ψυχοσωματική ερμηνεία της Ντορίνας Θεοχαρίδου και Μαίρης - Οδύσσειας Μπουγά. Αξιόλογες είναι και οι ερμηνείες του Κρατερού Κατσούλη και της Βίκυς Μαραγκάκη.

Μια καινούρια, αντισυμβατική δραματουργική γραφή και μια θεματολογία ανησυχαστική για τη σύγχρονη κοινωνία και το αύριο του κόσμου, είναι τα κύρια χαρακτηριστικά του έργου του Μάρτιν Κριμπ «Απόπειρες», που μετέφρασε και σκηνοθέτησε η συνεχώς εξελισσόμενη σκηνοθετικά Αθανασία Καραγιαννοπούλου. Το έργο αρθρωμένο σε δεκαεφτά σκηνές, με απροσδιόριστα ως προς το χαρακτήρα, το βίο και την εθνική καταγωγή πρόσωπα, με αφαιρετικές, υπαινικτικές πινελιές, με ποιητική διάθεση, αλλά και άμεσο λόγο, συνθέτει ένα υπερ - ρεαλιστικό «παζλ» της σύγχρονης, εκτροχιασμένης κοινωνίας. Κοινωνίας της σύγχυσης, της βίας, των πολέμων, της πολύμορφης και μαζικής ανασφάλειας των ανθρώπων, της έλλειψης επικοινωνίας, της συντριβής των οικογενειακών, φιλικών και ερωτικών σχέσεων, της συνεχώς αυξανόμενης μοναξιάς, του ψυχολογικού και κοινωνικού σπαραγμού των ανθρώπων, σε μια ανθρωπότητα πολιορκημένη από τη «δυναστεία» των ΜΜΕ και αόρατα κέντρα μιας «παγκοσμιοποιημένης» πολιτικής εξουσίας. Με αυτό το ενδιαφέρον κείμενο, διδάσκοντας με πειραματική διάθεση, αυτοσχεδιαστική ελευθερία, ευρηματικότητα, καλό γούστο και πολύ κέφι, νεαρούς ηθοποιούς και μαθητές της, η Α. Καραγιαννοπούλου, έστησε μια πολύ «εύφορη», ελκυστικά θεαματική αλλά και ιδεολογικοαισθητικά δραστική παράσταση. Αξιέπαινοι για την καλλιτεχνική συμβολή τους στο συνολικά πολύ καλό παραστασιακό αποτέλεσμα είναι οι: Ελένη Μανωλοπούλου (σκηνικό), Πηνελόπη Αναστασοπούλου (κοστούμια), Aleksander Qejvanaj (χορογραφία), Αλέκος Αναστασίου (φωτισμοί), ομάδα «Απόπειρες» (μουσική επιμέλεια). Αξιοι ονομαστικής αναφοράς για την πολύ αξιόλογη, και εκφραστικότατη υποκριτική άμιλλά τους είναι όλοι οι ηθοποιοί (όπως αναφέρονται στο πρόγραμμα της παράστασης): Προμηθέας Αλειφερόπουλος, Πηνελόπη Αναστασοπούλου, Λορίνα Κατσιώτη, Εφη Λιάλιου. Δημήτρης Μπογδάνος, Δημήτρης Παπαγεωργίου, Εύα Σιμάτου, Πάρις Λύκος, Φίλιππος Φιλόγλου, Μιλτιάδης Φιορεντζής, Ιζαμπέλλα Κογεβίνα, Αντίνοος Αλμπάνης, Τάνια Μπατζόγλου, Μαρία Χούχου, Δαβίδ Μαλτέζε.