Ξυπνάς στις 7. Τρέχεις στο σχολείο. «Στο καπάκι» ένα τρίωρο φροντιστήριο για τα ...ελληνικά. Ισως προλάβεις να φας. Τρέχεις για άλλο ένα δίωρο φροντιστήριο στα αγγλικά «σ' αυτό το σχολείο δεν πρόκειται να μάθεις». Νύχτωσε. Πρέπει να διαβάσεις για την επόμενη μέρα. Κοιμάσαι μετά τα μεσάνυχτα και άντε να ξυπνήσεις πάλι στις 7, με την ψυχή στο στόμα. Αν αργήσεις, τρως απουσία ή ωριαία αποβολή. Ο κίνδυνος να κλείσουν τα μάτια σου στο θρανίο παραμονεύει. «Είμαι 15 και έχω "πήξει"». «Μου έχουν επιβάλει ήδη τη ρουτίνα».

3ο ΕΛ Ν. Ιωνίας, 8.30 το πρωί χτες. Η ψηφοφορία της προηγούμενης μέρας στη γενική συνέλευση δίνει εντολή: Η κατάληψη συνεχίζεται. Ο προαύλιος χώρος του σχολείου γεμάτος πιτσιρικάδες. Η κατάληψη δε φαίνεται να αποτελεί «ευκαιρία» για ένα δίωρο ύπνου παραπάνω ή για βόλτα. Κάτι γίνεται εδώ! Πού είναι οι «χαβαλέδες», οι «τεμπέληδες», οι «λουφαδόροι»;

Η Νάνσυ, ο Νικόλας, η Βαγγελιώ και ο Γρηγόρης περιγράφουν μια συνηθισμένη μέρα. Την κάθε μέρα. Και μόνο στο άκουσμά της λαχανιάζεις, αγχώνεσαι. Μιλούν για το βαρετό μάθημα, για όσα «διαβάζω και δεν καταλαβαίνω ούτε τι θέλουν να πουν, ούτε γιατί πρέπει να τα μάθω», για τα διαγωνίσματα «που όσο και αν έχεις προετοιμαστεί, ανησυχείς». Αναπόφευκτα στο μυαλό σου έρχονται όσοι λένε «"τα παιδιά δεν έχουν αιτήματα, κάνουν την πλάκα τους"».

Δημόσιο και δωρεάν σχολείο. Να καταργηθούν τα φροντιστήρια. «Οι γονείς μου είναι δάσκαλοι, πληρώνονται με ελάχιστα λεφτά. Οταν πέρυσι έκαναν απεργία, δεν έμπαιναν μισθοί στο σπίτι, δεν έμπαινε ούτε ψωμί. Αλλά κάθε μήνα έπρεπε να δώσουν 600 ευρώ στο φροντιστήριο, βρέξει - χιονίσει». Η κουβέντα ανοίγει, μαθητές ο ένας μετά τον άλλο πλησιάζουν και καταθέτουν όσα ζουν. «Δεν κάνει η ταμπέλα το δημόσιο και δωρεάν». «Οταν το υπουργείο στέλνει καθηγητή να σου κάνει μάθημα διαφορετικό από την ειδικότητά του, είναι σαν να σου λέει άντε κάνε φροντιστήριο».

Η κουβέντα έρχεται στον ανύπαρκτο ελεύθερο χρόνο. «Με τέτοιο ωράριο, πού να βρεις καιρό για πολιτιστικές δραστηριότητες, για αθλητισμό. Και μετά σε βομβαρδίζουν με ενοχές ότι τα Ελληνόπουλα είναι παχύσαρκα. Πώς να μη γίνουμε; Από καρέκλα σε καρέκλα και από θρανίο σε θρανίο είμαστε».

«Το περιεχόμενο της εκπαίδευσης είναι απαράδεκτο. Δε γνωρίζουμε βασικά πράγματα. Αν βάλουν το χεράκι τους και οι δήμοι, άσ' τα να πάνε. Βλέπεις τα σκουπίδια στο παρκάκι; Κάθε μέρα έτσι είναι, ούτε αυτό δεν κάνουν. Και αυτοί οι τύποι θα μας μάθουν γράμματα;», λένε εξηγώντας γιατί δε θέλουν να περάσουν τα σχολεία στους δήμους, γιατί θέλουν να μαθαίνουν για «όσα θα μας κάνουν ελεύθερους». «Είναι ξεφτίλα να γράφεται μόνο μια σελίδα για την Οχτωβριανή, την επανάσταση που άλλαξε τον κόσμο και τέσσερις για το "γέρο της δημοκρατίας". Θάβουν την ιστορική αλήθεια άλλοτε στη σιωπή κι άλλοτε στη λάσπη».

«"Είναι επικίνδυνοι", "σχεδόν εγκληματίες", "στα κατειλημμένα σχολεία γίνονται όργια"». Οι πολεμικές ιαχές των ...«ανεξάρτητων» ΜΜΕ επιμένουν στην προβοκάτσια, στο φίμωμα, την αλητεία. Η εμπειρία που μεταφέρουν αυτά τα παιδιά όχι απλά τους διαψεύδει, αλλά αποκωδικοποιεί κι έναν επιπλέον φόβο της αστικής τάξης. Για τις σχέσεις και τις εξαίρετες αρετές - της συλλογικότητας, της ανιδιοτέλειας - που καλλιεργούνται μέσα στον αγώνα: «Είναι η πρώτη φορά στα χρονικά που μιλάμε μεταξύ μας για τα προβλήματά μας, τα βάζουμε κάτω: Τι φταίει, τι γίνεται; Στις καταλήψεις βρήκαμε χρόνο να γνωριστούμε, να μιλήσουμε. Κατάλαβες; Αυτό το σχολείο σε κάνει ακοινώνητο, απολίτικο, γλειφτρόνι και βαθμοθήρα. Και συ πρέπει να επιλέξεις. Να μουχλιάσεις ή να ζήσεις», απαντούν οργισμένα.